Znów przyszło mi zwątpić,
W człowieka, mój Panie,
I tak trudno mi wierzyć,
Że na Twój obraz został stworzony,
Na Twe upodobanie.

Kamieniami ciskam,
Uderzam piorunami,
w te oczy szeleńców, morderców,
szakali.

Wszystko na nic.

Wzburzone wody we mnie,
Nikt ich nie powstrzyma.
Mój utopijny świat,
Już dawno na dnie.
Ostatnia łza skapnęła
Bezboleśnie.

Na nic moje nie chcę.

Znów wypływam na powierzchnię,
Znowu widzę straszne twarze,
Fałszem okryte, bólem przeszyte.

Stąpam po tym dziwnym świecie ,
Niczym dziecię zagubione.
W kieszeni noszę otwarty nóż,
Drugi człowiek to mój wróg.

Znów przyszło mi zwątpić,
W siebie samą, mój Panie,

Ale powiadają…
Że na Twój obraz zostałam stworzona?
Na Twe upodobanie?