Szlachetne prawdy

Ciało Twe jeszcze młode,
Drzazgami poranione,
Dziś utraciło nadzieję,
Na rychłe ukojenie.

Na rozstaju dróg,
Pytasz gdzie jest Twój Bóg,
Co zesłał na ziemię,
Człowieka, wraz z nim cierpienie.

Ziemską wędrówką strudzony,
Pragniesz z trasy zboczyć,
Wstrzymać szaleńczy bieg,
Zawrócić.

Świadom swych słabości,
Nie oczekujesz zbawienia,
Ty- grzeszny pielgrzym,
W kolejce do potępienia.

I choć niewiarą ogarnięty,
W Twej głowie szumią prawdy,
Że aby narodzić się na nowo
Trzeba być wpierw umarłym.
By powstać silniejszym -upaść.
Zabłądzić, by ktoś zaczął Cię szukać.
Na chwilę stracić wzrok, by widzieć więcej.
Utracić wszystko, by do Boga wyciągnąć ręce.