Twórczość, zingela

Dzwonek budzika nie brzmi najbardziej irytująco, kiedy masz ciekawy sen, ale kiedy masz ciekawe życie. Irytuje, bo przypomina, że chciałeś je przespać.

TA PIERWSZA RZECZ
Najpierw zapytała, czy chcę te majtki. Zdziwiłam się pytaniem, ale zaraz zaśmiałam się i żartobliwie spytałam: a co, na ciebie za ciasne? Uśmiechnęła się co prawda, ale jakoś niewyraźnie, i z tym mglistym uśmiechem, wrażeniem uśmiechu, odpowiedziała: po prostu ich nie lubię, chcesz? Więc wzięłam, normalne jest chyba, że siostry się wymieniają ciuchami.

TA DRUGA RZECZ
Ale za stanik to się wkurzyłam. Zawsze tak jęczałam, że mi się podoba i że sama bym go chciała mieć. Śmiała się ze mnie, wiedziałyśmy po prawdzie obie, że co nieco będzie mi z niego wystawać, ale obiecywałam, że z dwojga złego wolę dla niego schudnąć, bo operacja plastyczna w cholerę droga. Przerabiać takie dzieło sztuki nawet nie przyszło mi do [...]

Kochanie nie wychodź jeszcze
zobacz pada deszcz
zaczekaj do jutra nie ma pośpiechu zostaw
rano odbiorę samochód od mechanika
pojedziemy razem
komunikacja miejska jest przeznaczona do innych celów

Kochanie nie noś
pod powiekami zalegają łzy po co dokładać ciężaru
pomogę ci
popatrz już zakładam buty
już kurtkę nie idź nigdzie beze mnie
zaraz otwieram drzwi zwolnij

Kochanie jeśli naprawdę
to przynajmniej nie dzisiaj proszę
jutro też jest dzień
może słońce będzie łaskawsze (i nie wzejdzie)
zobacz jak jest późno
nie pozwolę ci się tłuc po nocy

Kochanie zobacz
szczoteczka pół kanapki na jutro nastawione pranie wpółprzesadzone kwiatki zaproszenie na bal
tak nie wolno nie zabierzesz ze sobą bez przesady
porządek nie był twoją mocną stroną ale jeśli odchodzisz (beze mnie)
to przynajmniej się spakuj
nie można tak wyjść bez swoich rzeczy

Kochanie nic nie powiesz
przecież było nam ze sobą dobrze
nie nie łzy dopiero za drzwiami
słoneczne dni zawsze zielone oczy
w takich sytuacjach należy się pożegnać podziękować pożyczyć uśmiechnąć
zostań chwilę nie umieraj tak szybko nie wolno tak odchodzić bez słowa

Kiedy nie ma miejsca na oddech w pojedynkę,
a usta znalazły podobieństwo znaczeń -
wyrastają skrzydła.
I leci się
bar.dzo szybko.

Z zajęć z wiedzy o języku polskim/1

Może zamiast słów używajmy znaczeń
snów. Nieprzespanych, niedośnionych, nieprzeliczalnych
nocy, w których czułość wylewa się za kratki.

Może zamiast słów używajmy wyrazów
twarzy. Zaspanych, wyśnionych, policzonych
dni, w których żebrzemy o bliskość. Zbieramy
ją z podłogi. Bez snów, bez tchu, bez znaczeń. Z zębami
przygryzającymi serce. (Wtedy
żartów nie ma).

Z zajęć z wiedzy o języku polskim/2

Z pogubienia orientacji w czasie nie zasznurowałam sensów
i zapomniałam napisać o Tobie wiersz. Miłosny
zapał do budzenia wiary w lepsze jutro był u Ciebie punktualny jak łza. Ostatnia
pobudka, utopiona w zasolonej (pierwszej wspólnej) kawie,
na którą przyszłam równo z deszczem, i oddech
to wspomnienia z tych pazłących, nieprzebiegalnych do skutku rozmarstań.

Jako świadek moich uniesień wybroiłeś sobie
skrzydła, których nigdy nie chciałeś odsłonić. Przede mną
odgrywałeś macho doszukującego się ukrytych intencji nawet w najpoczciwszych rowerzystach.
Nie oszczędziłeś żadnego.
I tylko kiedy wpachniałeś się w uciekające powietrze - odurzony, oderwany -
przypominałam sobie, że nie sprawdziłam jeszcze pod ogonem.

Szczepanowi w nierocznicę. Przez Maćka.

Zaczęło się od filiżanki herbaty. Niedopowiedziane słowa
przyszły niedługo później - proste,
zwykłe: o wspólnym stole, obiedzie z rodzicami, większym łóżku.

Może gdybym do kolacji
zamiast świeczek zapalała gwiazdy,
zostałbyś?

gdybym miała jeszcze kiedyś napisać wiersz
pewnie pogubiłabym się w literach
pogoniłabym przecinki
zasnęłabym za kratkami
i powiedziała: przed chwilą wypisał mi się długopis

a życie już dawno

może kiedyś usiądę
w fotelu
pomyślę: znudziłam życie
zdmuchnę pióro z ramienia
i przeproszę
że już nie piszę wierszy

Anioły są wśród nas. O aniołach dużo się pisze, anioły się maluje, o aniołach kręci się filmy. Nie zauważamy tego, ale o aniołach się też bardzo dużo mówi. Śliczna jak anioł, aniołku, aniołeczku, anielska dobroć, anielska cierpliwość, anioł śmierci, być czyimś aniołem. Nasz język jest bardzo anielski. Na pewno można to wyjaśniać na wiele sposobów, ale ja wpadłam na bardzo prostą, bardzo podstawową i bardzo oczywistą przyczynę. Otóż mamy anioły na językach... bo mamy anioły blisko siebie. Zawsze i wszędzie, może nie bezpośrednio, może nie tak, jak się spodziewaliśmy, może nie zawsze w to wierzymy, ale są. Uczłowieczony anioł... Przeanielony człowiek... Granica między nimi jest bardzo cienka. Anioł ratujący z pieca, anioł karany za miłość do ludzi, anioł stróż, anioł upadły... One wszystkie były na ziemi. Są. Ludzie żyją pośród aniołów i tylko od nich zależy, w jakiego zechcą się przemienić.

Późny wieczór. Właściwie noc. Zegar już nie pamięta, kiedy wybił dwudziestą drugą.
Jest cicho. Idę na spacer chodnikiem, tym koło parku. Nie wiesz nawet, jak bardzo drzewa przerażają o tej porze. Dlatego nawet nie zamierzam wchodzić przez bramę.
Cisza. Mam wrażenie, że rozbija się i jest w każdym atomie tlenu. Przenika wszystko. Wibruje w uszach, mierzwi włosy, pachnie nocą.
Cisza. Przerywa ją gwizdanie utrudzonego wypiciem za dużej ilości piw pana. Prowadzi rower. Idzie powoli i wesoło gwiżdże. Już się tak nie boję, już nie jest cicho. Czuję się lepiej, pewniej.
Cisza. Pan z rowerem przestał gwizdać, jakby szukając gdzieś w sercu kolejnego fałszywego tonu. Bardzo długo nie gwiżdże. Nie wiem, może nawet zdążył już zapomnieć, jak bardzo umilał sobie i [...]

Oczy. Wszędzie oczy. Oko dnia, oko cyklonu, trzecie oko, kątem oka, gołym okiem, oczko w głowie, w mgnieniu oka. Oczywiście. Więc wiszą. Lubimy na kimś zawiesić oko. Na kimś (nie)koniecznie ładnym, ale w pewien sposób robiącym wrażenie. Czym? Wszystkim, od długich nóg zgrabnej dziewczyny do odstręczającego zaropiałego kikuta ulicznego żebraka. Nie szanujemy oczu. Nie dbamy o to, co widzą. Lubimy puścić oko, nie wahamy się z zawadiackim uśmiechem rzucić na coś okiem. A później kolejki u lekarzy, optyków, okulistów. Listów oka. I dziwimy się, że szkła, że recepty, że drogo, że co to za służba zdrowia, że oprawki czarne, koniecznie rogowe, okrągłe i zasłaniające świat. Cielęce oczy, z przymrużeniem oka, choć oko wykol. Mamy oko na języku, to słychać. Język choruje z przeciążenia, psują się zęby. Dentyści zarabiają kokosy, wyjeżdżają do ciepłych krajów, mają nowe samochody. Na oku.