Zeszyt "Sekta", Emilia Ewa Szumiło

Dla ludzi w sekcie to był normalny obrazek. Dzieci miały być posłuszne. Trzeba było je odpowiednio zdyscyplinować. Używano w tym celu przeróżnych metod, od zastraszania, krzyku, do bicia na różne sposoby.

Matylda była szczęściarą. Dostawała jedynie klasycznie, pasem. Kazano jej kłaść się na taborecie, i liczyć na głos każde uderzenie, głośno, wyraźnie. Bardzo płakała, więc nie mogła, dlatego dostawała dwa razy więcej. Tak jej przynajmniej wmawiano. Co zrobić, skoro była tak bardzo niegrzeczna. Mówiła na głos do siostry podczas zabawy. Śmiała się, cieszyła, chociaż po cichu, ale jednak na głos. Irytowała tym bardzo. Miała być cicho, nie odzywać się, była nieposłuszna.

Nie ważne, że tylko wtedy kiedy się bawiła. Co miała zrobić? Zabawa, to były takie emocje, radość. Pragnęła wykorzystać [...]

Ciężko powiedzieć jak daleko różniły się odczucia Matyldy i Karoliny. Zdawało się, iż Karolina miała znacznie mniej szczęścia.

Miała co prawda kolorowy pokój, pełen zabawek bez konieczności chowania ich do zamkniętego, zakazanego, szarego kartonu, dziecięce biurko, ale dostawała baty za to, że była wesoła, rozmowna. Za to, że szczęście rozpierało jej małą duszyczkę.
- Dzieci trzeba dyscyplinować - mawiał jej ojciec.

Mała wesoła dziewczynka, która poznawała świat, lubiła dużo mówić, pytać, śmiać się, i to było takie straszne, że dostawała pejczem. Tak, pejczem. Po prostu była chłostana.

Oryginalny pejcz, co najmniej z tuzinem półcentymetrowych, skórzanych pasków, wrzynał się w jej ciałko za każdy raz, kiedy podpadła swoim pięknym uśmiechem.

W tym czasie pokazywano kilka filmów o niewolnikach. Rodzice Karoliny lubili [...]

Tadeusz miał dwa lata. Był "żywym srebrem". Wszędzie wszedł, wszystko zobaczył, zrozumiał. Wszystko go ciekawiło. Cały otaczający go świat.

Często oglądał filmy dla dorosłych, bo przecież bajek w tych czasach nie było. Potrafił opowiadać o nich, nawet jeżeli były zbyt poważne. Był bardzo grzecznym chłopcem. "Stary maleńki" - mówiono o nim. Taki był.

Nikt nie rozumiał tylko tego, dlaczego przy tak wielkiej inteligencji bał się ludzi. Na widok nieznajomych chował się w objęcia matki, a kiedy był starszy, bladł, nieruchomiał, nie odpowiadał. Prawie nie oddychał.

***
Autor: Emilia Ewa Szumiło
Sekta. Opowieści pisane krwią - fragment
06.04.2024 r.

Kiedy zbliżyli się na odległość kilku metrów, Gustaw rozpoznał swojego kolegę. Szedł po lewej stronie. W środku, szedł dziesięć lat starszy, postawny, ubrany odpowiednio do pogody mężczyzna. Na rękach miał rękawice narciarskie ciemnego koloru. Okryty był czarnym, długim, wełnianym płaszczem. Spod olbrzymiego kaptura naciągniętego na oczy, widać było zarysy czapki z nausznikami.
- Ten to chociaż się ubrał odpowiednio — mruknął pod nosem Gustaw.

Kiedy zbliżyli się na odległość kilku kroków, Gustaw ruszył w ich kierunku, zakładając, iż będzie mógł się przywitać, porozmawiać, zapytać. Ku jego zaskoczeniu nie dali mu na to szansy. Minęli go w milczeniu. Jakby był powietrzem. Jakby go nie zauważyli. Jakby nie mogli w żaden sposób zwrócić na siebie uwagi. Tylko kolega wysunął się pół kroku w tył, i odwróciwszy się do niego, skinął głową, sugerując, by poszedł za nimi, a szli prosto, w głąb lasu.

---
Emilia Ewa Szumiło
22.02.2024
"Sekta" - wybrany fragment

To był okrutny dzień. W powietrzu unosiło się stęchłe powietrze. Na ziemi ślady olbrzymich stóp. Podłoga zalana krwią. Leżał bezwiednie wzdłuż pokoju. Związany kablami, z szalikiem na szyi. W kuchni niedokończony posiłek. Groszek z marchewką lekko podeschnięte. Ostatnio pił czarną herbatę. Szklanka była do połowy pełna. Ostatnie łyki przed śmiercią. Skrzypnięcie klucza w zamku. Otwarcie drzwi.

Na klatkę wydostał się zaduch, woń śmierci, przelanej krwi.
Powietrze zaczęło wyć. Rozdzierało serca połowy osiedla. Krzyk życia nie do opisania. Skowyt wiatru, i cisza milczenia zataczały koło. Nie otarł się o śmierć. Otwarł wrota czeluści. W lustrze odbijał się jeszcze blask światła, który nie zniknął wraz z nim.

Leżał jak jego kotlet z obiadu. Nadgryziony tylko raz. Ulubiony schabowy na ziemniakach, bez mała nieruszonych. Na fotelu czarny garnitur z białą koszulą i trzy muchy.

"Sekta" - wrota czeluści - fragment
19.02.2024 r.
© Emilia Ewa Szumiło

Słońce już zachodziło. Na horyzoncie widać było ośnieżone połacie drzew. Pod nogami skrzypiał śnieg.
- A gdzież to sąsiad udaje się w tak siarczysty mróz? - zapytał trochę z ciekawości, a trochę ot, tak, dla zagajenia rozmowy, rosły mężczyzna spod dziesiątki.
- Idę się przewietrzyć, pooddychać zimą. Mówią, że to bardzo zdrowe.
- Tak, słyszałem. Niby zdrowe, ale proszę uważać, by się nie przeziębić. Z zapaleniem płuc nie ma żartów, więc lepiej nie ryzykować. - To powiedziawszy, skinął ręką i schował się za bramą garażu.
- Uf. Chyba niczego nie zauważył. Jest dobrze. Byleby mnie nie widział, jak będę wracał — szepnął do siebie Gustaw i poszedł dalej.

Droga była daleka. Trzy kilometry przez pola do najbliższego zagajnika. Gdzie mieli się spotkać? W pamięci rysowały się tylko szczegóły. Nic precyzyjnego. Nie pamiętał dokładnie, co mówił, ale zdaje się, że miał czekać koło dębu.

Kiedy dotarł do niego, otrzepał się z białego puchu i począł chuchać w bez mała odmrożone ręce, niecierpliwie się rozglądając.

W oddali widać było trzy postacie. Jakby trzech mężczyzn. Zakapturzonych, odzianych w czarne kurtki, a może płaszcze. Dostrzegał tylko rysy. Szli w jego kierunku. To na pewno on z kompanami, ale z kim. Tego jeszcze nie wiedział.

---
"Sekta" - Fragment
Emilia Ewa Szumiło
21.02.2024 r.

Ziemia ciężko dudniła. Oddech był jeszcze cięższy. Leżał bezwiednie jak sparaliżowany. Nie mógł się ruszyć. Nie wiedział, czy to ze strachu, czy dali mu coś do coli. Ostatnie co pamiętał to białe koszule, czarne krawaty, złoty uśmiech. Poklepywali go po ramieniu, śmiali się jak przyjaciele, wyglądali jak biznesmeni. Nosili ich stroje, dalecy od zasad.

Leżał w ciemnym lochu. Czuł stęchłe powietrze. Gryzło w gardle. Ręką wymacał szare worki. Coś się ruszyło. Poczuł olbrzymi ból, zemdlał.

© Emilia Ewa Szumiło
"Sekta" - wybrany fragment (1)
13.01.2024 r.

W domu Katarzyny i Anastazego zawsze było bardzo zimno. Maksymalnie 15 stopni Celsjusza miało wystarczyć do hartowania ducha. Po domu biegała gromadka małych dzieci. Tylko połowa z nich była wciąż przeziębiona.

- Zahartują się - Mawiano widząc zakatarzone kilkulatki. Co do tego wszyscy byli zgodni. Na rozgrzewkę wieczorem siadali do posiłku, po którym śpiewali pieśni, uczyli się wierszy, studiowali otrzymane materiały.

Najmłodszym zdarzało się przysnąć podczas słuchania mądrości, ale szybko wybudzano ich ze snu.

- Nie wolno tak. Ucz się. - mówiła matka. Ojciec patrzył ze zgrozą, ale nie wtrącał się dopóki nad nimi panowała. Słuchały więc dalej znużone, a może tylko siedziały, patrząc ponurym wzrokiem na przyblakły, zakurzony dywan.

© Emilia Ewa Szumiło
"Sekta" - wybrany fragment (1)
13.01.2024 r.

Weronika ze Stefanem byli inni od swoich znajomych z sąsiedztwa. Dbali bardzo o to, aby temperatura w ich mieszkaniu nie spadała poniżej dwudziestu trzech stopni.

Codziennie rano biegali do sklepu po świeże bułeczki i mleko dla dzieci. Można by rzecz, że ich pociechom niczego nie brakowało. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. Zawsze rozbiegane, wesołe, ruchliwe.

Rodzice nie przejmowali się zbytnio informacjami dochodzącymi ze szkoły, że ich synowie biją inne dzieci, na lekcji są nieznośne, a podczas rozmowy z pedagogiem bardzo nerwowe. Zganiali to wszystko na ataki z powodów religijnych, wszelkie uwagi uznawali za szykany. Wezwanie do dyrektora określali mianem ataku diabła.

Przecież w ich oczach wszystko było w porządku. Dzieci w ich obecności były bardzo posłuszne. Nigdy nie podnosiły głowy, [...]