Zeszyt love, melloth

Zamykam oczy swobodnie
klęka powieka, nie drży.
Marzeń jedno imię między myślami brzmi.
Czas ucieka szybko, lecz to nie znaczy nic

Mieć Cię na co dzień
Istnieć dla Ciebie
Chcieć być z Tobą zawsze
Harmonią uczuć
Ambrozją wieczności
Łaskawy los na to dał mi Ciebie

Krzyk nie ma echa
Miłość sączy się jak jesienny deszcz
Jesteś ze mną, obok mnie
Bez znaczenia jest reszta.
Tylko ciebie chcę
Zostać tu na wieki,
pod płaszczem uczuć schować się śmierci
I trwać tak póki słońce i księżyc
i cały świat
walczy by przetrwać,
Oddycha uczuciem, tak jak oddycham ja.

Bała się zaufać. Nie chciała zostać odrzucona, nie chciała czuć smaku porażki- już dawno temu przecież obiecywała sobie, że nie będzie wystawiać swojego serca na próbę. Nigdy więcej. Bała się, a potem- wpadła w wir magii, w wir obietnic szczęścia i złudzeń. Myślała, że to, co widzą oczy, jest szczere. Jaka szkoda, że nie mogła spoglądać sercem! Dała się nabrać. Po raz kolejny. A czas...? Pędzi jakby nigdy nic. Ziemia się kręci, słońce wschodzi- ale już nie dla niej. Wciąż jej czegoś brakuje: roztańczonych iskier, zwyczajnych zachwytów, możliwości dzielenia się radościami. I nim przyjdzie dobra chwila, nim zjawi się biały anioł, ona zniknie. Jak pył. Zabrakło jej Ciebie. Zabrakło...

Jeżeli kogoś naprawdę pokochałeś nie wymażesz już go ze swojego serca , on tam zostaje na zawsze czy będziesz stary czy młody.

Nikt nikogo nie traci, bo nikt nikogo nie może mieć na własność. I to jest najważniejsze przesłanie miłości - mieć najważniejszą osobę na świecie, ale jej nie posiadać.

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą.

Kochać to także umieć się rozstać. Umieć pozwolić komuś odejść, nawet jeśli darzy się go wielkim uczuciem. Miłość jest zaprzeczeniem egoizmu, zaborczości, jest skierowaniem się ku drugiej osobie, jest pragnieniem przede wszystkim jej szczęścia, czasem wbrew własnemu.

Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać. Taka samotność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od samego życia. Zamyka się w sobie.