Zeszyt Bardzo mi się podoba, Emilia Ewa Szumiło

idę na całość śmiało z poezją
nie ma co folgować sobie zanadto
dużo czasu w czterech ścianach
cicho myśli w logice zastygają

w obłędzie pustosłowa się błąkam
pragnę po sobie pozostawić ślad
czerpię inspirację zapisaną z kart
wziętych z życia pisanie to odskocznia

orientacja horyzontu ograniczona
kaligrafia nie jest mocną stroną
w rymie wiersza zgrzyta przekaz
biała poezja niesie myśl złotą

uspokoi szarpniętego nerwu
nic tak najlepiej nie działa
jak kompres słowa spod pióra
wypisany pod partyturę z serca

Miłość nigdy nie jest taka, jakiej chciałoby się doznać w swoim życiu. Istnieje i można ją spotkać, rozpoznać, ale to, czego się pragnie i oczekuje w rzeczywistości, najczęściej mija się z domysłem i marzeniami.
Sonia nie przypuszczała, że role kiedykolwiek się odwrócą. Sprawy osobiste przybrały inny obrót o sto osiemdziesiąt stopni niż do tej pory.
Nie miała powodu, do narzekania będąc niebrzydką, miłą, i bystrą dziewczyną.
Miała również mężczyznę, a zarazem przyjaciela.
Artur na pierwszy rzut oka wydawał się inny od jej ojca, który nie szanował jej matki, nie liczył się nigdy ze zdaniem żony i córki. Miał zadatki na damskiego boksera. Często będąc porywczym, przejawiał agresję i przemoc psychiczną wobec dziewczyny i fizyczną wobec jej matki.
Miłość, o jakiej [...]

wyszedłem z cudzego życia
bez pamięci o drodze powrotnej
by przywdziać skorupę na plaży
i rodzić szum morza echo oceanu

wyrzuciłem swoje serce
by już cię nie budziło w nocy
pamiętam jak wstałaś zlana potem
widziałem mokre oczy nad umywalką

stłukłem się niczym kryształ
na milion ostrych kawałków
nie przechodź tędy przechodniu
dopóki czas nie stępi krawędzi

łączę się z tłumem na ulicy
w ostatniej wędrówce pod wiatr w nieznane
i staję się szkłem betonem ołowiem
na zewnątrz twardym jak kamień

Projekt Antymateria, 2

Sztuczką przeklętych katów to całe czekanie
Na wszystko i na nic, jak kamień w kurhanie.
Jedzenie nie dławi, cisza rani za nic,
Szorstkie posłanie kolcami sen plami,
Kłamie wspomnieniami pamięć przesłodzona.
Za oknami już jesień, szarych myśli deseń.
Tego, co było nie wskrzeszę, czas skonał.
Taka jest miłość, jak wielką topiel przepłynę.
Kiedy chwile miną, zostawię, co było.
Już lepiej rękę skryć w kieszeń,
Niż dla świętego spokoju szukać rozgrzeszeń
Ku uciesze ludzi małych, co stoją dookoła,
Księgowych z terakoty gotowych do boju.
Ciasteczkowe słowa w ich pustych głowach
Chwalą powab świata, gdzie główną lekcją strata.
Jutro błoto pokryje znów buty,
Zwiędną zerwane kwiaty. Niczego nie chcę,
Zaczynam od nowa i na końcu tęczy
Poszukam złota, jak każdy marzyciel-idiota.
Kiedy się zmęczę, wspomnę, jak byłaś blisko,
Jak dobrze było na szczycie.
Zbyt szybko szczyt mija, mijany przez życie.
Ty byłaś moją zdobytą Troją,
Choć zamiast konia była dłoń w dłoni.
Chciałem Cię chronić zmęczonym ciałem,
A sam zostałem zdradzonym Priamem.
Myśliwy zwierzyną w historii tej całej…
Takie to kino, kochana dziewczyno,
Los śmieszny aż boli, choć szkoda, że minął.
Takie to kino, kochana dziewczyno.