Twórczość, WilceeQ`

Jest dziwnie cicho
bez Twoich kroków,
słów i śmiechu
pośród drobin dnia.

Jest zbyt spokojnie
bez pośpiechu,
krzątaniny i drgań
mego niezaspokojonego ciała.

Lgnę do Ciebie,
pośród słonecznych dni
i lodowatych nocy.

Szukam oddechów,
(z)liczając sekundy dni.

Trwam,
w mocy Twego słowa:
wracam.

Ubrania powinny cieszyć i pozwolić mi na wolność, nie sentymentalna depresje przyprawiona goryczą tęsknoty, za dniami kiedy do siebie pasowałyśmy.

Życiowa ruletka
powtarzalnością kolorów
zrzuca kolejne cyfry
na barki świata.

Samotność to taka straszna trwoga,
w jej głębinie potrafiłabym nawet zwrócić się do Boga - skomląc - zauważ mnie.

W dni gonitwy z demonem,
przygnieciona jego ogonem
pamietam…

opadające dłonie,
zdławiony krzyk,
pakty z samym diablem
i…

ryk,
kolejny raz rozerwanej duszy.

*
Nie martw się.
Jeszcze mam siły ja poskładać.

Odpychając dłonie,
skomlę o kolejny gest.
Nie utrać sił, obejmij mnie,
bo jutro mogę przepaść...
w gonitwie świata,
zamienić się w pył.

A Ty
drobin nie uzbierasz,
odrzucając moje pierwsze łzy.

Zgubiliśmy się w pogoni za doskonałością,
by być jak mama czy tata.
Na konsumpcjonizmie i potrzebie
zatraciliśmy najlepsze lata.

Świat zamazany walką
o kubek kawy czy prysznice.
Odpowiednie godziny pracy,
zapomniane nocne ulice...

i ten dzień, gdy na kanapie
Samotność zasiada z boku.

Kim jesteś?
Na co czekasz?

Czy zaistnieniem w świecie...
udusisz się we własnym człowieku?

lepiej o wczoraj
nie pytać jutra
i nie zmywać szminki tonikiem

lepiej nie czekać
na przyjście gości
oglądając listonosza z ręcznikiem

lepiej zapomnieć
niż rozgrzebywać
płatki z wczorajszego śniadanka

lepiej uprzątnąć
niż rozpamiętywać
miłość ostatniego kochanka

Samotni ludzie, bez świateł na gankach
w odbiciu szklanek - witraże żłopią.
W przedpokoju, zapłakana dzierlatka,
kolejne z dzieci wciska w pierś.

Ile zniesie dusza...
gdy zagnieździ się w niej lęk?

W świetle reflektorów,
umierasz ostatnia.
Wczoraj zwiewna i gładka,
dziś w cieniu snujesz się.

Fotograf zapomniał,
że byłaś na okładkach.
Szef nie chce uwierzyć,
ex rozbija się...

A Ty tkwisz,
w świecie bez relacji.
Zapomniałaś o pewnej spacji,
by oddzielić od życia - seks.

W każdej z aplikacji,
świecisz gracją, szukasz aprobacji
muszę zapomnieć (powtarzasz)
o życiu i z kim śpie.

Nigdy nie byłam sama. Zawsze otaczali mnie ludzie, jednak odległość między nami stopniowo tworzyła lodowce... W epoce gorączkowości, zabiegania, dbania o własne przyjemności... zostałam sama.

Już dwa razy wzywałam Twe imię

Zawiodłeś.
Czuję się oszukana... jednak dziwnie spokojna.
Jakbym, podczas zwiększającej się odległości, między nami - odnajdowała siebie.
Brzmi pięknie... mimo to, niesamowicie ciężko rozmawia się z samą sobą.
Większość słów jakie wypowiadam przesiąknięte jest Tobą, mało w tym moich pragnień, marzeń, sukcesów, postanowień, czynów, chęci... mało w tym mnie.
To boli.
Jakbym czciła niewidzialne bóstwo. Będąc na wyciągnięcie ręki, odpowiadałabym na każde zawołanie. Błądziłabym i wracała, za każdym razem zataczając to samo, błędne koło - czekałabym.

Jednak kiedy przychodzę przed Tobą, dom zostaje pusty. Wiatr gra w berka z drobinami wspomnień i jedynie moje kroki plamią podłogę. Dłonie odgrzewają wczorajsze placki, oczy wpatrują się w pustkę.
Ciebie brak.
Nie było Cię dziesięć lat temu, nie ma dzisiaj.

Przyjacielu... Ilu nadałeś imię Wierności?

Nie pozostaje mi nic innego jak wybrać się na kolejny spacer. Może wtedy zechcesz mnie odszukać. Może wtedy, gdy ślady sprowadzą inne ciepło, zechcę poprosić byś pomógł mi... odnaleźć Mnie.

Bądź zdrów,
Di.