Twórczość, Wenelka

Stojąc pierwszy raz nad przepaścią, bałam się spojrzeć w dół i nie miałam odwagi podejść bliżej krawędzi. Odeszłam...
Niestety los drugi raz kazał mi tu przyjść. Podeszłam bliżej ale strach mnie zatrzymywał. Pomyślałam 'będzie dobrze'.
Było coraz gorzej. Coraz częściej tam wracałam, coraz bliżej stałam krawędzi aż pewnego dnia stanęłam na samym koniuszku. Już się nie bałam. Ciągnięta w dół przez ciężar poczucia bezradności i smutku runęłam w dół. Tylko poczułam dotyk jakby skrzydeł.To Anioł Śmierci przyszedł zamknąć mi oczy. Uśmiechnęłam się. Stałam się lżejsza i mogłam latać.

Czemu jest tak że jesteśmy wyszczekani ale tak naprawdę nie mamy odwagi wypowiedzieć słów ktore leżą nam na sercu. Udajemy że nasze życie jest uporządkowane a duchowo jesteśmy rozdarci. Osądzamy ludzi, których tak naprawdę nie znamy. Potrzebujemy pomocy ale udajemy że wszystko jest w porządku. Udajemy że jesteśmy twardzi a po nocach płaczemy.Jest tak że kogoś potrzebujemy, kochamy ale ciężko nam jest się do tego przyznać. Bo tak naprawdę to jesteśmy słabi i boimy się być sobą...

Każdego wieczoru kładę się spać z nadzieją, że to ostatni mój dzień. Rano gdy otwieram oczy i uświadamiam sobie że nic się nie zmieniło ze smutkiem i rozczarowaniem mówię dzień dobry.....

Nie boję się Anioła Śmierci który przyjdzie zamknąć mi oczy, boję się jednak że przyjdzie on w nieodpowiednim czasie...

Stracić życie, to mało, i nie zabraknie mi na to odwagi, jeśli zajdzie potrzeba, ale patrzeć, jak powoli niknie sens tego życia, to najgorsze uczucie i najgorszy ból jakiego człowiek może doświadczyć...

- Jak to? To Ty nie masz marzeń?
- Teraz już nie.
- Teraz nie ale jednak miałeś?
- Miałem i żałuje.
- Dlaczego?
- Bo one mało mnie nie zabiło...

Jak mam słuchawki na uszach to każda droga staje się krótsza a strach jest mi obcy... (d-_-b)

Najmocniej odczuwamy ból wtedy gdy osoby które najbardziej kochamy zaczynają ranić niż te które nas ranią już od dawna ale są obojętne naszemu sercu.