Twórczość, Vicky87

Znów tak ciężko mi Ciebie wypowiedzieć, gdy każą mówić... A przecież trzeba! by wyrzucić z siebie... Czas mija, historia ta sama, tyle razy już wypowiedziana, już mdli... za każdym razem tak ciężko zacząć i zawsze boli tak samo. Od gabinetu do gabinetu. Tonąc w już tylu obszernych fotelach, vis-a vie kolejnej zatroskanej twarzy, która pośle mnie dalej, bym znów musiała wypowiedzieć, opisać Ciebie i mnie. Czasem żałuję, że nie mogę Cię spisać na kartce, którą miałabym przy sobie, by nie musieć powtarzać. Gdyż nie lubię sobie przypominać, a przecież nigdy nie zapominam nawet we śnie.

I znów muszę... tym razem, od dziś, na jakiś czas, jest inaczej. Dwanaście par oczu skierowanych na mnie, pełnych własnego smutku i własnej krzywdy.
Znów przed nimi muszę wypowiedzieć Ciebie.
Znów posypać solą ranę i wiesz co się nie zmienia?
Znów jak najstaranniej bym Cie nie wypowiedziała,
znów nikt nie umie pojąć Ciebie, mnie, tego co jest...

Ci którzy nigdy nie cierpieli w imię miłości,
spokojnie ostali się głazem
w bezkresie nicości.

* inspirowane i z dedykacją dla ~ to_tylko__ja

Umieram sobie pomału, co dziennie, po tysiąc razy jednego dnia i jeszcze więcej w nocy.
Za każdym razem gdy zdaje się, że jestem już tak blisko, że już prawie dotknęłam słodkiej wyczekiwanej nicości, że już prawie me serce zaczęło twardnieć by wreszcie móc zacząć przemieniać się w głaz - pukasz do mych drzwi.
Nieświadomie ożywiasz wszystko to co miało już przecież wreszcie z krzyku przemienić się w szmer niesiony przez wiatr. Szmer który niebawem umrze.
Nieświadomie na nowo zsyłasz na mnie już tyle razy przecierpiane bóle.
Nieświadomie tak często jesteś zarazem mym ożywicielem i katem.
Świadomie zarazem pragnę śmierci jak i tego byś znów zapukał do mych drzwi zanim ona nadejdzie.
Świadomie me życie usłane jest paradoksem.

ponoć zbrodnie popełnione na miłości są najgorszymi,
a więc ukarajmy się nawzajem
i niech słodycz goryczy spłynie po nas odprawioną pokutą.

W starych opuszczonych kościołach, w butwiejących drewnianych płotach porośniętych mchem, w szumie wiatru którego nie zagłusza ludzki głos. W tym wszystkim widzę Ciebie.
W tym wszystkim, bardzo cicho prawie bezgłośnie, ale słyszę.... Słyszę szepty dawnych modlitw wypełniających niegdyś kościół. Gwar przeszłych głosów nieopodal płotu, który dziś na wpół wywrócony niemal dosiągł ziemi. Przebrzmiały perlisty śmiech, który niegdyś zagłuszył szum wiatru.
I podobnie gdzieś głęboko we mnie, wciąż słyszę i czuję Ciebie.

To prawda, że złe chwile pomagają docenić dobre, są jednak takie rodzaje nieszczęścia, tak ogromne że zabierają umiejętność cieszenia się z tego co dotąd mogliśmy nazywać szczęściem, z małych rzeczy takich jak śpiew ptaka, promień słońca, zieleń drzew, bo nagle to wszystko przyprawione nieszczęściem traci swój słodki smak. Cienka jest granica pomiędzy tym nieszczęściem które jeszcze pomoże nam docenić szczęście, a tym które odbierze nam radość z tego co inni nazwali by czymś pięknym.

Inspirowane myślą użytkowniczki Daisyyy

Móc już zawsze tak słuchać
by nigdy nie poczuć w te słowa zwątpienia
Móc już zawsze tak mówić
by nigdy nie bać się odrzucenia
Móc już zawsze tak kroczyć
by nie musieć wciąż sprawdzać obecności swego cienia
Móc już zawsze tak podążać
by nie bać się zgubienia
i nigdy już przenigdy wierząc we wspólny absolut
nie poczuć iluzji istnienia

Czasami miłość okazuje się nie darem,
lecz pożyczką, którą kiedyś przyjdzie nam spłacić łzami i cierpieniem.