Znów....

Znów tak ciężko mi Ciebie wypowiedzieć, gdy każą mówić... A przecież trzeba! by wyrzucić z siebie... Czas mija, historia ta sama, tyle razy już wypowiedziana, już mdli... za każdym razem tak ciężko zacząć i zawsze boli tak samo. Od gabinetu do gabinetu. Tonąc w już tylu obszernych fotelach, vis-a vie kolejnej zatroskanej twarzy, która pośle mnie dalej, bym znów musiała wypowiedzieć, opisać Ciebie i mnie. Czasem żałuję, że nie mogę Cię spisać na kartce, którą miałabym przy sobie, by nie musieć powtarzać. Gdyż nie lubię sobie przypominać, a przecież nigdy nie zapominam nawet we śnie.

I znów muszę... tym razem, od dziś, na jakiś czas, jest inaczej. Dwanaście par oczu skierowanych na mnie, pełnych własnego smutku i własnej krzywdy.
Znów przed nimi muszę wypowiedzieć Ciebie.
Znów posypać solą ranę i wiesz co się nie zmienia?
Znów jak najstaranniej bym Cie nie wypowiedziała,
znów nikt nie umie pojąć Ciebie, mnie, tego co jest...