Konanie i nieświadomość

Umieram sobie pomału, co dziennie, po tysiąc razy jednego dnia i jeszcze więcej w nocy.
Za każdym razem gdy zdaje się, że jestem już tak blisko, że już prawie dotknęłam słodkiej wyczekiwanej nicości, że już prawie me serce zaczęło twardnieć by wreszcie móc zacząć przemieniać się w głaz - pukasz do mych drzwi.
Nieświadomie ożywiasz wszystko to co miało już przecież wreszcie z krzyku przemienić się w szmer niesiony przez wiatr. Szmer który niebawem umrze.
Nieświadomie na nowo zsyłasz na mnie już tyle razy przecierpiane bóle.
Nieświadomie tak często jesteś zarazem mym ożywicielem i katem.
Świadomie zarazem pragnę śmierci jak i tego byś znów zapukał do mych drzwi zanim ona nadejdzie.
Świadomie me życie usłane jest paradoksem.