Twórczość, Pijanypowietrzem

Cóż z pałaców i ogrodów Semiramidy,
Złotych samorodków, rzecznych kamieni
Kiedy egipska ciemność,braci twych piramidy
Spowija mrokiem i chłodem nocnej pustyni...

Irytujący nonsens leniwie człapie
W zaduchu gnije jego opasłe ciało
Wielkie, karmione obłudą, sapie
dyszy, machina z Oświęcimia, chrapie,
a smród jego trzewi, komór gazowych
gorączką bucha, pieniądza banknotów spalania
Efekt uboczny głupoty, bądź wiedzy, starszych
mędrców Syjonu i ich usilnego starania
by nadać sens, temu co go nie posiada
Choroba go niszczy od lat milionów
Wywołana lekiem na brak objawów, jedna rada
Jeśli nie ma potrzeby, nie używajcie już głów...

Spod ziemi wychodzi grząskiej,
łapczywie pragnie oddechu,
odciągnąć od łodyżki wąskiej,
ciężko by nie pozbawić uśmiechu.
Tej istotki tak świeżej wśród łanów
łąk i lasów, niewyobrażalnej przestrzeni,
która nasyciwszy się, mimo podmuchów
wiatru, który zwiastował nadejście jesieni
Spadła z trzaskiem przejedzona grzechem.
z ostatniego kolczystej róży kwiatu.
Krwista czerwień odezwała się echem,
ale istotka nasza, uciekła katu
Ostatkiem sił zwijając się w kłębek
Otoczką osnuła się z nici pajęczej
I przywdziewając skafander na kilka latek
Trwała tak marząc, najczęściej
O dawnym życiu, o życiu przyszłym.
Lecz mrzonka ta była nie do spełnienia
Stała się ona cierpieniem najczystszym.

Więc istotka zerwała skafandra brzemię.
Teraz umiera, ale z błogostanem na twarzy
Bo żyjąc jako motyl jeszcze wiele jej się przydarzy...

W ręce dzierżę pióro, które maczam
w błękitnym morzu atramentu
biegi rzek nim wyznaczam
swój pomnik stawiam, właśnie tu

Stalówką drążę głębokie kaniony
na połaciach bieli jaśniejszej od dusz orszaku
szczyty parnasu piętrzą się jak drzew korony
gdzie tron już stoi w polu czerwonego maku

Zasiądę na nim by choć przez chwilę
zerknąć i uchwycić me wielkie dzieło
zanim wszystko skona w chłodnej mogile
I tylko jeden mak zostanie wśród tego co spłonęło...

Łatwo jest złożyć swe losy na rękach przypadku
Wyższej nieobserwowalnej siły stojącej za ścianą
Czyż bóstwa nie przyjmą za nas konsekwencji naszych wypadków?
W końcu trudno jest patrzeć na świat będąc ostrzem i raną

Porażki i upadki nie są przecież nasze
Jesteśmy pionkami, ledwo niezgrabnymi marionetkami
Rozsądek podpowiada by zapłacić za masze
By po zabójstwie zasnąć z czystymi rękami

Trzymając się kurczowo sukna boskiego
Łzy i żale składamy mu w podarku
Lecz gdy tylko z daleka jesteśmy od złego
To, że wstajemy z ochotę, przypiszemy kawie o poranku....

Prędko tracą na wartości ulotne radości
Jak chleb już czerstwy na dzień następny
Który ktoś na pożarcie parkowym gołębią rzuci
Lub zapomniane zgniją rozszarpane przez sępy

Rosną one na zgliszczach szerokich uśmiechów
Zbierają siły na przejęcie bezwzględnej admiralicji
Samotność, żal i smutek robią za ich pobratymców
Potknij się ledwo, zaatakują bez obiekcji

Hieny, szakale wciąż wygłodniałe
Nad nami czuwać będą stale
Czuwać będę niczym matka na rodzonym synem

Przemijanie, cykliczność, nieodzowni kompani
Wraz z bólem do ludzkiego życia nitami zespoleni
W tej za horyzont wędrówce, z Tobą, pielgrzymem...

A.nimozje moje co do tego świata
L.eżą rozłogiem jak ugór wiekowy
I.ntrowertyka dusza co ma już swe lata
C.iepłem wciąż darzy życia mroźne okowy
J.eszcze tylko doskwiera twej bliskości prohibicja
A.le już niedługo i te smutki czeka nieuchronna banicja.

Jak zebrać myśli w całość,
kiedy wszystkie są przy Tobie, tak daleko
Jak zachować umysłu jasność
w mrokach tęsknoty, które tak blisko...

Duszą z Tobą na elizejskich polach
Podczas gdy ciało spaceruje Petersburga aleją
Beztroski jak Ikar, na Dedala skrzydłach
Szybuję w blasku twych oczu, a przechodnie się śmieją

Widzą gorycz w czerwieni rajskiego jabłka
Pustkę w sercu Salomona świątyni
Bo przewracając się o krawędź chodnika
Tonę w Ikaryjskim morzu, ratuj mnie Bogini...
Proszę

Wstając rano w szarym pokoju, niczym ze starej kliszy
Szykując się na kolejny dzień bez uczuć
Pełen ciągłego zgiełku i gwaru miastowej ciszy
Zaczynam znów z palca marzenia różne snuć

Marzę by ktoś mnie obudził, tylko tyle...
W świecie pełnym kolorów i zapachów
Które w dzieciństwie umilały każdą chwilę
Lecz nic już nie przypomina tamtych smaków

A Ty, stałaś się mym barwnym latawcem
Unosisz mnie w stronę błękitnego nieba
Był taki czas kiedy duchem czułem się już starcem
Teraz wiem, że do nieśmiertelności jednego mi potrzeba...

Za nim zasnę, jeszcze raz się spotkamy
Jeszcze raz milcząc porozmawiamy
O tym co mamy i czego nam brak
O tym jak było dobrze, o tym jak...

W spowitym mgłą pokoju, zatrzaśniesz drzwi
Zgasisz światło by nie dostrzegł nas nikt
Cisza nastanie wśród zgiełku płynącej w nas krwi
Która, wrze do puki życie nie ostudzi jej w mik

Zanim zasnę, jeszcze raz będzie nam dane
Przez zszarzałą firanę, dostrzec młodnika blask
Który, rozdrapując zabliźnioną świeżo ranę
Zwiastuje koniec, porę na za wychodzącym drzwi trzask

I jeszcze raz pójdziemy nad klif, o dziewiętnastej
By rozstać się jak zwykle z własnej woli
Skoczę z niego sam, zostawiając serce tej
Która, opłacze mnie powoli, którą najbardziej to zaboli...

Do niedzieli...

Piszę do Ciebie,chcę przelać na kartkę to co czuję
Ale jak opisać pustkę,jak opisać przezroczystość łzy
Chciałbym zrozumieć swój umysł,więc po jego zakamarkach się snuje
Szukam czegoś, a przecież nie zgubiłem, wszędzie jesteś tylko Ty
Na pustych ścianach maleńki Ja,maluje swych myśli obrazy
Jednak brak pozującej Ciebie zniekształca twoje rysy
I mimo, iż znam Cię na pamięć, nie obchodzi się bez skazy
A wystarczyło by jedno spojrzenie na twe kasztanowe włosy
Nie potrafię odtworzyć barwy twoich oczu tak niepowtarzalnej
Ust pasujących do moich tak bardzo idealnie
Zdenerwowany próbuję zamazać efekty mej twórczości marnej
Pędzlem chlapie na prawo i lewo tak niezdarnie
Płaczę tak rzewnie że zalewam cały pokój
A w nim mnie i wszystkie twoje portrety
Myślałem, że tak musi być, może odzyskam swój spokój
Myliłem się, została mi pustka,w sercu miłość i cała, bezpostaciowa Ty...

Nigdy nie dowiesz się ile mogłeś stracić
Nigdy nie pojmiesz ile naprawdę posiadasz
Dopóki za wszystko przyjdzie czas zapłacić
Dopóki trefny los sprawi że wszystko przegrasz

Fatalna karta w kolejnym rozdaniu
Obróci twój fart do góry nogami
I nawet przy twoim największym staraniu
Raz wykonanego ruchu nie cofniesz, zgodnie z zasadami

Bo każdy czasami chciałby jak zegarmistrz boski
W tył pogonić zwinnie czasu wskazówki
By wszystkie chwile pełne smutków, troski
Przeżyć inaczej, lecz nigdy nie ma powtórki.