Twórczość, Papierowa

Płonę przy Tobie - ja Papierowa, tak bardzo łatwopalna. Spalam się i odradzam z popiołów jak Feniks dzięki Tobie stając się silniejsza.

Czas uspokaja dusze, ale nie pozwala zapomnieć. Ważne rzeczy trzymają się mocno duszy i nigdy nie znikają.

Budzi mnie chłodny ranek i zapach zaawansowanej jesieni, rzadziej słychać radosny śpiew ptaków, które ustąpiły miejsca melodiom gęstych mgieł. Tęsknię za tobą...
Słabe promienie słońca przedostają się przez szparki rolet próbując rozbudzić mnie i postawić na nogi. Dziś nie chce mi się wstawać. Naciągam na siebie bardziej koc, tak lepiej.
Tęsknię...
Na stoliku obok unosi się ciepła para z nad kubka herbaty, już któryś raz z kolei włączam w telefonie tę samą piosenkę, która działa na mnie jakoś tak dziwnie melancholijnie.... Hmmm to nie nasza piosenka, taka nie istnieje, nie było czasu? Okazji? Nie było... Jeszcze. Tęsknię...
Za dużo w głowie myśli, za dużo przemyśleń przez co robię sobie jeszcze większy nieporządek w moim bałaganie, który miałeś pomóc mi uporządkować. [...]

Stał się moim lekiem,
na zapomnienie bólu i straty z przeszłości,
na nieprzespane noce i łzy w poduszkę,
na bezsilność i strach.

Uleczył mnie,
Pokazał, że świat nie jest jak pęknięte szkło, że to strach takim go pokazuje, że powinnam żyć jakby nie było jutra i przekraczać bariery, które mnie blokują przed byciem szczęśliwą.
Zaczęłam wierzyć w siebie, w lepsze dni, w tęczę po burzy i w to, że mogę osiągnąć wszystko czego pragnę, wystarczy się odważyć ....

Stał się moim lekiem na wszystko co złe....
Niczego nie obiecując był, a pojawił się tak... niespodziewanie z końcem lata.
Dobrze mi przy nim.... Dobrze mi ze świadomością, że jest, tylko czasem zastanawiam się, co się stanie kiedy uzależnię się się od swojego leku? Co jeśli będę potrzebowała go coraz bardziej?

A przecież nie na to się umawialiśmy...

Krople deszczu stukają o parapet... Nie pierwszy raz stoisz przy oknie i patrzysz w jednym kierunku, w tamtą uliczkę mając nadzieję, że to co skończyło się tamtego wieczoru jeszcze powróci, odrodzi się i będzie mogło trwać.
Złudne nadzieje? Tak pewnie pomyślałaby większość, w twoim przypadku nadzieja to wszystko co masz.....
Nadchodzi jesień, w kieszeniach niesie kasztany i złote liście, deszczowe, chłodne dni, kubek gorącej herbaty i koc i jeszcze wspomnienia. Jesień porą depresji, jak to określają inni, dla ciebie to miesiąc tęsknoty za czymś, co niestety urwało się, co do końca nie mogło trwać...
Chyba nie przestanie dziś padać, nawet szybom zrobiło się smutno, krople deszczu spływają po nich jak łzy ...
Dziewczyno? Popatrz na mnie...
To nie do końca tylko deszcz na szybach, to także twoje łzy.
Nie zapominaj, że po deszczu wychodzi słońce i pojawia się tęcza, na twoich ustach pojawi się w końcu także uśmiech, twoje burzowe oczy rozświetli blask. Pamiętaj, że wszystko można odbudować, bo nawet feniks odrodził się z popiołów.

(01.09.2020r.)

Człowiek maluje obraz swojego życia kolorami własnych wyborów.

(pora na zmiany)

By zwrócić na siebie uwagę wystarczy milczeć, tak jak gwiazdy, które kradną miliony spojrzeń bez słowa...