Twórczość, PannaZoey

On.

Obudziłem się. Nie wiedziałem ile czasu spałem, ale byłem sam. Jak widać dziewczyna postanowiła zostawić mnie samego. Mogłem się tego spodziewać? Może. Głupi byłem. Miałem nadzieję, że zostanie ze mną. Pomoże mi. Ale najwidoczniej się pomyliłem. Co prawda zabrała mnie stamtąd, ale chyba na nic więcej nie mogłem liczyć.
Wstałem i zauważyłem, że z przygotowanych przeze mnie potraw brakuje tylko jednego królika. Chciałem zjeść, ale były już zimne, więc skonsumowałem wszystkie owoce.
W pewnej chwili usłyszałem hałas w głębi jaskini. Nie byłem pewien czy mam tam pójść, czy uciekać, ale zanim cokolwiek postanowiłem coś z wnętrza zaczęło kierować się do wyjścia. Było zdecydowanie szybsze ode mnie, toteż rzuciłem się na ziemię przy ścianie jaskini, zakrywając głowę rękoma. Chciałem przeczekać, [...]

Jestem aniołkiem
z różkami i ogonkiem.
Nie jest to szaleństwem,
tylko moim przekleństwem.
Nie mogę zaznać spokoju,
bo żyję w niepokoju.
Nieba bram przekroczyć mi nie dane,
gdyż moje pochodzenie jest nieznane;
natomiast Piekła progi
uchodzą mi z drogi.
Mieszkańcy Zaświatów poznać mnie się boją,
dlatego rany w mym sercu się nie goją.
Jestem istotą odrzuconą,
więc mogę czuć się spełnioną?
Moje zniknięcie będzie nieznaczące,
to może ze sobą skończę?
Jest tyle możliwości:
nóż, sznur, przebicie serca i kości.
Wybiorę jeden sposób,
znajdę miejsce bez osób,
odejdę w ciszy, wśród natury
i nikt nie będzie traktował mnie z góry.

Ona.

Obudziłam się. Nie wiedziałam, gdzie jestem, ale byłam wypoczęta. Zamrugałam kilka razy i zdałam sobie sprawę, że jestem w jaskini. Jakieś dwa metry ode mnie paliło się ognisko, a obok niego leżała cała moja broń. Nawet sztylety.
- Już wstałaś? – Usłyszałam pytanie. Natychmiast się podniosłam w kierunku ogniska i wzięłam jeden ze sztyletów, celując w chłopaka. Chłopaka? Wtedy sobie przypomniałam. Złapali mnie. Byłam u tych Stworzeń. I on też tan był. Ten Człowiek. – Spokojnie. – Uśmiechnął się w moim kierunku z rękoma podniesionymi w górę.
Rozejrzałam się po jaskini. Poza ogniskiem było też tu kilka owoców i upieczonych już królików. Rzuciłam sztylet z powrotem na ziemię i usiadłam na posłaniu, jakie mi przygotował.
- Już lepiej. – [...]

Ona.

Dni poza wioską: trzy.
Zadanie na dzisiaj: znaleźć miejsce do spania.
Informacje zdobyte o portalu: żadne.
Każdy boi się mówić.

Szłam leśną drogą, omijając co większe zaspy. Od dwóch godzin usta otwierały mi się w geście ziewnięcia, a oczy same się zamykały, sygnalizując silną potrzebę snu. Ale nie mogłam spać. Nie tutaj. Nie w lesie, w którym spotkanie z gwałcicielem było możliwe w ogromnym stopniu. A nawet gdyby mnie spotkał, to zamarzłabym. Podobno można też zobaczyć tu nekrofila, więc tym bardziej nie mogę dopuścić do tego, aby zmęczenie wzięło nade mną górę. Nie chciałabym w tak młodym wieku stracić dziewictwa.

Usłyszała za sobą kroki. Liczne kroki. Należały do co najmniej pięciu istot. Silnych i pewnych siebie, i były blisko. [...]

Ona.

Nadeszła noc. Po nocy przyszedł dzień. Potem znowu noc. I kolejny dzień.
Przez cały ten czas byłam sama. Nie dlatego, że musiałam. Dlatego, że chciałam.
Słyszałam o czym inni rozmawiają. Nawet teraz.
- Co jej jest? – Zapytał w końcu Andrew. Wszyscy byli tego ciekawi, ale nieliczni mieli odwagę zadać pytanie.
W wiosce panuje zasada: „Nie drażnić Człowieka, który się nie uśmiechał dłużej niż dwadzieścia cztery godziny”. Może to śmieszne, ale prawdziwe. Jeżeli jeden z mieszkańców nie ma zbyt dobrego nastroju, bezpieczniej dla pozostałych jest się nie wtrącać i nie pytać. Nawet wtedy, gdy ciekawość zżera go od środka.
Było kilka przypadków, kiedy chęć pomocy spowodowałaby śmierć kogoś z nas, najczęściej człowieka, który owej pomocy próbował udzielić. W takich [...]

nieogarnięta dziewczynka
optymistyczna pacynka
momentami realistyczna
w pewnych sprawach pesymistyczna

nie powie ci
że coś jej szkodzi
nawet gdy ból ją ugodzi

uśmiech na jej twarzy
nieważne ile razy
nie pokaże ci urazy
nawet gdy dopuścisz się zdrady

iluzją można to nazwać
bo ona może tylko gnać
strach przed bólem nie pozwala jej stać

Ona.

Wszyscy spojrzeliśmy po sobie. W obozie tych Stworzeń nastała wrzawa.
- Idziemy! – Zawołał nowy.
- Nie! – Krzyknęłam. Wiedziałam, że mogę, bo Oni nie usłyszą. Są zbyt zajęci. – Ich czujność się zwiększy. Musimy przeczekać albo interweniować innego dnia. – Zabrzmiało to dość ironicznie, gdyż jest noc, ale nie miałam zamiaru się poprawiać.
- To po co tu przychodziliśmy?! – Upierał się dalej.
- Przyszliśmy odzyskać nasze Artefakty, ale dzisiaj jest to już niemożliwe. – Zerknęłam na pozostałych towarzyszy. Przytaknęli. Postanowiliśmy jednogłośnie. – Wracamy.
Wycofaliśmy się na odległość stu metrów. Był to bezpieczny dystans. Białe stroje nie wyróżniały nas z otoczenia, więc niemożliwe było dostrzeżenie nas. Mogliśmy też swobodnie rozmawiać. Założone na głowach kaptury idealnie zagłuszały echo, które [...]

Ktoś.

Zima.
Dzień tygodnia: nieznany.
Pora dnia: jest ciemno i miejscami można ujrzeć gwiazdy, więc noc.
Miejsce: las.
Śniegu po kolana, miejscami po pas.

Biegłem. A właściwie uciekałem.
Przed czym? Przed kim?
Nie miałem pojęcia, ale wiedziałem, że musiałem.
Chciałem się zatrzymać, ale nogi odmawiały mi posłuszeństwa.
Słyszałem, że ktoś, a może raczej coś, mnie goni. Domyśliłem się, że jestem sam przeciwko niemałej gromadzie.
Droga była ciężka. Ale nie tylko ja miałem problemy. Oni też.
Usłyszałem świst. W drzewo przede mną wbił się grot strzały, na którym znajdowała się krew. Poczułem palący ból w ramieniu.
Nie miałem już sił. Chciałem się zatrzymać.

Nie! Nie mogę!
Muszę przeżyć! Dla niego.
Zostawiłem go tam. Teraz muszę go uratować, ale żeby tak się stało, muszę ocalić siebie.

Usłyszałem strzał.
Przewróciłem się. Chciałem wstać, ale nie mogłem się ruszyć.
Obraz zaczął się zamazywać. Potem widziałem czarne plamy, aż w końcu nastała ciemność.
- Wybacz.
Nie czułem już nic.