Twórczość, PainWithoutLove

ledwo bzy zakwitły
a Ty odchodzisz po cichutku
tak pięknie i dzielnie jak żyłaś

długo zwlekasz by się pożegnać
bo wiesz dobrze
że zobaczymy się ponownie dopiero przy bramie naszego Ojca

spójrz
tam na górze zapala się światło
już Niebo otworzyli dla Ciebie

idź
niech w Twoich oczach rodzą się gwiazdy

idź
ponieważ nigdy nie będzie dobrego momentu by się pożegać

Przyjaciółko
dziękuję
że byłaś, jesteś, a w moim sercu zawsze będziesz

żyć wiecznie

są takie łzy które nie wysychają
a w nich tak łatwo się tonie

i jest takie miejsce w człowieku
które nigdy się nie goi
- ludzkie serce

i choć przez lata uczono mnie wierzyć
że serce można poskładać tak jak skrzydła anielskie
i na nowo nauczyć je kochać
- nie wierzę

dziś ostatkiem sił ściskam w dłoniach ostatni płomień nadziei
że się odnajdziesz

a jeśli to prawda że nigdy nie wrócisz
- nie przestanę tęsknić

bezradne serce gaśnie jak gwiazda
i zapada się pod swoim ciężarem
pustka - jest mi tak bliska
żałosna i smutna

nie chcę żyć bez Ciebie
nie chcę słyszeć że już nie wrócisz

"Zaginiony"
- to jakby powiedzieć mojemu sercu że powinno umrzeć już wczoraj

nie dam sobie wmówić
że zaginieni się nie odnajdują
ja nauczona od dziecka by żyć nadzieją

Jesteś moim Jedynym Słońcem
Srebrem i Dymem

nigdy mocniej nie tęskniłam
nigdy mocniej nie kochałam

proszę
wróć

pożegnałam Cię
ubiegłej wiosny

z Tobą odeszło moje szczęście

i do dziś nie rozumiem
dlaczego czasem musi zgasnąć nam słońce
a dusza rozpłynąć się od łez

tego bólu nie da się opisać słowami

Miłości Moja
pozwól mi wierzyć w to że żyjesz wiecznie

czekaj na mnie cierpliwie w domu naszego Ojca

Ja przyjdę i Cię odnajdę
bo tylko Ty wiesz
że wszystkie drogi w moim sercu
zawsze prowadziły
do Ciebie

Ojcze Mój
któryś jest Tam, gdzie mnie już nie ma
bo znów połamane mam skrzydła

jakże ciężko mi tutaj oddychać i żyć
bez okruchów chleba mojego powszedniego
którego nie dałeś mi dzisiaj ani wczoraj

wiedz że jeszcze jest we mnie
miłość, wiara i nadzieja

bo obiecałeś że nawet ślepemu aniołowi kiedyś trafi się ziarno
i że ktoś pokocha prawdziwie i mocno

jako w niebie, tak i na ziemi

ktoś kiedyś wyszeptał mi
że przyjdzie taka zima w której zmarznie mi serce

nie uwierzyłam

tak jak teraz
ciężko mi uwierzyć
że zaiskrzą czyjeś oczy
i ciepłe dłonie zadrżą
przy mnie

jeszcze chwytam się życia
jeszcze spoglądam w niebo

będę płonąć tak długo
aż spali się ostatni cierń z korony
na mojej głowie

wyszeptały mi obłoki
że tej jesieni
kwitnące serca tych którzy kochają prawdziwie
są fioletowe jak wrzosy i nigdy nie zwiędną

za to moje serce jest utkane z marzeń o Tobie

drży cichutko i cierpliwie
gdy popełniam dla Ciebie kolejny wiersz

we wrześniu dusza ma na imię
melancholia
wracają wspomnienia
a oczy utopione są w morzu łez

proszę dotknij mojego serca
i powiedz czy dla ciebie też jest takie zimne i ciężkie

bo słów mi zabrakło by opisać ten ból

a najbardziej boli mnie to miejsce
w którym kończą się
Twoje uśmiechy, szepty i słowa
a zaczyna moja samotność
pusta dłoń
żałoba

szron osiadł na skrzydłach
spłonęła aureola
i zgasło we mnie słońce

to prawda
że anioły upadają dopiero wtedy gdy pęknie im serce

ale wciąż wierzę
że ciemność nie trwa wiecznie
a wysoko nad nami są gwiazdy błyszczące na niebie pięknie
choć dla mnie nigdy nic nie błyszczało piękniej niż Twoje oczy

i nikt nie kochał mnie tak jak Ty

zrozumiałam
że tęsknić
to dla serca znaczy tyle co umierać
i przebudzać się
głośnym kołataniem
każdego dnia

myślałam że są granice
których przekroczyć się nie da

ale nauczono mnie
że istnieje słońce
które nigdy nie zachodzi
płonie czerwienią
i bije mocno
tylko dla jednego człowieka

i już wiem
że gdy mojemu sercu zdarzy się umrzeć z tęsknoty za Tobą
to wierzę że znajdzie siłę by raz jeszcze uderzyć najmocniej jak potrafi
i dla Ciebie
zmartwychwstać

długo stałam nad brzegiem
i wypatrywałam łodzi
która miała przypłynąć

mówiłeś
wrócę
nim słońce wzejdzie kolejny raz
uspokoi się wiatr

lecz mojego serca uspokoić się nie da
jest zimne i drżące
jakby milion burz szalało w środku
szarpało je i przecinało błyskawicą

mówiłeś
poczekaj
ja wrócę
razem będziemy patrzeć na drugi brzeg
i uśmiechać się do chmur

zdążyłam wypłakać ocean łez
i oddać niebiosom moją zbłąkaną duszę

wciąż stoję nad brzegiem
ale już nie czekam