Twórczość, narkoomanka

Siedzę na polanie z tanim winem w jednej ręce i papierosem w drugiej. Słońce niemiłosiernie świeci mi po oczach. Ruszam głową w rytm mojej ulubionej piosenki. Przykładam papierosa do ust, dym wypełnia moje płuca dając dziwne uczucie spokoju. Patrzę na rozciągający się przede mną krajobraz. Wstrzymuję jeszcze chwilę dym, po czym wypuszczam go szybko. Po policzku spływa pierwsza łza. Ocieram ją rękawem. Powstrzymuje się od płaczu. Biorę kolejny łyk z opróżnionej już do połowy butelki. Kładę się na trawie i spoglądam w niebo. Do mojej głowy napływają coraz to inne myśli, urywki wspomnień. Papieros w mojej dłoni dogasa powoli. Odcinam się od świata. Jestem tylko ja, nic więcej. Czy naprawdę to daje mi szczęście. Czy tego właśnie chciałam . Czy warto dalej znosić ten cały syf wokół mnie. Czy jest po co dalej żyć. Usłyszałam jakiś szelest. Energicznie wstałam. Zbyt szybko. Zakręciło mi się w głowie, przed oczami pojawiły się czarne punkciki. Rozglądam się dookoła. Nie widząc nic nowego. Pewnie mi się coś zdawało. Ponownie kładę się na ziemie i zamykam oczy. Straciłam poczucie czasu. Wsłuchałam się w muzykę dokańczając ostatniego papierosa, dopijając ostatki wina. Patrzę w już gwieździste niebo. Czas wrócić do domu. Kolejny dzień przeżyty, kolejne wino wypite, kolejna paczka papierosów wypalona. Czy tak ma wyglądać moje życie ? Nie wiem.

Nie wiem dokładnie czego chcę, ale wiem na pewno czego nie chcę. Nie chcę by to wszystko znów się powtórzyło. By ktoś cierpiał z mojej winy. Nie chcę nikogo zranić. Nie chcę się wkurzać o każdą pierdołę. Nie chce być zazdrosna. Nie chce zdradzać. Nie chcę ukrywać się za maską fałszu dla czyjejś wygody. Nie chcę być po raz kolejny zabawką. Nie chcę usytuować swoich uczuć w niewłaściwej osobie. Chcę być sobą. Chociaż raz. Dlatego proszę nie każ mi być taką jak Ty chcesz. Zobacz jaka jestem na prawdę. Jeśli Ci to nie odpowiada. Odejdź. Tak będzie łatwiej i oszczędzi nam nieporozumień.

Czuję Twoją dłoń na swoim biodrze, jesteśmy trochę pijani. Wiem, że mogę zrobić coś wbrew sobie. Przysuwasz się do mnie, czuję Twój oddech na moim karku. Odrzucam od siebie wszystkie myśli, poddaje się magii chwili. Odwracam się powoli, nasze twarze są niebezpiecznie blisko, nasze usta ocierają się o siebie. Jedno i drugie czeka na ruch. Kto zacznie ? Kto przełamie ten czas oczekiwania ? Kocham tą chwilę. Przejmujesz inicjatywę. Twoja ręka przesuwa się po moim boku. Poddaje się pożądaniu, przyciągam Cię do siebie. Szybkim ruchem ściągam z Ciebie koszulkę. Moje palce zaciskają się na twoich plecach, pozostawiając czerwone pręgi po paznokciach. Twoje usta, schodzą niżej, ku szyi. Słyszę nas. Nasze przyśpieszone oddechy, to nierównomierne bicie serce. Chcę Cię bliżej. Zaborczo zagarniam Cię tylko dla siebie. Dziś jesteś mój. Tej nocy mi się nie wymkniesz. Zostaniesz tak długo jak będę tego chciała, mniej istotne jest to, że rano oboje o tym zapomnimy. To nie ważne, liczy się tu i teraz. Więc skończ te gierki i weź się do roboty chłopcze !

Widzę, że nic nie zrozumiałeś. Nie chcę już Ciebie. Chcę w końcu wszystko sobie uporządkować. Chyba za mało jasno się wyraziłam. Wynoś się. Z mojego życia, z moich planów, z moich ulubionych miejsc, a przede wszystkim z głowy. Wystarczająco namieszałeś. Mam dość Twoich humorów. Kiedyś przyleciałabym gdybyś tylko napisał, że jest Ci źle. Wiedz, że teraz tego nie zrobię. Zmieniłam się. Nie wiem czy na lepsze czy na gorsze. Powoli zaczynam podejmować coraz więcej racjonalnych decyzji. Myślę przed zrobieniem różnych rzeczy. To dzięki Tobie. Powinnam Ci podziękować. Za to, że kiedyś byłeś, że czułam, się przy Tobie swobodnie, że przy Tobie mogłam być w końcu sobą. Po całym dniu udawania kogoś kim nie jestem, przy spotkaniu z Tobą zawsze mogłam odetchnąć z ulgą i pokazać charakterek. Akceptowałeś to. I to w Tobie kochałam. Dziękuję, za to, że kiedy byłam zła, przelewałam na Ciebie całą moją furię, potrafiłeś mnie przytulić i uspokoić. Dziękuję Ci za to, że kiedy popadałam w rozpacz, z powodu mojego postępowania, które Cie zraniło. Ty tylko mnie przytuliłeś, powiedziałeś że wszystko będzie dobrze. To była najlepsza rzecz jaka mnie spotkała. Jednak teraz muszę zapomnieć o przeszłości i iść dalej. Bez Ciebie. Dlatego proszę. Pozwól mi odejść. Dziś, tej nocy. Proszę.

Promienie słońca przebijające się przez firanki, namolnie świecą mi w oczy. W końcu budzą mnie, niechętnie otwieram oczy. Czuję na sobie czyjąś ręke, rozglądam się wokół siebie. Mężczyzna obok mnie oddycha równomiernie, jeszcze śpi. Wyślizguje się z jego uścisku, i na palcach przemierzam mieszkanie. W pośpiechu odnajduję swoje ubrania, na palcach, ze szpilkami w ręce wymykam się z domu. Ubieram się na klatce. Wychodzę na mroźne poranne powietrze, spoglądam na zegarek. 4 rano. Do mojej świadomości docierają urywki wczorajszej nocy. Klub, alkohol, nowo poznany mężczyzna, drink, taniec, kolejny drink, samochód, dom. Składam wszystko w zgraną całość. Jęknęłam cicho. Znów alkohol wygrał nad rozsądkiem. Kolejny raz powtarzam w duchu tą samą regułkę. Więcej nie piję. Chociaż wiem, że za tydzień powtórzy się to samo. Będzie to tylko inny klub, inny mężczyzna i może inne zakończnie.

Siedzę w fotelu koło okna, w za dużej ciepłej bluzie z kubkiem gorącej herbaty przyjemnie szczypiącej moje zmarźnięte ręce. Patrzę na pokryte szronem okno, moja wyobraźnia stwarza obrazy. Na chwilę zatracam się, nic nie zaprząta mojej głowy, tylko patrzę na to okno. Powoli otrząsam się z chwilowego otępienia. Mój wzrok przechodzi na herbatę. Upijam łyk. Podnoszę koc z łóżka i okrywam się nim szczelnie. W głośnikach cichutko brzmią Guns N' Roses - Don't Cry. Zamykam oczy. Wsłuchuję się w słowa, poruszam bezgłośnie ustami. Piosenka dobiega końca. Szepczę cicho ostatni wers: Don't you cry tonight. Zagryzam wargi by powstrzymać łzy. Otwieram ponownie oczy, nie potrafię nic zrobić, nic powiedzieć. Chcę tylko tak siedzieć. Przez cały czas. Tęsknie za twoimi ciepłymi ramionami [...]

Tak sobie myślę, czy to wszystko jest naprawdę dla mnie. Czy aby na pewno zrobiłam wszystko co mogłam, czy starałam się jak najbardziej. Chciałabym aby tak było. Analizuję każdą rzecz. Patrze ile spraw dla mnie ważnych zniszczyłam, spoglądam na to z boku. Wiele rzeczy mi nie wyszło, ale nie starałam się ich naprawiać. Może to był ten błąd. Może powinnam walczyć. Teraz i tak na to za późno. Robiłam rzeczy, których żałuję. Chcę żeby więcej się to nie powtórzylo, jednak wbrew mojej szczerej chęci znów popełniam te same błędy. Nie rozumiem dlaczego. Może tak ma być ?

Natłok myśli, to wszystko mnie przerasta. Za dużo spraw nieważnych zaćmiewa mój umysł. Chcę odpocząć. Powoli zaczynam mieć obsesję. Popełniam coraz więcej niewybaczalnych błędów. Tak chętnie dążę do zniszczenia samej sobie życia, że nie zauważam znaków ostrzegawczych. Przeginam, często tańczę zwinnie na krawędzi, jedno potknięcie, lekkie przesunięcie się w drugą stronę skutkuje poważnymi problemami w przyszłości. Czy warto to wszystko zaprzepaszczać dla jednej chwili szczęścia? Ale czy kiedyś będę tak samo szczęśliwa jak w tej chwili. Może warto zaryzykować, może warto postawić wszystko na jedną kartę, nie bać się. W końcu taka okazja może się już nie powtórzyć. Jednak pojawia się wątpliwość czy skutki tego będą zgubne tylko dla mnie ? Czy nie zranię przypadkiem osób, które są dla mnie ważne. Czy jest ktoś kto jest dla mnie ważny ? Tworzę sobie fałszywą aurę. Nie wiesz kim naprawdę jestem, nawet jeśli tak Ci się wydaję. Bardzo malutkiemu kręgu pokazuje małą cząstkę siebie, więcej nie mogę. Przeraziłbyś się. Chaotyczność wkrada się w całe moje życie, nawet w myśli i sposób przelania ich na ‘papier’. Tracę zmysły. Staje się szalona. Dołączam do wyścigu tępych, niemyślących samodzielnie kukieł systemu. Za długo z tym walczyłam, wyniszczyło mnie to. Czas poddać się temu co tak długo mnie do siebie przekonywało. W końcu wygrało. Gratuluję.

Chcę by opadła ta kurtyna, chcę pokazać Ci jaka jestem, wtedy będziesz miał prawo zdecydować czy odejść, teraz Ci na to nie pozwolę. Teraz jest mój czas, moja chwila. Teraz gramy na moich zasadach kochanie, nieświadomie wpisałeś się na listę uczestników gonitwy. Teraz już za późno na odwrót. Stoisz już w bloku startowym, za chwilę ruszysz. Nikogo nie obchodzi, że nie jesteś gotowy. Zbierz się w sobie, pokaż im wszystkim co potrafisz, daj z siebie wszystko, może coś sobie uświadomisz? A może ruszysz dalej nie wyciągając własnych wniosków. To Twoje życie. Nie pozwól podejmować innym za siebie decyzji. Wiem, że to trudne. Myślenie samemu wymaga wysiłku. Nic nie będzie już takie łatwe. Teraz zamknij oczy, wycisz wszystkie swoje myśli, nie mów nic, tylko słuchaj. Słyszysz ? Te regularne bicia ? To wyznacznik Twojego życia, dopóki to słyszysz żyjesz. Nie otwieraj oczu. Pozwól się prowadzić słuchając tylko odgłosów miasta. Coraz ciężej usłyszeć bicie serca przy hałasach ulicy nieprawdaż? W tym tkwi cały sekret. Odgłosy miasta to Twoje myśli, Twoje obowiązki, Twoje strachy, a odgłos bijącego serca to to czego naprawdę pragniesz. Hałas przycisza bicie. Tracisz priorytety, poddajesz się bez walki, pozwalasz się zagłuszyć. Postaw się temu i chodź ze mną. Razem możemy odkryć siebie nawzajem. Czy nie tego potrzebowałeś, kochanie ?

Zjebałam. Tak, w końcu potrafię to przed sobą przyznać. Długo mi zajęło ogarnięcie tej sytuacji obiektywnie, jakby z boku, na trzeźwo. Straciłam to co dla mnie było najcenniejsze – jego. Na własne życzenie, zresztą. Co przez to osiągnęłam, czy było warto ? Otwarcie mogę powiedzieć, że żałuje tego co się stało, gdybym mogła cofnąć czas nie dopuściłabym do takiej sytuacji, jednak nie mogę. Muszę się z tym pogodzić, pójść dalej. Tylko czy aby na pewno chcę zapomnieć ? Nie. Chciałabym to wszystko naprawić, jednak to nie zależy tylko ode mnie. Chociaż to wszystko nie miałoby już sensu, gdzieś uciekło to zaufanie, którym siebie darzyliśmy. Bez zaufania nie ma przyszłości. Czuję pustkę, w środku, taką przeraźliwą pustkę. Jakby ktoś wyrwał mi serce. Tylko jedna osoba może wypełnić tą pustkę. Niby takie proste, szkoda tylko, że nie możliwe. Może z czasem pustka wypełni się czymś podobnym do tego co czułam. Jednak to będzie marna imitacja tego uczucia. Nigdy więcej mogę nie poczuć tego samego. Ktoś się dla mnie poświęcał a ja go zraniłam. Po co ? Dla chwilowej przyjemności z kimś innym. Rany najbardziej bolą te zadane przez najbliższych. Nie wiem co czuję. Nie wiem czego chcę. Rany się zagoją, ale blizny pozostaną. U dwojga ludzi kiedyś tak sobie bliskich pozostanie już tylko jedna wspólna część – blizny. Utraciliśmy swoją wzajemną wrażliwość. To koniec. Topię się we własnych łzach, krew spływa po nadgarstkach. I po co to wszystko ? Na to pytanie nie umiem odpowiedzieć. Zjebałam.

Straciłam uczucia wobec innych, mężczyźni są dla mnie tylko przedmiotem. Nie umiem już otworzyć się przed mężczyzną jak kiedyś. Stworzyłam wokół siebie mur, którego nikt nie umie, lub nie chce przełamać. Przy spotkaniu, pocałunku, związku oddaje swoje ciało, lecz nie duszę. Dusza nie czuje, jest zamknięta za murem. Nauczyłam się nie otwierać przed mężczyznami, większość z nich traktuje kobiety przedmiotowo, brutalnie, jak zabawkę. Uwiodą i zostawią, taki jest ich plan działania. Kobiety zakochują się w swoich uwodzicielach. Po skończonej zabawie zostają ze zranionym sercem, bo nie zauważyły niebezpieczeństwa, które niesie ze sobą miłość. Miłość czym właściwie jest miłość ? Uczuciem. Tak odpowiada większość ludzi, a ja staram się patrzeć głębiej. Sądzę, że miłość to związek partnerski dwojga ludzi. Dłuższy związek. [...]

Znasz to uczucie ?
Kiedy wydaje Ci się, że jesteś szczęśliwym człowiekiem, że wszystko się układa, a wystarczy jeden mały gest , żeby wszystko legło w gruzach, powróciły wspomnienia, emocje. Ciężko przeżywać podobną sytuacje dwa razy, wydaje się, że jest się już starszym, bardziej doświadczonym, a tu nagle, niespodzianka, znów popełniasz ten sam błąd, by przez chwilę, poczuć się znów szczęśliwym jak dawniej. Ktoś znów będzie mógł zabawić się Twoim kosztem, za Twoją zgodą. Zgadzasz się na to nieświadomie, zupełnie przez przypadek zezwalając na pocałunek, złapanie za ręke, przypadkowy seks. To wszystko sprawia, że przywiązujesz się do drugiej osoby, może po raz kolejny. Po raz kolejny żyjesz w złudzeniu, że komuś na Tobie zależy, że może przejrzał na oczy, zostawiasz [...]