zjebałam.

Zjebałam. Tak, w końcu potrafię to przed sobą przyznać. Długo mi zajęło ogarnięcie tej sytuacji obiektywnie, jakby z boku, na trzeźwo. Straciłam to co dla mnie było najcenniejsze – jego. Na własne życzenie, zresztą. Co przez to osiągnęłam, czy było warto ? Otwarcie mogę powiedzieć, że żałuje tego co się stało, gdybym mogła cofnąć czas nie dopuściłabym do takiej sytuacji, jednak nie mogę. Muszę się z tym pogodzić, pójść dalej. Tylko czy aby na pewno chcę zapomnieć ? Nie. Chciałabym to wszystko naprawić, jednak to nie zależy tylko ode mnie. Chociaż to wszystko nie miałoby już sensu, gdzieś uciekło to zaufanie, którym siebie darzyliśmy. Bez zaufania nie ma przyszłości. Czuję pustkę, w środku, taką przeraźliwą pustkę. Jakby ktoś wyrwał mi serce. Tylko jedna osoba może wypełnić tą pustkę. Niby takie proste, szkoda tylko, że nie możliwe. Może z czasem pustka wypełni się czymś podobnym do tego co czułam. Jednak to będzie marna imitacja tego uczucia. Nigdy więcej mogę nie poczuć tego samego. Ktoś się dla mnie poświęcał a ja go zraniłam. Po co ? Dla chwilowej przyjemności z kimś innym. Rany najbardziej bolą te zadane przez najbliższych. Nie wiem co czuję. Nie wiem czego chcę. Rany się zagoją, ale blizny pozostaną. U dwojga ludzi kiedyś tak sobie bliskich pozostanie już tylko jedna wspólna część – blizny. Utraciliśmy swoją wzajemną wrażliwość. To koniec. Topię się we własnych łzach, krew spływa po nadgarstkach. I po co to wszystko ? Na to pytanie nie umiem odpowiedzieć. Zjebałam.