Naja, recenzje książek

Nie jestem miłośnikiem SF. Jedyna przeczytana przeze mnie książka o tej tematyce, to "Solaris" Stanisława Lema. Sięgnęłam po latach do tej lektury, zachęcona recenzją Radka. Odkryłam tę książkę dopiero teraz.

Mając w pamięci najznakomitsze ekranizacje z tego gatunku, z których jako kinoman nie zrezygnowałam, stwierdzam, że "Solaris" przewyższa fabułą, przekazem oraz nowatorskością i oryginalnością wszystkie współczesne ekranizacje. Należy pamiętać, że książka powstała na przełomie lat 50 i 60 ubiegłego wieku. Lem w swojej opowieści przewidział rzeczy, które zaistniały dzięki technice dopiero pod koniec dwudziestego wieku. Tak też jest prekursorem wizji równoczesnego połączenia z obrazem i fonią w czasie rzeczywistym, o jakich w tamtych latach nikt nawet nie myślał. Moim zdaniem był pierwszym wizjonerem zdalnego połączenia komórkowego, z możliwością komunikowania się [...]

Talent to dar, którego nie można odebrać.

Książka Marty Sztokfisz "Chwile, których nie znamy. Opowieść o Marku Grechucie" jest opisem życia i twórczości artysty, przybliża do postaci, której los zabrał możliwość dzielenia się niezwykłością przekazu. Wiele uzasadnia i wyjaśnia.
W życiu Marka Grechuty choroba położyła mroczny cień również na twórczości, która była pięknym wyrazem niezwykłego, niecodziennego daru. Przedwcześnie pozbawiła artystę możliwości tworzenia, występowania, życia. Bardziej niż rodzina i środowisko determinowała życie artystyczne i prywatne.
Opowieść o Marku Grechucie, to wzruszający zbiór wspomnień, wyrażonych przez matkę, kuzyna, przyjaciół, współpracowników, osoby, które miały szczęście spotkać go na swojej drodze. Jest również ciekawym przedstawieniem epoki - drugiej połowy ubiegłego wieku, miejsc w których dorastał i żył Marek Grechuta.
Wspomnienia sięgają czasów dzieciństwa [...]

"Melanżeria" to opowieść wartka, napisana zwięzłymi blokami, zawierająca bardzo wiele treści. Sposób narracji powoduje, że książkę czyta się jednym tchem, nie znuży nawet wymagającego czytelnika. Anna Klara Majewska w swojej powieści zarysowuje historię trójki przyjaciół na przełomie dwudziestolecia, w ciekawy sposób łącząc przeszłość z teraźniejszością. Opisy czasów dzieciństwa bohaterów uzasadniają ich postawy oraz dalsze losy.
Trójka przyjaciół z pokolenia ceniącego życie, w którym najbardziej liczy się "bywać i mieć", żyje szybko, zachłannie, w pełni, do bólu, z niczego nie rezygnując. Za to życie, los wystawia rachunek. Akcja powieści przykuwa uwagę na tyle, że nie można przestać czytać. Chce się więcej i więcej... Nie przeszkadza to, że nie znalazł się w treści, godny zaprezentowania cytat. Nie razi również, moim zdaniem, z lekka spłaszczone zakończenie.
Anna Klara Majewska w swojej opowieści skoncentrowała się na tym, co w relacjach między bohaterami najważniejsze - wartościach, przyjaźni, solidarności, wierności, wsparciu. Powieść budzi głębokie refleksje. Dla tych refleksji również, "Melanżeria" jest godna polecenia.

"Bieguni" zawierają pochłaniające opowieści, usytuowane w różnych miejscach i czasie, niosące przekaz, jak ludzkie losy, zdarzenia, determinują konieczność przemieszczania się. Zagłębiając się w treść, na kanwie opisywanych podróży, pochłaniają czytelnika ludzkie losy, historie, które te wędrówki determinują, do których się przyczyniają. Autorka w analityczny, ponadprzeciętnie intelektualny sposób, ukazuje ludzkie namiętności, pasje, dążenia, będące powodem działania i dokonywanych wyborów. Wybory te właśnie powodują konieczność zmiany miejsca, podejmowanych wędrówek. Opisane podróże wzbudzają głębokie refleksje.
Niezwykłość powieści wynika z tego, że "Bieguni" różnią się od innych zasadniczo tym, że opisane historie nie pochłaniają czytelnika wyłącznie w kierunku kontynuacji wątku, zakończenia opowieści. Przedstawione historie przede wszystkim przyczyniają się do dokonywania analizy wyborów oraz rozważań nad motywacją bohaterów do podejmowanych decyzji, zastanawiania się nad możliwościami zastosowania innych rozwiązań, nad ich konsekwencjami. Zastosowany sposób narracji pobudza do zatrzymania się i głębokich refleksji nad człowiekiem.
Olga Tokarczuk w powieści jawi się jako wielka humanistka, solidarna z ludźmi, rozumiejąca ich. W sposób wnikliwy, z wielką uwagą przedstawia człowieka, zagłębiając się nawet w strukturę jego ciała. Autorka pobudza czytelnika do rozważań o człowieku jako wielowątkowej całości.
Poza przemieszczaniem się w przestrzeni i w czasie, w powieści ukazana jest przede wszystkim podróż do wnętrza bohaterów, ludzkich emocji, myśli, wrażeń.
Powieść jest godną polecenia fascynującą wyprawą w głąb człowieka, docierającą do sedna człowieczeństwa, tego co stanowi jego istotę.

Książka wciąga od pierwszych stron, bez reszty od połowy (tam zaczyna się dziać najwięcej), napisana z humorem i dystansem do wydarzeń.
Jest to sensacyjna opowieść podprawiona czarnym humorem. Są w niej retrospekcje głównego bohatera tworzące jakby "drugi plan", kolejną przykuwającą uwagę historię, mającą odzwierciedlenie w faktach historycznych, nawet bardziej intrygującą niż wątek główny. Te dwie opowieści przeplatają się, czas współczesny nawiązuje zgrabnie i spójnie do przeszłości.
Książka napisana w sposób niebanalny, z wielkim humorem, dynamiczną, często zaskakującą akcją.
Polecam jako odskocznię od tematów poważnych. W trakcie lektury wielokrotnie wybuchałam śmiechem. Jest to, w dzisiejszym trudnym czasie wielka wartość.
Zakończenie opowieści pozostawia czytelnika w zadowoleniu.

"Czuły narrator" jest pierwszą książką Olgi Tokarczuk, którą przeczytałam. Zbiór esejów i wykładów. Nie jest powieścią, więc nie mogłam poznać Autorki jako twórczyni literatury pięknej. Wywarła jednak na mnie ogromne wrażenie.
Oglądałam "Pokot" Agnieszki Holland, ekranizacja powstała na podstawie powieści Olgi Tokarczuk. Do chwili obecnej była to jedyna treść z twórczości Autorki, którą znałam. Wielką przyjemnością dla mnie było zaznajomienie się z mechanizmem powstawania postaci z tej powieści, w tym znanej mi głównej bohaterki. Sposób w jaki Olga Tokarczuk opowiadała o tej postaci, był tak jakby potwierdzeniem moich wrażeń, które na mnie wywarła, uzasadnieniem dla końca opowieści, niesamowitym wrażeniem ustosunkowania się do moich odczuć na temat całej akcji oraz wykreowanych postaci.
Autorka w swoich esejach, na kanwie wspomnień z dzieciństwa [...]

Jeżeli czujesz, że nie możesz wyłączyć swojego myślenia, widzisz wszystko zbyt wyraźnie i nie możesz przestać widzieć, nawet jak nie chcesz - analizujesz nieustannie. Nadmiernie wyczuwasz smaki, zapachy, dotyk... Do tego nie możesz pogodzić się ze złem, głupotą, bezdusznością... Zadajesz sobie pytanie, "czy wszystko ze mną w porządku ?"... Polecam tę książkę.
Adam Miauczyński, pomijając fakt, że miał nerwice natręctw, moim zdaniem również był nadwydajny mentalnie.
Myślę, że gdyby Autorka oglądała "Dzień Świra" mogłaby w głównym bohaterze zaobserwować wiele z opisywanych przez siebie problemów.
Książka pomogła mi jeszcze bardziej zrozumieć siebie. Raz jeszcze polecam zainteresowanym.