Twórczość, Nadzieja115

Pożółkły liść jesienny upadł,
usechł.
Niczym ja nocą,
otulona cieniem twoich dłoni,
wymyślonym dreszczem.
Spragniona doznań,
które przeżywaliśmy,
w każdą
zimną,
namiętną jesień.

Otulam twoją twarz dłońmi,
delikatnie się przybliżam.
Czuję twój ciepły oddech
- zamykam oczy.

Nie wiedziałam, że
motyle tak mocno machają skrzydłami.
Poczułam to dziś silniej.
Czemu zabrakło tlenu?
Co stało się z innymi wokoło?
Zostaliśmy sami.

Ziemia niespokojnie zadrżła,
wiruje.
Nie chcę końca,
to zbyt krótko.
Potrzebuje jeszcze
jedynie wieczności.
Zbyt mocno się przywiązałam.

I nagle...
otwieram oczy
i wszystko wróciło do normy.
Oddech się uspokoił
I serce już nie dudni.
Ludzie znów przechodzą chodnikami
nieśmiało zerkajął w naszym kierunku,
patrzą się,
a jednak nie widzą.
Ziemia stanęła w miejscu
Ktoś powiedziałby:
"Nic niezwykłego."
Ale ja już nic nie widzę
tak samo,
wszystko zmieniło swoje miejsce.

Nawet my staliśmy się
jacyś tacy
oderwani od rzeczywistości.

Gdyby ktoś zadał mi pytanie o najpiękniejsze co widziałam,
bez zastanowienia odpowiedziałabym, że Jego uśmiech.

Kto nie kocha lata?
Widzę w nim zachód słońca, budzący cię ze snu,
wschód w letni dzień.
Jest niczym słońce, które ogrzewa cię każdego poranka.

Kto nie kocha wiosny?
Widzę roztapiające się śniegi,
pierwsze liście na drzewach.
Jest niczym kwiaty budzące się z zimowego snu.

Kto nie kocha jesieni?
Widzę ciepłą herbatę, koc,
liście spadające z drzew.
Jest niczym kominek przy którym siedzisz w zimną noc.

Kto nie kocha zimy?
Widzę drzewa pokryte śniegiem,
szron na oknach, rumiane policzki.
Jest niczym...ach ta pora roku jest zbyt zimna,
by porównywać ją, do czegoś tak płomiennego!

Jest niczym ciepło,
rozgrzewające cię, gdy tylko się zbliżysz.
Jest niczym świetlisty promyk słońca.
Tak ciężko oderwać wzrok.
Kocham takie pory roku.

Chyba nie kocham nikogo, prócz ludzi oczywistych.
Chyba, że kochaniem osoby można nazwać chęć przytulenia się do niej,
pocałowaniem w czółko na dobranoc,
chociaż nie jest dzieckiem,
ale tak bardzo chce się go otoczyć czułością.
Zdaję sobie sprawę, że to dziwne.

Chyba, że kochaniem osoby można nazwać chęć pocałowania jej,
niekoniecznie w usta,
może być to policzek,
albo nos,
broda,
gdziekolwiek.
By po prostu poczuć jego ciepło na swoich ustach.

Chyba, że kochaniem osoby można nazwać chęć znalezienia jej w tłumie.
Gdy krążymy wzrokiem po milionach twarzy,
by znaleźć tą Jedną.
A gdy już to zrobimy
ogarnia nas spokój
i ciepło na sercu,
że po prostu tam jest,
niekoniecznie obok,
ale po prostu stoi tam
i uśmiecha się.

Chyba, że kochaniem osoby można nazwać chęć poświęcenia się dla niej.
"Bądź szczęśliwy kochany, ja nie muszę"
Nie patrząc na łzy.
Chcąc po prostu widzieć jego uśmiech,
pomimo siebie.
Pomimo wszystko.

Chyba, że kochaniem osoby można nazwać chęć bycia przy niej.
Nierozłącznie.
Wiecznie.
Po prostu zawsze.

Chyba to miłość.
Chyba zauroczenie.
Chyba...
Nie wiem co to jest,
ale chyba jest to przyjemne.

(Napisane 19 grudnia 2014 roku)

Czasem cisza jest krzykiem o pomoc,
Czasem śmiech, zakrywa ten krzyk,
Czasem krzyczymy, ale nikt nie słyszy,
Czasem cicho szepczemy, ale nie rozumieją tych słów.

Mówisz że żyjcie jest piękne? Proszę, zabierz mnie do tego świata, gdzie wreszcie mogłoby tak być.

Pisanie książek, to chyba najpiękniejsze co nas w życiu spotkało. Jednym słowem możemy zmieniać koniec, zapoczątkować nową historię i uśpić stare legendy. Zapisując zachowania, uczucia bohaterów, tak naprawdę my nimi kierujemy. Jak marionetką na sznurkach. Tylko pisarze wiedzą co zrobią, jak postąpią. Wtedy jesteśmy panami ludzkiego losu.