Twórczość, misiekNowy

Czarowny to wieczór, czarowna to noc
Jadwigo nie uciekaj, i tak dosięgnie cię los.
Nie zbaczaj na młodzieńcze swe lęki
Gdy uciekniesz, będzie słychać tylko Polki jęki.
Jadwigo, tyś nasza księżniczka ukochana
córka wielmożnej Elżbiety i Ludwika Pana
urodzona na zamku, od małego uczona
by zostać Polski królem i być przez nas czczona.
Już w powijakach z Wilhelmem cię zaręczyli
Wszyscy chcieli byście razem rządzili.
Piękna z was para by była, lecz los chciał inaczej
Nie za Wilhelma masz wyjść lecz Jagiełłę raczej
Dlaczego dźwigasz topór taki ciężki
Dalejże powiedz nam swoje udręki.
Tyś opoką kościoła, szpitali i ludzi
Niech więc twój piękny głos zaraz się zbudzi.
My wierni ci słudzy, twoi pachołkowie
Czekamy na twe zdania, słowo po słowie
Przemów do nas, tak długo oczekiwana
Pani, nie zwlekaj, bo nie będzie rana!
Powiedz wszystko, będzie co być musi
Żadne zło w nas, rycerzach, nie zdusi.

Jak Excalibur będę na przód przeć
Nikomu więcej nie dam się już zwieść
Tak jak on silna na zawsze chcę być
Jak Excalibur będę przy tobie żyć.

Wierzę że bycie razem jest wspaniałe
Dwoje ludzi, brnących wytrwale
Jeśli odnajdziemy wspólną harmonię
Uda nam się.
Żeby być szczęśliwym trzeba sobie zaufania
Ja ci zaufałam, przy robie będę trwała
Nie pozwólmy by legenda stała się prawdą
By Excalibur nasz zaginął łatwo
Ja będę go pielęgnować, w końcu nim jestem
Tylko, bądź moim rycerzem a będzie bezpiecznie.

Życie to nie bajka, legendy czy mity
Jednak to Excalibur mam w sercu wyryty
Jest on symbolem czegoś trwałego
Wielkiej odwagi i męstwa wiecznego.
Więc śmiało dobądź go, on jest we mnie
Jeśli to będziesz ty, nie zginiesz daremnie.

Bo ja cię ocalę, a ty mnie ochronisz
Bądźmy więc razem na wieki
By łez nie uronić.

Jedyną teraz myślą w mojej głowie jest wspomnienie
Pewnego pochmurnego dnia, i drewnianego małego mostka
Na którym zawsze stałeś, parząc w rzekę w zamyśleniu
Tak głębokim, że nie widziałeś nic innego.
I teraz nawet jeśli tyle lat minęło
Ciągle tam przychodzę, się odwracam
Z nadzieją że cię tam zobaczę.
Czy jestem taka głupia, skoro nie mogłam cię zatrzymać?
Stojąc na brzegu tego mostka, wołałam cię
Lecz ty nie odpowiadałeś
Być może byliśmy zbyt daleko od siebie?
Czy to przez twoje głębokie zamyślenie?
Stojąc tam na brzegu, zakochałam się
Jednak nie usłyszałeś mojej miłości, kiedy wołałam cię.
Zamiast tego, po prostu rozpadało się
Deszcz zamoczył moje łzy
Które nie mogły przestać lecieć
Kiedy zrozumiałam w końcu, że
Nigdy więcej się nie spotkamy.
Moje serce pęka, gdy myślę o swojej beznadziejnej miłości
Lecz co począć mam, choć minęło tyle lat
Ja na dal pamiętam twą twarz
Pamiętam twe oczy, które nie patrzyły na mnie.
Jednak teraz już wiem, że nigdy nie spotkamy się
Lecz nadal moje serce pęka
Gdy myślę o mej beznadziejnej miłości.
Gdziekolwiek teraz jesteś, dziękuję ci
Za tą nieświadomą, lecz wspaniałą pierwszą miłość.
Dzięki niej już wiem, jak poradzić sobie dalej.
Więc nawet jeśli mnie nie widziałeś, i nie będziesz pamiętać
To wiedz, w mym pozostanie, ten mały mostek, a na nim ty.
Moja miłość na zawsze zatrzyma się na tym moście.

Szukałam, szukałam, szukałam czegoś nowego
Chciałam zburzyć mój nudny świat.
Te nudne dźwięki, twarze i obrazy,
Zmienić wszystko, co się da.

Miesiąc minął, jeden, drugi
Przyszedł czas, tak bardzo długi
Ja wciąż szukałam, szukałam „tego” świata
Jednak rozciągnęło się to w lata

Tylko raz, ten jedyny
Zatrzymał się mały obraz
I co ja mam zrobić teraz?
Jestem w nowym świecie, i nie wiem kiedy
Może od „My Lady”? Może wtedy?

Mijają dni, tygodnie, miesiące nudne
A me serce staje się bardziej smutne.
Smutne, dlatego że polubiłam „to” wielce,
Lecz nie mogę nic w zamian powiedzieć w podzięce.

Tak. Polubiłam Azję, azjatyckie nuty
Tam, gdzie każdy miły jest i chudy.
A nad wszystkimi muzykami, jeden zespół króluje
Super Junior, w nich się tak wsłuchuję.

Mężczyźni dobrzy, we wszystkim w czym trzeba
Jednak nim ich spotkam, pójdziemy do nieba…
Lecz mam nadzieję, nadzieję że tam w niebie
Że gdy tam pójdziemy, trafimy na siebie.

Lecz czy rozpoznam, podejdę, czy się odważę?
Czy nie odlecę tam, skoro nic nie ważę?
Jednak przestanę myśleć tyle o przyszłości
Bo muszę nadrobić dużo teraźniejszości.

Tu i teraz jestem i mam marzenia,
Które być może zostaną we wspomnieniach
Ponieważ ja wiem i każdy to powie:
Że o moim istnieniu nikt się nie dowie.

Każdy ma swoją ulubioną porę roku, a zapytani dlaczego odpowiadają często podając suche fakty lub ulubione zajęcia podczas tej pory roku. Ja chciałabym przedstawić wiosnę. Ponieważ wiosna w pewien szczególny sposób oddziałuje na mnie…
Uwielbiam zieleń. Często, kiedy jest piękna pogoda chodzę wszędzie tam gdzie kolor ten otacza mnie z każdej strony. Kolor zielony podobno działa na ludzi odprężająco. Z pewnością każdy z nas ma w swoim domu coś zielonego. Naukowcy mówią, że tam gdzie jest nasz telewizor ściany powinny być zielone. Ja zgadzam się z nimi. Ale dla mnie zieleń nie jest tylko uspokojeniem. Dla mnie jest natchnieniem. Często będąc na dworze czytam książki lub coś sobie piszę… Lecz niestety nie da się ukryć, że ludzie nie szanują tego [...]

Z pewnością każda z nas, kobiet marzy by być księżniczką… Piękną, docenianą, rozpieszczaną i bogatą. Książka, którą chcę wam przedstawić drogie Panie, jest przedstawiona w cudownej XVIII wiecznej scenerii. W wieku, w którym żyły prawdziwe księżne i księżniczki oraz przystojni i czarujący książęta.
Książka ta rozpoczyna serię pt. Księżna w desperacji, a jej autorką jest bardzo dobra pisarka Eloisa James.
Książka opowiada o losach młodej dziewczyny, która postanawia, że chce mieć męża całkowicie odmiennego w charakterze niż jej ojciec. Niestety upatrzony książę w ogóle się nią nie interesuje, za to pewien przystojny hulaka owszem… Jest to bardzo zabawna i miła książka, która wciągnie każdą romantyczną duszę.

Płynę w świat, pragnę szczęścia
Przyjaźni, miłości, zabawy
Kiedyś nie miałam o niczym pojęcia
Jak świat zrobiony jest cały.

Gdy jest się dzieckiem, nie wie się nic
Ktoś inny mówi ci jak ma się żyć.
W okresie buntu nie myślisz logicznie
W tym czasie myślisz jedynie fizycznie.

Człowiek normalny to dwudziestka, teraz
Tutaj się nowy świat rozpościera
Myślisz i czujesz najlepiej
Jest prawie jak w niebie?

Niestety w tym czasie zaczynają się problemy
Jak długo potrwają, nigdy nie wiemy

Jednak ja chcę szczęścia
Przyjaźni, miłości, zabawy
Już wiem jak świat zrobiony jest cały.

Zamierzam walczyć z dzieciarnią
Młodzieżą, starszymi
To oni będą tymi poległymi.

Bo jeśli nie możesz mnie zaakceptować
W mysiej dziurze powinieneś się schować
Nie ważne co powiesz, zrobisz przeciw mnie
To ty będziesz czuć się samotnie.

Ja mam mózg, w nim moje życie
Pielęgnowane od zawsze tak skrycie.
Żyję dla celu, nie wiem jakiego
A czy ty znasz swój, kolego?

Nie, nikt nie zna celu życia, nie znasz siebie
Na te pytania dowiesz się w niebie…

Życie z roku na rok staje się koszmarem, z ktorego nie uwolni nas wyśniony książę z bajki ..

Głos przybiera na sile
W zakamarkach mych się wije,
Proszę przestań, nie chcę już słyszeć
Nie przerywaj, ja chcę ...ciszę.
Błądzę w myślach mojej jaźni,
Szukam w filmach wyobraźni.
Gdzie zbłądziłam? Tego nie wiem,
Czy się dowiem, kiedyś w niebie?
Tęsknię wielce za mą ciszą,
Dłonie moje ciągle liczą.
Nie chcę słuchać twego głosu!
Ciągle cierpieć, kusić losu.
Słyszę głos Twój, w mojej głowie
Przestań, proszę! Ja......się boję..

Wielu starszych ludzi boi się śmierci...
Wielu młodych ludzi popełnia samobójstwo z błahych powodów...
Lecz...moim powodem do NIE zabicia się jest to że:

1. to boli..jakkolwiek się zabić ale to boli
2. to grzech - dla wierzących
3. mimo iż mam nudne i obciachowe życie istnieje cień nadziei że będzie lepiej
4. mimo wszystko mam marzenia, które chciałabym spełnić chociaż wiem że może się nie udać!

Życie to nie książka, w której arogancki i samoluby książę pod wpływem kobiecej natury zmienia swój charakter...

Śnieg. Łapię garściami płatki spadające z nieba. Chcę je trzymać już zawsze i na wieki… Chciałabym posiąść wiedzę o sile, którą niesie uśmiech.
Śnieg. Był rozkosznie zimny… Spokojnym rytmem spadał na nas. Kiedy okrywa okolicę zimnym, miękkim puchem, zdajemy sobie nagle sprawę jak wiele już przeszliśmy w życiu. Która to już zima? Pytamy się ciągle, wspominając każdą naszą Wigilię, Boże Narodzenie…
Płatki śniegu. Wyglądają tak pięknie kiedy spoglądam na nie w górę. Mam wtedy wrażenie, że stoję w centrum białego świata. Na pięknej lodowej pustyni bez żadnych oznak życia. Są w życiu takie chwile, które nigdy nie wychodzą tak dobrze jak o tej porze roku.
Obserwując płatki śniegu można pomyśleć także o kończącym bądź rozpoczynającym się roku, o przemijaniu naszego [...]