Twórczość, Maku

Jestem nieidealnym odbiciem - podobieństwem Ciebie
jak odbicie księżyca we wzburzonej tafli jeziora.
Pozostawiony bez wyboru czekałem na ten moment
by być najlepszym wyborem spośród milionów w życiu.
Podłoże musi być twarde,
by nasz zamek budować na skale,
na skalę większą niż ja sam,
tą pracę wykonamy razem.
Nie chcę Twojego blasku by oślepiać nim innych,
chcę blasku w Twoich oczach gdy mówisz prawdę.
Jesteś jedną z nielicznych, którym mogę dać szansę,
znasz moc obietnicy złożonej na mojej wardze.

No i się zakochałem...
Dziwnie jakoś bo wiem, że to zauroczenie
dziwnie się z tym czuję bo wiem, że nie powinienem
i dziwne jest to w tej dziwności,
że wspaniałe to uczucie,
że każdego dnia chciałbym budzić się obok niej
choć jeszcze z nią nie spałem.
Wiem, że powinienem się wstrzymać z osądzaniem czy to miłość
lecz trudno oprzeć się jej pięknie,
akceptacji jej drobnych niedoskonałości,
a przede wszystkim jej ust,
zapachowi, tego jak chce bym ją pieścił i dotykał.

Od jakiegoś już czasu,
coraz bardziej intensywnie
czuję, że zbliża się ten moment,
kiedy mój telefon zadzwoni
i usłyszę załamany głos mojej matki.
To jak czuć, że ogarnia Cię choroba
z dnia na dzień wiesz, bo czujesz,
że coraz bardziej Cię rozkłada
i niebawem przykuje Cię do łóżka.
Od jakiegoś już czasu
przygotowałem się na to
wypłakując łzy po to,
by później było ich mniej,
a mnie lżej było na sercu.
Nie jestem geniuszem,
a jednak czuję, że to się zbliża,
wszystkie znaki na niebie i ziemi
mówią mi o tym, a gdy siedzę sam w pokoju,
z dala od rodziny, wtedy to powraca,
jak szalony atak suchego kaszlu
przez który próbuje wykrztusić
z siebie krwistą flegmę.
Wtedy pamiętam, że Ona zapomina,
kojarzę, że Ona nie kojarzy,
czuje bezsilność przez jej bezsilność,
mam odwagę by o tym myśleć
gdy Ona boi się tych myśli.
Od jakiegoś już czasu,
coraz bardziej intensywnie
czuję, że zbliża się ten moment,
kiedy mój telefon zadzwoni
i usłyszę zrozpaczony głos mojej matki,
gdy przez łzy stara się powiedzieć,
że Babcia nie żyje.

Jak zwykle,
jak co roku
pierwsze przebłyski Jesieni,
a z nią zmiana atmosfery.
Tak jak na wiosnę
zima się upomina
choć jej moc słabnie,
zapominamy o niej dopiero w Maju.

Dni, choć te same
stają się inne,
światło się zmienia
robi się zimniej.
Nie budzi mnie już świt,
a zastaje koniec nocy
gdy wstaje powieki słabe
chcą zatrzymać wczorajsze sny.

Upojeni winem
lądujemy na pościeli
jesteśmy pod wpływem
prowadzimy jak szaleni

Ogień od świec
żywo rysuje źrenice
łóżka brzeg zaczyna płonąć
a my upojeni winem

ta noc wstrzymuje oddech
jak Ty gdy zbliżam się
by z ust zebrać pocałunek,
Kielichy napełnione winem

Zroszone ciała
złączone przez chwile uniesień
ślepe, wrażliwe, ufające chwili

Ogień nas omamia,
wszystko wokół płonie,
niczym sen albo magia
Wino paruje przez skronie

Rozrywane poduszki
pod naporem skóra,
kiedy milkną opuszki
kiedy opadają pióra

Jesteśmy tam razem
nasz taniec w świetle księżyca
zanim ranek nastanie
ostatni łyk starego wina.

A te okruchy piasku
Między zmarszczkami naszych dłoni
Są pozostałością czasu
W szczelinach wieczności

Żydzi awansują na Światków Jehowy, później przechodzą do Protestantów, Ci zaś ewoluują w Katolików, a Katolicy by osiągnąć wyższy stan duchowości stają się Rastafarianem, lubującym się w świętach ku czci Jezusa Zmartwychwstałego w postaci Jego Cesarskiego Majestatu Haile Selassie I Jah Rastafari. Nic nie daje takiej swobody, jak prawdziwy powrót Jezusa na ziemię - paruzja już dawno się rozpoczęła, walka trwa!