Twórczość, Mającynadzieje

Łapczywie łapiąc falę
Życiowej esencji
Wypełniającą płuca

Żyjąc jedynie chwilą
Gdyż jutro mogę jej nie dostać
Rozkoszuję się dawką tlenu
Która zniknie

Mięśnie zwiotczałe
O ile w ogóle są
Charczący głos
I koniec

Rozgrzane płuca
Słabe podupadające mięśnie
Niebiosa
Ulga

Wciąż w dół
Po przez doliny jesiennych dni
Wzgórzach wiosennych rozczarowań
Płonę w ogniu piekieł
Każdego neutralnego dnia

I już chcę odejść
Lecz szpony nienawiści
Nie wypuszczają nawet na długi łańcuch
Na wieki uwięzionej duszy

A serce z wolna
Niczym kamień zatwardziały
Z nurtem rzeki
Spadło na samo dno
Ludzkiej nadziei

Pochłonięty wewnętrzną ślepotą
Podążałem
W odległą pustotę samotności
I nastałem tam
Płomień trawiący moją łzę

Wśród symfonii Mozarta
W próżni człowieczego świata
Gnać na pegazie marzeń
Pozbawionym czarnych skrzydeł
Aż do zapomnienia

Do tego miejsca

Teraz powstaję
I Stoję tu czekając na duszę
Choć zbyt odległa
By usłyszeć krzyk szeptu

Już dość
Nie jest idealnie
A świat obserwowany przez łzy
Nie będzie piękny

Gdzieś tam
Na granicy egzystencji bram
Stoisz i patrzysz w przepaść

Tak blisko
Po drugiej stronie życia
Czeka nadzieja
Na swego Towarzysza
I kiedy już spojrzy w oczy swemu zbawcy
Nadchodzi mgła

Pozostała pustka w sercu
I już żadna tama
Nie blokuje potoku łez

Nędzarzu coś spod gruzów życia
Wyszedł cały z apokalipsy
Wstań i popatrz śmierci w oczy

Po przebaczenie wznieść dłonie
I miej nadzieje
Że coś dalej będzie

Już opuściłeś progi naiwności
I w mgle zszarzałej egzystencji
Unosisz się pośród pogrążenia

W nastrojowym rozczarowaniu
Zaciągasz się dawką złudnej nadziei
By później poczuć jak
Ci jej brak

I znów łapiesz sentymentalne wspomnienia
By mieć powód by zakończyć
Wszelkie czynności życiowe

I już niczym biały orzeł
Który taki dumny i rzadki
Płoszysz się uciekasz
Ponieważ wiesz
Że nie będzie łatwo

A lustro przeznaczenia odpowie
W niezadowalający dla Ciebie sposób
Kim tak naprawdę jesteś

Już po policzku
Nie spłynie kolejna łza
Kiedy w oczach zło zagości
A śmierć zawładnie sercem mym

Już zabrakło sił
Łzy wyschły dawno
Teraz gorycz przyjmuję
Do swych egzystencjonalnych bram

W prawdzie jeszcze nie umarłem
Lecz całun Setha
Otoczył me ciało

Już nieruchomy
Myślami zachodzę w sterty wspomnień
Tak wiele cierpienia
Tak mało radości

Aniele mój przyjacielu
Znowu Cię brak
A łza już nigdy nie popłynie
Wspak dla wszelkiego humanizmu ...

Słyszysz szept
Posłuchaj swego wnętrza
I znów głucha cisza

Taki sam człowiek
Trochę mniej
Lub więcej przeżył

Oczy jego
Tylko widzą jego skorupę
A wnętrze nadal tajemnicą

Uszy jego
Zdobyły się jedynie na to
By odebrać kilka nut

Historia
Niczym Tabu
Wciąż objęta mgłą

Dłonie jego
Wyczuwają jedynie
Nierówność wyżłobioną przez czas

Lecz bogactwo przeszłości
Nadal zapisane jedynie w pamiętnikach
A ciało nie czuje wspomnień

Kim jesteś
Tyś który ocenia
Choć nie wie

Teraz spójrz w lustro przeznaczenia
I unieś się do niebios

Jednak Ty stoisz dalej
Pusty w istocie egzystencji
Więc nie czy nie czas
Zapytać się szczerze
Kim naprawdę jestem

Nie chcę otwierać ust
Lecz mogę powiedzieć wszystko
I zostawić cząstkę na białej plamie

Nikogo nie ma
Choć wszyscy są
Wiara zakończa sen
Słowami zbudź się
Bo to już koniec

Ręce uniesione do góry
Choć podświadomie
Siła jest we mnie

Nie splotą kajdany
Nie zabija kula
Zapomnienie zadaje ranę
Której czas nie zagoi

Już wiem
Teraz nie istnieje nikt
Żadne słowo żaden gest
Wszystko rozpływa się
Ucieka z bryzą

Tutaj nie ma znaczenia nic
Może na górze
Coś istnieje
Teraz już śpi

Chodzę niczym ślepiec
Szukając na skrzyżowaniach życia
Jakiegokolwiek drogowskazu

Błądząc po zakamarkach egzystencji
Grzebię w pustynnym piasku
Z wielką nadzieją
Że odnajdę ten prawdziwy sens

Choć sam go zatopiłem
W oceanie rozmyślań
By zapomnieć kim jestem

A teraz
Sam nie wiem czego pragnę
Dokąd mam iść

Wznosząc ręce do góry
Czekam
Aż niebiosa otworzą się
I w srebrzystą otchłań
Moja dusza wciągnięta zostanie
By wsłuchiwać się w wieczny świergot ptaków
Szum Morza Wielkiego

A teraz czerń
Pustka
Nie widzę już nic
Tylko żałobna pieśń

Dzień
Jak Każdy
Człowiek w pogoni za czasem
Zapomina kim tak naprawdę jest

Walka z naiwnością
Nadzieją
Że będzie kiedyś lepiej

To kiedyś nie nastało
W głowie aby nicość
Brak czegokolwiek
Śmierć na każdej półkuli świata

Ale ja nadal jestem
Uśmiechając się do życia
Lecz jak długo

Trzy słowa
Jeden gest
Para oczu
I mała łza

Już wers
Strofa kolejna
I utwór cały

Upomniany wicher
Co skradł marzeń pęki
I to słońce
Palące podczas niewinnego lata

Z wiary
I nadziei pełny bukiet
Ułożony trwale
Ale gdzież to ten kolec wbity
I krwią splamiony wiecznie

Już ta herbaciana róża
W szkarłatną zamieniona
Ostrzeżenie zmieniwszy się w karę
Ucichło

I już łza wyschła
Sił zabrakło rzece
I stanęła niczym słabe serce
A poeta usnął
Pozbawiony wszelkich nadziei
Na odrodzenia

Pośrodku życia
Się zatrzymał
Pogodziwszy się z przeznaczeniem
Poszedł w ciemne strony
Jak nakazał mu Bóg

A my gdzie
Z przeciwka na wszystko

I tak uśniemy
Tylko wspak wszystkiemu
Umęczeni każdą chwilą

Kolejny dzień
Ja znów spijam śmietankę życia
Widzę tylko sferę życia objętą ścisłą ochroną
I już wiem jaką drogę egzystencji
Podążać mam

Następnie wykresów
Wypełniać nie będę
Dosyć już zbędnych chwil
Spędzonych pośród snów
Nadziei upływającej zbiegiem lat

Najwyższy czas
Stanąć i znów piąć się wśród skał
Iść znów w górę
Po następny szczyt

O to nastał odpowiedni dzień
By powstać z drewnianej zimnej odzieży
Poczuć chłodny wiatr
Tak tak to znowu prawdziwy Ja
A to mój dzień.