Do piekieł

Wciąż w dół
Po przez doliny jesiennych dni
Wzgórzach wiosennych rozczarowań
Płonę w ogniu piekieł
Każdego neutralnego dnia

I już chcę odejść
Lecz szpony nienawiści
Nie wypuszczają nawet na długi łańcuch
Na wieki uwięzionej duszy

A serce z wolna
Niczym kamień zatwardziały
Z nurtem rzeki
Spadło na samo dno
Ludzkiej nadziei

Pochłonięty wewnętrzną ślepotą
Podążałem
W odległą pustotę samotności
I nastałem tam
Płomień trawiący moją łzę