Z prochu

Wśród symfonii Mozarta
W próżni człowieczego świata
Gnać na pegazie marzeń
Pozbawionym czarnych skrzydeł
Aż do zapomnienia

Do tego miejsca

Teraz powstaję
I Stoję tu czekając na duszę
Choć zbyt odległa
By usłyszeć krzyk szeptu

Już dość
Nie jest idealnie
A świat obserwowany przez łzy
Nie będzie piękny