Twórczość, Kvasar

Nasz mózg służy w pierwszej kolejności przetrwaniu, nie do myślenia. To tak, jak u reszty żywych istot na tej planecie. Fakt samoświadomości to być może ciekawy z naszej perspektywy, aczkolwiek jak się wydaje przypadkowy, efekt uboczny, który sam w sobie nie jest niczym wyjątkowym. Być może nawet powstały jeszcze inne typy świadomości o których nie mamy bladego pojęcia.

Życie to fenomen na który w żaden sposób nie zasługujesz, ponieważ nie zrobiłeś absolutnie nic, aby sobie na niego zasłużyć. Nie kamienuj się więc dzisiaj swoim poczuciem winy, żalu czy bezsilności, czy lecz spróbuj wstać i coś zrobić, żeby ten dar właściwie docenić.

Oto śmierć stała się moim pasterzem
I niczego mi nie brakuje
Na łąki zielone wiedzie mnie
Na zielonych pastwiskach odpocząć mi daje
To jej kij i to jej laska
mnie pocieszają
Oto mnie pocieszają

Jeżeli dzisiaj nie reagujesz na mordowanie niewinnych, kobiet i dzieci nie dziw się, jak któregoś dnia przyjdą po twoją rodzinę.

Sparzyło mnie każde słońce
Zgorzkniała mi każda ziemia
Trucizną stało się dla mnie każde pożywienie
I oto trwam jeszcze uwięziony w trwaniu
I nie ma już dla mnie realnej pociechy
Oto przed wiekami zostałem skazany
na zagładę
Niczym ten głupiec co zamiast arki pobudował wieżę
patrzę jak bestialski żywioł co dnia wypłukuje z jej murów kolejne cegły
Nieuchronnie zbliża się jej upadek
Jedynie sny na chwile oddalają wyrok
Jedynie gdy usypiam i staję na odległym krańcu
Wtedy bowiem zbliżam się do tej
która cała jest pięknem w przepięknym ogrodzie
Wdziękiem są wszystkie jej ruchy
Radosnymi dzwonkami każdy dźwięk jej głosu
Każde spojrzenie jej urocze jest i och jakże miłe
Nie ma być nie może i nie było innej
Śpiewaj więc miła moja siostro snu i powierniczko najgłębszych tajemnic
Niech twojego czar głosu
odsunie na chwilę przykry świat
sprzed moich oczu
Uchwyć instrument drgający każdą struną barwą wszechpotężny
Zagraj mi miła pieśń niech połączy nas ona na tą jedną chwilę nim spoczniemy na tym łożu
Zanim będę musiał zbudzić się i odejść
powrócić tam gdzie łoże tortur
I uśmiech kata co gładzi mą pierś aby znaleźć miejsce
skąd rwać mu będzie moją skórę lepiej
Oddzielać organy od mięśni
a kości od ciała
Aż usta moje wypowiedzą
Żegnaj ukochana
obcym pustym dźwiękiem

Większość życia uważałem wiarę, za błąd poznawczy; naiwną, dziecięcą niemal próbę wyjaśnienia sobie sensu życia i cierpienia. Teraz zaczynam sądzić że jeżeli to błąd, to należy go niekiedy popełnić. Czasem potrzeba, jeżeli naprawdę pragnę osiągnąć to wszystko, co w tej chwili jest dla mnie nieosiągalne. Zdałem sobie wreszcie sprawę, że bez wiary w sens wojny, żadna, najlepiej wygrana bitwa nie przyniesie mi większego pożytku.

Wy, którzy nadejdziecie po nas. Obyście nie ponosili konsekwencji naszych błędów, obyście nie popełniali tych samych które myśmy popełnili i nie ponosili ich konsekwencji tak jak my je ponosimy. Obyście uniknęli własnych błędów a popełniając je obyście potrafili uniknąć ich konsekwencji, ostatecznie wznosząc się ponad samych siebie. Obyśmy my sami potrafili się unieść.

Kiedy Twoje cierpienie staje się nieznośne, koniecznym jest abyś wzniósł się ponad samego siebie i wyśmiał. Wówczas przestrzeń pomiędzy Obserwującym a Odczuwającym to przestrzeń Twojej mądrości. Niechaj nic nigdy nie zniewoli Cię tylko do tej drugiej formy.