Twórczość, Kasiula94

Wiesz co jest najgorsze? Kiedy nauczyłeś się być szczęśliwym. Kiedy poznałeś to wspaniale uczucie, a potem niespodziewanie je utraciłeś. To własnie tęsknota za utraconym szczęściem, boli najbardziej.

Nie potrafisz tego od siebie odsunąć. Żyjesz tym, oddychasz. Wspomnienia wypełniają cię od środka i choć nikt o tym nie wie, wewnątrz cierpisz. To tak jakby ktoś przelewał do Twojego serca ogień, nakłuwał go tysiącem igieł. Chcesz przestać myśleć, wspominać, chcesz się uwolnić, ale Twoja podświadomość płata ci figle. Zamykasz oczy i widzisz sprawce swojego cierpienia. Paradoks, a może syndrom sztokholmski, ale w odwrotną stronę? Najpierw go pokochałaś, potem stał się Twoim oprawcą.
Ciężko wymazać kogoś z teraźniejszości, gdy tak silnie zapisało się go w swojej przyszłości.
Czasem lepiej nic nie planować...

Systemem obronnym świadomości człowieka jest tworzenie nowych wydarzeń, które mogłyby mieć miejsce, gdyby tylko wykluczyć ich jedną cechę: przeważnie są nierealnymi wytworami naszych marzeń, które w spotkaniu z rzeczywistością upychamy na dnie naszego umysłu. Nie ma w tym zachowaniu nic nadzwyczajnego. Jest to tak naturalne jak oddychanie, potrzebne jak woda i obecne w naszym życiu praktycznie każdego dnia. Kto z nas nie zadawał sobie pytania: Co by było gdyby...? Kto z nas nie zamykał się w świecie wytworzonych przez siebie historii? Inaczej zakończona rozmowa, niepopełniony błąd... Wymazujemy, redukujemy, marzymy o lepszych sytuacjach, a wszystko przez to, że żyjemy dzięki nadziei. To wszystko z jej winy. To ona powoduje, że bronimy się przed negatywnymi myślami. Możemy stracić ją, ale tylko na chwilę. Potem wraca pod postacią naszych marzeń, którymi zatruwamy się, gdy nasza codzienność ulega zmianom. Nadzieja każdego dnia zapycha nas myślami o lepszym jutrze. Bez nadziei upadlibyśmy zanim zdążylibyśmy wstać.

Dlaczego tak silnie dążymy do miłości? Każdy nasz ruch kieruje się ku jednemu pragnieniu: ku kochaniu tej jednej osoby, która na zawsze odwzajemni to uczucie. A przecież miłość wcale nie jest łatwa. Dlaczego więc dążymy do czegoś, co degraduje nasz spokój, powoduje, że cierpimy z tęsknoty i wewnętrznie umieramy ze strachu? Nieprzespane noce, wylane łzy, zszargane nerwy - wszystko to jest nieodłącznym elementem celu każdego człowieka. Dlaczego nie wybrać stabilności jaką gwarantuje nam wolność od związków ? Żadnych zobowiązań, obietnic, strachu... Wszystko to na pozór łatwiejsze, kiedy człowiek sam wytycza sobie dalszą drogę. Lecz w nocy, kiedy wszystkie światła gasną, a my stajemy przed lustrem własnych pragnień, jakim są nasze własne sny zaczynamy rozumieć, że choćbyśmy byli najsilniejszymi, najbardziej niezależnymi ludźmi na świecie wszystko skieruje nas na jedną trasę: na drogę do miłości. Jedno przytulenie wynagrodzi morze łez, pocałunek chwilowo zatuszuje strach, a ciepło dłoni ukochanej osoby doda siły w smutny, grudniowy wieczór. Magia miłości...

Wszystko się zmienia. Ludzie przybywają do naszego życia, robią w nim bałagan, zmieniają je na lepsze uświadamiając nam swoja obecnością czym jest szczęście, a potem jak gdyby nigdy nic znikają, pozostawiając nas z pustką w sercu. Niedopowiedziane zdania, nienaprawione błędy, kropka postawiona zamiast przecinka. Musimy być na to przygotowani. Na odejście bardziej niż na przybycie. Nic nie jest nam dane na zawsze. Wszystko jest iluzja czasu.

Dzięki niemu po raz pierwszy w życiu poczułam się istotnie i rzeczywiście szczęśliwa. To było dziwne, niesamowite i dziś wspominając tamte chwile zastanawiam się czy to aby prawda, czy na pewno mogłam być tak szczęśliwa?
Mogłam i byłam. Wszystkie pragnienia stały się rzeczywistością. Miałam je na wyciągniecie ręki. Wystarczyło zbliżyć się, podejść, by rękami móc objąć swoje szczęście. Bezwarunkowy uśmiech, ciepło rozchodzące się, po całym ciele, bezpieczeństwo. Ale nie ma takiego szczęścia, które nienapiętnowane byłoby strachem, jest on jego nieodłącznym towarzyszem. Przyzwyczajamy się - do rzeczy łatwych i dobry najszybciej. Przywiązujemy do ludzi, którzy to szczęście nam dają. A potem w najmniej spodziewanym momencie, ta sama siła, która dała nam to szczęście, pojawia się i burzy nasz spokój, wywracając nasze życie do góry nogami. Obracają się w pył wszystkie elementy naszego szczęśliwego świata, a jedyne co możemy zrobić to wspominać.
Jakże bezradni i mali jesteśmy wobec losu. Możemy tylko ulec, przyjąć szczęście kiedy się pojawi i pogodzić z tym, że kiedyś odejdzie.

Straciliśmy wszystko… Każde z nas zostało z niczym. Nasze marzenia, plany i dawne życie rozpłynęły się, gdzieś w przeklętej rzeczywistości tego miejsca i teraz mamy tylko to, co nosimy w sobie. Więc nie pozwól, żeby ktokolwiek odebrał ci siebie samego… A tym bardziej nie doprowadzać do tego sam.

________________________

urywek rozmowy z mojego opowiadania (daleko do nieba)

-Hm… Nigdy nie wymagałam zbyt wiele od życia. Przynajmniej starałam się nie wymagać. Sądziłam, że jeśli będę akceptować je takie, jakim jest, to los będzie mi sprzyjał i będę szczęśliwa. A teraz… teraz widzę jak bardzo się pomyliłam - wyznała pocierając dłoniom o dłoń i skupiając na nich wzrok.
-No to witaj pomiędzy innymi, którzy się tak cholernie zawiedli.
-Chciałabym zawieść się trochę łagodniej.

Tak, choć szczęście jest ulotne, bywają w życiu takie chwile, kiedy osiągamy szczyt swojego spełnienia. Ona doczekała tego momentu i brała go, brała garściami, bo każdy przejaw szczęścia jest zbyt cenny, aby go zmarnować.

Nie chciała już wierzyć w rzeczy niemożliwe. Marzenia nierealne odsuwała na bok. Wiedziała, że wyimaginowane prośby pozostaną tylko wyimaginowanymi prośbami.

-I książę był szczęśliwy.

-A ona nie zamierzała burzyć jego szczęścia…