Twórczość, Kacperek

Siedziała na krawężniku własnego życia z oczami wlepionymi w przeszłość. Jej prawa ręka kursowała między ustami, w których otchłani umieszczała papierosa, a chodnikiem, gdzie strzepywała popiół po wizycie w dymiącej jamie. Nie zdawała sobie sprawy ze wszystkiego co działo się dookoła niej. Introspekcja pozwalała na nieświadomość. Rytm mijających chwil dyktował cug gorejącego papierosa, a nie wskazówki na cyferblacie. Miała na imię Jen, miała 24 i poza tym nie miała nic. Tak mówiła, chociaż chodziła w najmodniejszych ciuchach z paczką mentoli zawsze w kieszeni. Nie zawsze była biedna. Kiedyś gdy była z Ralfem wydawało się jej, że ma wszystko, chociaż nie stać jej było na papierosy. Dzisiaj go nie ma, zginął miesiąc temu w wypadku samochodowym – alkohol we krwi pijanego kierowcy nie pozwolił na delikatny ruch kierownicą przy zakręcie. Zabił więcej niż kierowcę i jedną osobę.

- Czym są marzenia?
- To nic innego jak myśli uwięzione w czasie.
- Więc czym są myśli?
- To te wszystkie czyny, które możemy dokonać, chociaż czasem nam się nie chce

Za wszystkich marzycieli - wytrwałych w postanowieniach :)

Stał w drzwiach jej klatki schodowej z palcem zawieszonym miedzy przeszłością, a przyciskiem domofonu. Jego wzrok zmącony strachem jak szklanka wody w kontakcie z atramentem, błądził w półmroku Baltimore Street. Mijając scenerię odrapanego z życia blokowiska, spoczął na numerze 4. Katie była jego dziewczyną, a on wciąż chciał być jej chłopakiem. Wypierając myśli zadzwonił domofonem, jednak jego wysiłek pozostał bez odzewu. Dzwonił jeszcze trzy razy zanim łzy zmoczyły jego powiek. Miał 21 lat, kluczyki do samochodu rodziców w kieszeni oraz rozdarte przez wspomnienia serce. Chciał grać wciąż tą samą melodię w duecie z nią, jednak dzisiaj stał na scenie sam. Wszystko zaczęło się trzy lata temu, kiedy poznali się w szkole, a skończyło się w kilku wczorajszych sekundach, gdy Katie powiedziała mu, że odchodzi. W jednej chwili trzy lata szczęścia stały się wyrokiem odbywanym na wolności, myśl o jednym spędzonym wspólnie dniu wywoływała niemal fizyczny ból. – Dlaczego nie odbierasz!? Chcę tylko z Tobą porozmawiać. Daj mi szansę. Jednak domofon głuchy na agonie Toma milczał...

Na część życia składa się wiele całości. Każdy element jest częścią czego większego, tak jak wszystko co wielkie zależy od szczegółów. To właśnie nie przerywany krąg życia...