Twórczość, DirtyIzz

oglądam się wstecz przy każdym cyknięciu zegarka, przy każdej sekundzie. idę do przodu lecz tyłem, by nie stracić spod zamkniętych powiek, istnienia wczorajszej nocy, która minęła parę miesięcy temu..
poczekam, zatrzymam się. stawiając nogę przy nodze. smętnie mi strasznie.
zobaczyłbyś, gdybyś tylko chciał patrzeć.
żeby nie oszaleć, od tych powiek niepokornie zamykających się, zmysłów nie tracić.
czasem wezmę tego czy tamtego, akurat którego, oczy będą pasowały do koloru mojej bluzki, albo zapachnie świeżej niż powietrze, żeby mnie zwiedził. kto wie, może któraś z wizyt będzie właśnie tą, po której powieki się już nie zamknął i dawno miniona noc nie będzie już tak uparcie i nieustępliwie tą wczorajszą..
i dziarsko wtedy pomknę dalej, stawiając nogę za nogą. i śmieszno mi z tym będzie bardzo,
odejdę, nie zostawiając nic za sobą..

gdybym tylko miała dwa życia.
w pierwszym niczego bym sobie nie żałowała, wszystkiego bym spróbowała.
w drugim przyszłoby mi wszystko naprawić i opłakać żałośnie.

zatrzymało ją nie raz. znów się rozpędzała i znów zatrzymywała. wielu ‘coś’ zatrzymuję, wtedy wielu zostaje, właśnie wtedy. ‘coś’ przerwało, może pomogło, raczej przeszkodziło. jej właśnie tak. nie raz, nie dwa. wcale nie jest ciężko zacząć od nowa, wystartować. o nie. niby co w tym trudnego? wystarczy wspomnieć to co było i większość tego czego nigdy nie było. w głowie może jedynie. nie ważne. start jest prosty. pędzić też nie jest trudno. nakręca się wszystko same. no może trochę głowa pomaga i to co w niej. i pędzi. najgorzej gdy się zatrzyma, gdy ‘coś’ zatrzyma. wtedy pojawia się coś na kształt uśmiechu i ciepła. tam w środku. to jest najgorsze. najgorsze bo to minie. i znów zaczynać od nowa trzeba. znaczy nie trzeba, ale i tak wielu zaczyna. ona też zaczyna. bo to proste przecież. tak się właśnie pędzi. tak wiele razy. wielu tak krąży, wielu też wypada z obiegu. ona chyba jest tą z wytrwalszych. szkoda, że tak swą wytrwałość marnuje. na takie rzeczy. jej sprawa. nie ważne.

wypalona w środku cała
zaniedbane w gruzach wnętrze
płuca protestują
kłócą się z powietrzem
serce co wciąż coś czuję
już tylko żarzy się załośnie

pusta w środku cała

tylko jeszcze coś słychać
gdy ucho do jej piersi przyłożysz
nie
to nie dudni wypalone serce
to echo dawno usłyszanych słów
'żegnaj, nie spotkamy się znów'
które w sercu się roziskrzyły,
boleśnie wnętrze wypaliły

wiara, miłość, nadzieja
jak feniks
z popiołów się odrodzą
jej wnętrze będą budować na nowo

ale nie teraz
jeszcze nie teraz

[z życia wzięte]

stoi
sama wśród tych czterch ścian.
bez okna na dalszy czas
dusi się
a za ścianą wciąż oddychają.
nienawidzi tych głosów
za tą ścianą
że są
że nie jest za nią całkiem biało

nienawidzi tych co oddychają

bliżej.
ciarki, na całym ciele ciarki. na sam dźwięk kroków, tych kroków
należących do ciebie. schody skrzypią pod delikatnie stawianymi
stopami, jesteś jeszcze za drzwiami, a mój nos już lekko
wyczuwa słodką woń. zupełnie jakby czuł każdą część twego
ciała.
skrzypnięcie. klamka w dół.
tak. teraz czuję już bardzo wyraźnie. na dłoniach przeplata się
zapach pomarańczy, jadłeś je rano, powiedziałeś, że musisz
uzupełnić witaminy, z zapachem kawy, sam jej nie pijesz, ale gdy
otwierałeś szafkę, kawa spadła i wysypała się, przy sprzątaniu
przesiąkłeś jej zapachem cały.
no tak. i papierosy, już dawno miałeś rzucić.
łóżko ugina sie pod twoim ciężarem. odwracam głowę. tak! wszystko
dla tego uśmiechu. wszystko. wiem co będzie zaraz, znam ten wzrok.
znam go dobrze, lubię go.
(cholera! teraz? a sioo! głupie motylki.)
żar.

'-to jest złe.
-za każdym razem to mówisz.
-wiem.
-a ja za każdym razem tak myślę, ale lubię to bardzo.
-ja też. nie przeskoczymy tego.
-chyba nie.'

-zostań.
-nie.

bez żalu
z wdzięcznym ukłonem głowy
podziękuje
za prawdę
z nietrzeźwości wyłowioną
i za ciepły dotyk dłoni
w całości ubrany

ten jeden
na tysiące rozebranych

ze śladem buta na twarzy
po słowach spokojnie powiedzianych
zasnęła
w ramionach rudego futra
pozlepianego słonym deszczem

jutra już nie będzie
ani pistacjowych ranków
ani oliwkowych wieczorów
godziny jej zostaną
zgniłozieloną wskazówką wybijane
jutra już nie będzie
ani ubrań ułożonych
ani włosów uczesanych
chwila dobra zostanie

ta jedna
na tysiące złych

do pamiętania

już dawno
zgubiła ten dzień
w którym umarła

przecież możesz
zabarw do okoła
i wszystkie jutra
i każde wczoraj
z marzeń słowem idiotki

bo przecież możesz
zimą niech pada różowy śnieg
na usta niech jej pruszy
w kwiaty wiosnę możesz ubrać
w jeden dzień
malinowe lato
w żyłach ziemi niech płynie
jesienne liście z cukru
będą w czekoladowe błoto spadać

ale przecież ty to wiesz
bezsłownie patrzysz
może nawet jest ci przykro

jednak
mdło ci od tych słodkości

oczy te same
jednak inaczej patrzą
odmiennie drzwi zamyka
i żegna nie tak jak dawniej

przeskoczyła
zawróciła
jest na odwrót

lepiej