Twórczość, bohen

Niedobry to był świat,
Pełen kłamstwa, obłudy i zła
To miasto z dawnych lat
Powtarzająca się ciągle gra
Lecz był on jeden jedyny
Tak dobry i wyrozumiały
Lecz był on jeden jedyny
Kochany i niebywały

Ten Podduch wam zawsze wybaczy
Choć został zraniony przez los
Nie każe wam za to zapłacić
Choć przegrał z ciężarem trosk

Gdy śmietnik przytulił, i płomień go zgrzał
Gdy z bólu i cierpień odpłynąć już chciał
To nigdy nie przeklął żadnego człowieka
Lecz czekał, tylko czekał

Bo Podduch wam zawsze wybaczy
Gdy kiedyś otworzysz mu drzwi
I kiedy cię w progu zobaczy
Pokocha na nowo swe dni

Chodź tyle minęło, to w ludziach tak dużo jest zła
A tak mało, tak strasznie mało z Podducha.

Wśród chmur pędzących w niebie gdzieś
Ułożył się z mych wspomnień wiersz
Marzeniem porwał mnie gdzieś w dal
Tam gdzie byłaś ty, gdzie byłem ja
Był jak na oku łza
Na mym oku łza

Gdziekolwiek będziesz w ciemną noc
Kiedy deszcz pada czy księżyc lśni
Nie zapominaj moich słów moc
I naszych spędzonych razem dni

Zapiszę je wśród pamięci ksiąg
Jak niedoczekany długi list
Dziś mi najdroższych tych ciepłych rąk
Twoich oczu najpiękniejszych błysk

Tęsknotą dziś pisany dzień
Codzienność piszę swój czarny tren
Noc mi przynosi owocu jad
Tańcząc wśród mych samotności zjaw
Samotny jestem tak
Jam samotny tak

A gdy nastanie powrotu dzień
I zetrę z mego serca cień
Znowu powróci tamtych chwil blask
Noc ciemną rozwieje słońca brzask
Zawita szczęścia łud
Mego szczęścia łud

Kiedy ją poznałem, sobie pomyślałem
Jak żyłem tyle lat, kiedy jej nie znałem
Była tak przepiękna jak idąca wiosna
Taka uśmiechnięta i taka radosna

Ona zawsze najładniejsza
Z wszystkich innych ludzi najpiękniejsza
Ona zawsze jak marzenie
Co dzień daje mi nadzieje
Oddala cierpienie

W każdą dobę i w każdą pogodę
Mam na moje życie wielką ochotę
Ona mi rozchmurza niebo najczarniejsze
I zmienia koszmar w sny najcudowniejsze

Ona zawsze najładniejsza
Z wszystkich innych ludzi najpiękniejsza
Ona zawsze jak marzenie
Co dzień daje mi nadzieje
Oddala cierpienie

Lubię z nią spędzać wszystkie wolne chwile
Gdy jesteśmy sami, wtedy jest najmilej
Tyle przyjemności, tyle jest radości
Tyle jest szczerości i tyle miłości (…)

Patrzcie idzie Casanova, patrzcie co wyprawia
Widzi jedną, widzi drugą już mu w oko wpada
Zanim pierwszej, powie nara, drugiej się przystawia
Co za pała, z tego drania, jak paniami się zabawia
Kiedy jedna go pogania, z drugą miło porozmawia
A jak z jedną seks uprawia, drugiej miłość wmawia
Koleś niezły show odstawia, zaraz puszcze pawia
Jak tak pysk nadstawia, a inną na zabawę namawia
Rękę już wystawia, pięknie też przemawia
Usta swe nastawia, “Kocham cię” wymawia

Kwiaty jej wystawia, w restauracji obiad stawia
Ona cieszy się z gadania, i mu wdzięki swe odsłania
To go bardzo otumania, i go w radość wprawia
Ledwo słowa już wymawia, co ją bardzo zniewala
Potem chłodno ją odstawia, i bez słowa się oddala [...]

Ranek się budzi, w koło tłum ludzi, gdzieś idą, żyją
jedną chwilą, przelotną, jak deszcz wiosenny, wciąż niezmienny
I bierny. Z domu wychodzę, i w tą dżungle wchodzę
Nie znam tych twarzy, dziwnych miraży, szarości witraży

Betonowa dżungla, betonowe getto
Co dzień takie samo, co dzień identyczne
Betonowa trumna, betonowe piekło
Zapatrzone w siebie i egoistyczne

W radio ktoś gada, że rząd upada, ktoś kradnie, braknie
Pieniędzy zbraknie, nim rząd jak w Egipcie obalą
Opony podpalą, na Wiejskiej, w szarej dżungli miejskiej
W dziwnym świecie co potrafi, być dobry jak Kadafi

Betonowa dżungla, betonowe getto
Co dzień takie samo, co dzień identyczne
Betonowa trumna, betonowe piekło
Zapatrzone w siebie i egoistyczne

I znów ta ulica, krzycząca cisza, pod szkołą stoi
I piwo doi, grupka młodych, co ci za kilka złotych
Pysk obiję, bo z tego żyje, bo gdzie znajdzie pracę
W tym bez żadnych perspektyw mieście, betonowym getcie

Betonowa dżungla, betonowe getto
Co dzień takie samo, co dzień identyczne
Betonowa trumna, betonowe piekło
Zapatrzone w siebie i egoistyczne

Lecę do domu, znaleźć wymarzoną chwilę spokoju
Jedna butelka, jedna nakrętka, i smutek wymięka
Więc pije, póki żyje i marzę, że kiedyś wymarzę
Ze świata, wszystko to co z niego normalność wymiata

Betonowa dżungla, betonowe getto
Co dzień takie samo, co dzień identyczne
Betonowa trumna, betonowe piekło
Zapatrzone w siebie i egoistyczne

Kiedy myślę o tobie, jesteś całkiem fajna
Chodź w duszy rozgardiasz, to z wyglądu ładna
Nieraz potrafisz być uczynna, grzeczna miła
Żeby po chwili być jak jadowita żmija
Humor ci mija, jak każda zwykła godzina
Prosiłem, nie raz błagałem, byś raz na zawsze
Skończyła zabawę, zachowała powagę
A ty mi mówiłaś, że to ja mam przepraszać
I znów od nowa do okoła ciebie skakać

O nie, znam już te numery,
O nie, będę wreszcie szczery
O nie, koniec przedstawienia
Co? Masz coś do powiedzenia?

Milczysz tak jak zwykle kiedy mówię ci prawdę
Potem mi napiszesz, że obrzucam cię bagnem
A ja pragnę od ciebie , tylko normalności,
Żadnego współczucia, ani żadnej miłości
Każdą sprawę odwracasz, słuchaj dam ci radę
Bądź [...]

Ten tekst ma trzysta rymów, ile każdy z nas popełnił podłych czynów
Jak jesień niesie troski, tak ja niosę te realistyczne życia wnioski
To życia mego liczba, czy mało ludzi, czy jest ich ogromna ciżba
Co żyje, aby przeżyć, codzienny ten trud życia tego przezwyciężyć
O miłość swoją walczyć, aby piękny nowy ląd pełen szczęścia znaczyć
I być pełen nadziei, że to co się marzy i śni się wreszcie spełni
Marzyć, tak zawsze trzeba, żeby dojechać do wymarzonego nieba
A ziemia jest piekło, co mnie i tobie nie raz mocno już dopiekło
Chodź wiatr trawy kołysze, a tam gdzieś hen wędrujących ptaków krzyk słyszę
Co tak jak ja przeminie, i nim swój cel osiągnie, w pół drogi zginie

I kto [...]