Twórczość, Black Angel

W tekturowe pudełeczko
Zapakowała marzenia,
Które leżały odłogiem
Gdzieś pośród pajęczyn i stert kurzu.

Z czasem włożyła też i emocje,
Które nieużywane poniewierały się
Pod nogami.

Upchnęła na koniec i zmysły
Które mąciły jej ‚idealny’ świat.

Gdy poznasz dziewczynę
Z tysiącem masek w szafie,
Wiedz, że to ona
I już nie ma dla niej ratunku.

Zniszczone miasto,
A pośród ruin kłębiąca się mgła.
Cichy śpiew wiatru słychać tylko,
Żadnego śmiechu czy odgłosu życia.

Ni roślin, ni zwierząt, ni koloru tu,
Tylko ogromny świat kamiennych mgieł.

I tylko jedna z gwiazd przebija się co noc,
Jej smutny blask stara się dorzeć do dna
Tych piekielnych mgieł.

Tylko jedna jedyna postać,
Widmo byś rzekł,
Błąka się wśród kamieni
I szuka swego cienia.

Taki odległy,
Spowity za mgłą.

Co noc odwiedzasz mnie w snach.
Za dnia zapominam twą twarz.

A jednak tęsknota ogarniająca mnie,
Wzbudza strach.

Czyś ty jest ten zły duch,
Którego okala zapach samotności ?

Czyś może zwykłą mara jest,
nawiedzającą moje sumienie?

Kropelki potu co rano
spoczywają na mym czole.

Niemy krzyk staje w gardle.

Koszmar się skończył…
przynajmniej na dziś.

Z dala od twych silnych dłoni.
Zaciskających się na mojej szyi,
Z sekundy na sekundy coraz mocniej.

Bez wrzasków,
Co niebezpiecznie drażnią uszy.

Mimo śmierci i jej oddechu,
Co łaskocze niebezpiecznie w kark.
Mimo strachu,
Odchodzącego coraz szybciej w niepamięć.

Z każdą upływającą chwilą,
Co zapiera mi dech
Jestem szczęśliwa.
Jestem wolna.

Pieniądze.
Podstawowy problem i priorytet ludzkości.

* Nie we wszystkich przypadkach.

Teraz gdy kości zostały rzucone,
Karty rozdane
I zakłady obstawione,
Nie możemy się wycofać.
Zachowajmy pozory uczciwości,
Grajmy dalej nie patrząc na cenę,
Którą przyjdzie nam zapłacić.
Kochanie, pamiętaj tylko,
Że w kartach nigdy nie oszukuję.
Lecz w życiu na każdym kroku.
Ciągnie się za mną nutka kłamstwa
I zapach przeszłości.

Pozory są złudne.
Z daleka widzisz szczery uśmiech na twarzy.
Gdy podejdziesz bliżej okazuje się, że to odbicie przeszłości.

Samotność, najwierniejszy przyjaciel będący jednocześnie największym wrogiem.
Od dzieciństwa, aż do grobowej deski.

Tragedia goni tragedię.
A ludzie ?
Wolą rozpaczać nad rozlanym mlekiem niż zapobiegać wypadkom.