Twórczość, anna gie.

poukładaj moje rozpierzchnięte promyki słońca, moje rozdwojone końcówki i pogryzione palce. znajdź najpierw ramkę, obrysuj palcem kontury rzeczywistości, potem wypełnij moje życie zabierając się najpierw za najprostsze fragmenty.
opowiem Ci o moich słabościach i czekoladowych deserach. może nawet popłyną Ci łzy kiedy zagubi się naprawdę ważny kawałek życia. desperacko uderzysz z całej siły w stolik wylewając dwa cenne łyki kawy z filiżanki.
jak mam Ci powiedzieć gdzie leżą wszystkie niedopasowane elementy, jak sprawić żeby to wszystko było miłą dla oka konstrukcją?
nie chcę być mozolną układanką spędzającą sen z powiek.. tylko gdy coś długo układam nie pozwalam nikomu tego zniszczyć. już Ci to mówiłam. tylko pozwól mi dokończyć naszą układankę..

bez zbędnych słów, tylko ironia w ust kącikach, ta sama, którą zlizuje się jak lukier. bez szyderstw, bez jadu. uśmiech co jednym tylko kącikiem przywieszony na policzku, jedna brew ciut wyżej niż zwykle i niemal dziecięce, niewinne spojrzenie..

po jednej stronie są problemy, a po drugiej źródło rozwiązania - nie potrafię dopasować rozwiązania do problemu. czy racja jest jedna? odbija się w lustrach światopoglądów i ma dziwny grymas na twarzy. nie pamiętam dokładnie nazw uczuć. być może jestem ślepa, albo też nie mam powiek, w każdym razie wyciągam ręce, by spotkać podporę i lecę w przepaść. już wiem, dlaczego ludzie trzymają się za ręce.. zmażę szminkę wierzchem dłoni i pójdę spać.