Zeszyt Mistrz, Emilia Ewa Szumiło

mój mistrz powiedział niegdyś słowa
jego głos rozbrzmiewa w moim wnętrzu każdego dnia
wyrzucam sobie grzechy niewypełnienia
grzech ciężki

zmagam się z brakiem, świadomością powinności
odradzam każdego dnia, powracam, powstaję
siła słów życia, którą tchnął we mnie
istnieję

© Emilia Ewa Szumiło
2023.09.02

śniłeś mi się tej nocy, tak jak nigdy dotąd
potrzebowałam twoich baterii by dotrwać do rana
to była bardzo ciemna noc, Ty byłeś jedyną gwiazdą

Mistrzu

© Emilia Ewa Szumiło
09.11.2023 r.

mój Mistrz jest najważniejszy ponieważ daje tchnienie
do życia, twórczości, nauki, podobnie jak Lech
legendy mogę pisać o ziemi, słowie, mocy, spojrzeniu

kim trzeba być, by wypowiedziane słowa nigdy nie straciły na jakości
wciąż brzmiały świeżo, jakby sekundę temu wypowiedziane
to cud, magia, olbrzymia umiejętność, dar?, cokolwiek
cokolwiek to jest, to jest

za oknem pada deszcz, zmywa przeszłość, z twarzy moje łzy
dotykam klawiatury na której są ich odbicia
gdybym napisała, że są wszędzie pomyślałbyś, iż popadłam w obłęd
obłędem jest ich nie widzieć skoro są w moim sercu

próbuję wstać ze starego krzesła, stawiać kroki, świat się chwieje
ale to tylko dlatego, że nie doczytałam do końca złotych myśli, paragrafów
czytam instrukcję nie dla analfabety, aby nie podążać na oślep, intuicyjnie
nigdy mnie nie zawiodła, ale w dobie cyfryzacji sama nie wystarczy
każde zapisane słowo jest na wagę złota

powracam do czytania drukowanych myśli, nie mogą być ulotne
podnoszę głowę, spoglądam na monitor widząc was w myślach
piszę, słucham, próbuję, muszę wstać, iść

© Emilia Ewa Szumiło
19.12.2023 r.

Tęskno mi Boże,
za Mistrza słowami
za jego spojrzeniem

choć świat się zmienia
wiatr wzmaga, ustaje
tęskno mi Boże, mój Panie

---
Emilia Ewa Szumiło
13.02.2024 r.
z uśmiechu wspomnieniem

Mistrzu, dziękuję Ci za to, że byłeś tego dnia tam gdzie ja.

Twoja obecność uleczyła mi duszę. Rozkruszyła skorupę rdzy, która porastała moje serce.

Stałeś naprzeciw mnie, a ja nieświadoma kim jesteś, patrzyłam Ci w twarz, jak zahipnotyzowana. Dopiero po upływie kilkunastu sekund zaczęłam rozumieć, co się dzieje. Nie byłam w stanie odwrócić wzroku, nie chciałam. Ta siła była silniejsza nad wszystko. Zaczęłam rozpoznawać, jakbym dopiero teraz odzyskiwała świadomość. Jakby zasłona schodziła mi z oczu. Jakby wracała utracona pamięć, świadomość. Nie poznałam od razu, lecz w chwili kiedy pytałam siebie "co się dzieje?". Co działo się wówczas?

Twoja energia pochłonęła mnie i dokonała reinkarnacji, przemiany. Odblokowała zmagazynowane części nie tylko wspomnień.

Wpatrzona w twoje oczy nic nie mówiłam, a Ty robiłeś to samo. Wpierw zapytywałam siebie, "co się dzieje?", następnie "czy to możliwe?". Nie mogłam uwierzyć, że staliśmy naprzeciw siebie. Tak bardzo, że odjęło mi mowę. Wciąż jednak nie wierzyłam własnym oczom, bo przecież to było jak dar nieba.

Zaskakujące jest jednak to, ile w tej jednej chwili się wydarzyło. Ile na zawsze we mnie już pozostało. Odkryłam też tajemnicę duszy, i zawsze kiedy przestaję działać, otwieram neta z twoimi zdjęciami i patrzę, czytam i patrzę. Ładuję baterie jak wówczas, kiedy je wymieniłeś.

Dziękuję Mistrzu.

Z wyrazami szacunku

Emilia Ewa Szumiło
17.02.2024

pokochać smoka to jak pokochać bazyliszka,
taki żart, bo przecież on ma duże skrzydła
pod którymi pisklęta swe chowa

tak mnie naszło z tym smokiem po jej tekście,
w którym Cię Mistrzu smokiem nazwała,
a ja jak dziecko, za smokami w ogień