Zeszyt Relacje, Wilkołak

Nie mogąc odgadnąć, czy paplanina moja jest jej do smaku, czułem się wciąż niepewny; całą mą troską było nie tyle wyrażenie mych myśli, ile nie wyrwanie się z niczym, co by mi mogło zaszkodzić. Zauważyłem później, że ten suchy sposób zadawania ludziom pytań, jakoby celem ich poznania, jest dosyć powszechny u kobiet, które wiele mniemają o swoim rozumie. Wyobrażają sobie, iż nie zdradzając swoich myśli, łatwiej przenikną myśli drugiego; nie widzą, iż tym samym odejmują odwagę objawienia ich. Człowiek, którego się bierze na spytki, zaczyna przez to samo mieć się na ostrożności; jeśli mniema, iż nie mając dlań istotnego zainteresowania, chce ktoś go jedynie wyciągnąć na słowa, wówczas albo kłamie, albo milczy, albo ma się w dwójnasób na ostrożności i woli raczej uchodzić za głupca niż wziąć się na lep obojętnej ciekawości. Słowem, źle się ten bierze do czytania w sercu drugich, kto zbyt oczywiście ukrywa przed nimi własne.

Zawsze tak miałam. Marzę o miłości, ale kiedy ktoś mi ją ofiaruje, ogarnia mnie irytacja. Staję się niedobra, okropna. Nie pamiętam jak jest bardzo czuły i delikatny. Ale może życie mnie tak sponiewierało, że potrzebuję faceta, który drapie jak papier ścierny?

Posuwali się stokiem górskim – dwoje przemytników miłości, którzy niosą skrycie niebezpieczne bogactwo swych złudzeń, i milczą, w strachu, ażeby sam dźwięk głosu ich nie zdradził.

W zaburzeniu narcystycznym często występują skłonności homoseksualne, stanowią wręcz jeden z aspektów związków narcystycznych (Freud, 1914: zgodnie z narcystyczną strukturą kocha się to, czym jest się samemu, kocha się samego siebie). Również perwersje są elementem narcystycznej relacji.

Zazwyczaj młody człowiek pragnie udowodnić sobie i innym, że potrafi zdobyć takiego partnera, którego cechy zwiększają jego poczucie własnej wartości. Partner służy jako wizytówka i ozdoba, zwłaszcza jeśli posiada atrakcyjne cechy, dzięki którym samemu można zdobyć podziw i uznanie otoczenia. Związki partnerskie nastolatków są jeszcze silnie narcystyczne, nietrwałe, romantyczne i egoistyczne, co w tej fazie poszukiwania tożsamości jest całkowicie naturalne.

Szukamy partnera, który przypomina rodzica przeciwnej płci (kazirodcza zależność, endogamia-Abraham), lub też wybieramy kogoś, gdyż jest do niego podobny (ucieczka przed kazirodztwem, egzogamia- Abraham). Ponieważ stosunek do rodzica płci przeciwnej jest ambiwalentny, taki sam staje się wobec partnera. Zwłaszcza w neurotycznej egzogamii, w której świadomie wybiera się partnera przeciwstawnego rodzicowi w obawie przed powtórzeniem związku pomiędzy dzieckiem a rodzicami czy też małżeństwa rodziców, co zawsze okazuje się iluzją (...). Jeśli związek z rodzicem płci przeciwnej jest wciąż silny, partner będzie nieustannie z nim porównywany. Kocha się lub nienawidzi partnera, bo przypomina matkę, bądź też kocha się go lub nienawidzi, ponieważ jej właśnie nie przypomina. W obu wypadkach punktem odniesienia pozostaje matka. Jeśli partner w niczym nie przypomina rodzica, z którym łączy nas ambiwalentna więź, to przyczyną takiego wyboru mogła być próba ucieczki przed tym podobieństwem. Po pewnym czasie taki partner przestaje nas jednak fascynować, bowiem współżycie z nim nie wywołuje w nas rezonansu. Kobieta, która nienawidząc tyranizującego ją ojca, jest nim równocześnie zafascynowana, bardzo szybko przestanie odczuwać cokolwiek do swojego poprawnego, ale mdłego małżonka.

* Istnieją dwie pozornie sprzeczne zasady wyboru: „Ciągnie swój do swego” (homogamia) i „Przeciwieństwa się przyciągają” (heterogamia).[...] Hipoteza o podobieństwie i hipoteza o przeciwstawności osobowości nie muszą się nawzajem wykluczać, ponieważ może chodzić o przeciwne bieguny tej samej struktury. Oba przysłowia możemy sprowadzić do jednego wspólnego: „Przyciągają się przeciwieństwa podobieństw”.

*partnera

Wielu mężczyzn pociągają kobiety szukające u nich pomocy i oparcia, spoglądające na nich z nadzieją i szukające ochrony, dziecinnie ufne i paplające naiwne głupstewka. Niektóre kobiety starają się usilnie dopasować do stereotypu ulegle regresywnej kobiety idealnej, chociaż wcale nie odpowiada to ich usposobieniu. Przesadnie podkreślają swoją „kobiecość”, tłumiąc w sobie wszelkie aktywne, tzw. męskie sposoby zachowania. Kobieta zachowuje się więc tak, jakby była słaba, często jednak używa swojej „słabości” właśnie po to, by pokonać pyszałkowatych mężczyzn. Z wzajemną grą pozornie silnego mężczyzny z pozornie słabą kobietą mamy do czynienia w małżeństwie histerycznym.

Partnerów łączy wspólne, często nieświadome, podstawowe założenie. Wspólne wyobrażenia i nieświadome fantazje tworzą zarówno emocjonalną bazę wzajemnego przyciągania i intensywności więzi, jak i podstawę konfliktu pary.

Inna rzecz, że czasem osoba zdradzona trzyma tego, kto zdradził, „na musiku” i cały czas gra tym jego poczuciem winy. To może się ciągnąć do śmierci i, a czasem nawet i po niej. Jedno bez przerwy na ławie oskarżonych, a drugie na miejscu prokuratora.

Bogdan de Barbaro (rozmowa o KRZYWDZIE i WINIE)