Zeszyt Do przeczytania, Radek Ziemniewicz

Wszystko czasu wymaga
i wiele starania
róży kwiat
chleb pachnący
nawet jabłoń
- z pestki
uwagi trzeba
trudu
od wichrów osłony
przycięcia dzikich pędów
cierpliwości czekania

tylko miłość
chcemy mieć zaraz
i bezwarunkowo

wrzesień przykłada rumieniec do szyby
plami białe ręce poranka jarzębiną

konfitury szczelnie zamknięte w słoikach
jak pocztówki z ciepłych krajów przykryte kurzem
obracam w zimie palców lato przebrzmiałe
skrzypią drzwi jesieni otwierane żurawim kluczem

mam w sobie czekanie śmiertelne
i takie którego ciało nie wzrusza:
jedno i drugie to serce człowieka
jedno jest wartownią drugie wędrowcem
co zbiera deszcz do kapeluszy

Czasem nie mogę zasnąć
ze zdziwienia nad światem
Tyle samotnych serc
Modli się by kogoś kochać
A mijają się
Jak samotne okręty
W zatłoczonym porcie

W dzień czarny tłum
Ludzi bez celu
Wylewa się na ulice
Marzą by być
Dla kogoś sensem

Nocą patrzą w niebo i myślą
Jesteśmy jak gwiazdy w galaktyce
Tak daleko od siebie
Choć na tej samej, małej łące
Są tylko świetlikami
Zabłąkanymi w ciemności

nie mam głowy
do nieziemskich spraw
ale możesz oprzeć swój dzień
o moje czoło

nie powstrzymam
rozpędzonych przypadków
ale twój mogę wziąć w dłoń
i czuwać co noc

nie przerobię za ciebie
żadnej karty z kalendarza
ale jestem
tuż o każdy twój krok

nie pytam czy we mnie wierzysz
ja i tak nie mogę być dalej
od ciebie tylko o skroń

W długie chłodne wieczory
wychodzi z kąta
udomowiona samotność

siada przy stole
by z człowiekiem
napić się herbaty
popatrzeć na kocie harce

a potem
trzyma go za rękę
dopóki nie zaśnie

nie mówię na głos
nie milczę tym bardziej

tylko po co wplątujesz mi się
- czasem -
pomiędzy świt a mrugnięcie okiem

w długość włosów i krótkość życia tych motyli marnych
w najgorsze cisze stygnącego dnia
gdy uparcie przestawiam wskazówki na przekór gasnącemu niebu

odkąd noc trwa pół dnia
myślę pełnymi zdaniami
a moje słowa
to nów