Zeszyt c, Beey121

We współczesnym świecie łatwo jest się zagubić.
Jednak większość z nas nie zastanawia się nad tym,
co będzie, ważne, że jest. Będąc nastolatkiem próbujemy, smakujemy życia. Wiąże się to z pułapkami, jakie na nas czekają w świecie. Nikt nas nie ustrzeże przed błędami - nawet troskliwi rodzice. Wielokrotnie natrafiamy na „ostrą” krytykę, która zmienia nasze nastawienie - przede wszystkim do nas samych, miesza nasze uczucia i wartości. Ale czy poszukujemy siebie? W zgiełku współczesności jest to bardzo trudne. Często nami kierują reklamy, opinie innych ludzi, Internet. Gonimy wciąż za pieniądzem, modą, próbując naśladować telewizyjne „marionetki”. W całym pędzie tego świata, zabieganiu, znieczulicy na całe zło, które nas otacza, nie dostrzegamy dobra. Tak często rozmyślając nad swoim życiem nie doceniamy tego, [...]

To wydarzyło się zimą.Przypuszczam że to był początek grudnia, godzina ok siedemnastej.
Wracałam z tańców byłam zmęczona i zamyślona.Wtedy wpadłam na niego, on powiedział tylko chodź ze mną.Nie czekał kiedy rusze sie z miejsca wziął mnie za ręke.Przez całą droge milczeliśmy.Zaprowadził mnie chyba do swego domu.Siedzieliśmy w milczeniu przez pare godzin. Raptownie mój telefon w plecaku zaczął dzwonić... pomyślałam że to pewnie moja mama się martwi.Dzwonek ucichł,Wtem poczułam jego oddech na mej szyi, łysnął mnie ustami po szyi.Te łysniecie mogło być pocałunkiem ale tak delikatnym jak by się bał że może skaleczyć mnie ustami.Zdjął mi bluzkę i łysnął mnie ustami po brzuchu tylko że te łyśnięcie było bardziej delikatne od tamtego.Dreszcze przeszły całe moje ciało, bałam się , czułam wstyd, strach nieśmiałość.On zauważył chyba że mój strach bo uniósł głowe ,spojrzał się prosto w me oczy i rzekł:"Nie bój sie, nic ci nie zrobie jesteś zamłoda, skrzywdzić też nie szkrzywdze nie potrafilbym".Poczulam się troche lepiej.Wiedziałam że jest późno ,bardzo późno....

Poeta napisałby, że dryfuje po tęczy. Romantyk nazwałby to miłosnym uniesieniem, porównał do nikłego światła świecy. Ale ja kłamać nie będę.
Gdy pierwszy raz sięgnęłam po marihuanę, nie poczułam nic; obserwowałam tylko uśmiechniętych przyjaciół rozmawiających o prostych sprawach w taki sposób, jak gdyby rozwiązywali ogromny problem polityczny. Nazywali to "rozkminianiem". Drugiego razu nie zapamiętałam. Za trzecim jechałam w lesie, nocą, samochodem prowadzonym przez najmłodszego - wówczas piętnastoletniego i najbardziej "zjaranego" - z nas, a krajobraz stawał się w moich oczach czymś w rodzaju dżungli. Przebiegały przez nią na zmianę żyrafy i całe armie amerykańskich wojsk, raz po raz wyglądających zza drzew; bałam się i cieszyłam jednocześnie.
Mogłabym stwierdzić, że wkrótce związałyśmy się ze sobą w szczerze oddany związek: ja i [...]

"(...) pamiętam jak dziś słowa mamy: w życiu odkryjesz piękno, stracisz je, potem znów odzyskasz. Będziesz balansować między miłością a nienawiścią tylko po to, by być silniejszą. Poznasz ludzi, którzy dodadzą Ci skrzydeł i tych którzy Ci je podetną. "

Nikt nie wyobraża sobie jak to na prawdę boli. Ich może boli podobnie. Nikogo nie boli tak samo. On nie wie jak boli mnie . Jak pięknie otworzył mi drzwi do bajki i jak szybko i potwornie szybko je zamknął. To było okrutne. To było jak jeden z krótkich snów, które trwają kilka minut. Kilka długich minut, , które przeradzają się w dni, miesiące, lata, aż potem twoi najbliżsi dowiadują się, że to śpiączka. A ty o niczym nie wiesz, bo śpisz. Spisz, a mimo to tak cholernie cie boli. Tak, ja ja dalej mam ten koszmar. A może ja już dawno umarłam ?

Tak często niedoceniana w pędzie życia. A nie jest jedna, co rusz to nowa się pojawia. Ale my tak często tego niedostrzegany za brudnych szyb pędzącego pociągu naszego życia. Mimo, że nie jesteśmy z niego zadowoleni, to gardzimy chwilami. Szybko ogarnia nas zdenerwowanie, gdy pociąg choć na chwile się zatrzyma, bo nas dopadają wyrzuty sumienia.
A takie piękne bywają te chwile: zakochania, wygranej, doświadczenia cudu, poczucia własnej wartości, czy chociażby chwila, w której sprawiliśmy, że inny człowiek poczuł się lepiej. ;) Tak nie wiele, a czasem tak dużo.
Można przeczytać wiele mądrych książek, uzyskać wiele patentów, uprawnień, tytułów naukowych i być niby uznanym w społeczeństwie człowiekiem, a tak naprawdę możemy być samotni i znużeni życiem. Tylko dlatego, że nie doceniamy [...]

Kiedy człowiek siedzi zamknięty w czterech ścianach, w jego głowie odgrywa się najpiękniejszy na świcie teatr.
Przy rozkręconym kaloryferze, na podniszczonym fotelu, młode i naiwne nastolatki patrzą się przez okno na zamarzający świat. Wyobrażają sobie jak biegną dziko i szaleńczo przez białe łąki, na boso, bez płaszcza. Jak wpadają w ramiona ukochanego mężczyzny, który zawsze jest na czas by uratować je od ostatecznego skoku do lodowatej rzeki.
Jak owy książę nigdy nie zapomina zabrać ze sobą ciepłego płaszcza, a jego biały rumak stoi gdzieś niedaleko, aby porwać zakochaną parę na drugą stronę tęczy.
Dziewczęta, które przyciskają zielone, różowe lub żółte pamiętniki mocno do piersi. Panny z drugich ławek w klasie, z pierwszych krzeseł w teatrach i przedostatnich w kinach. Nigdy [...]

W medycynie tylko w jednym przypadku można użyć takich słów jak: zawsze, nigdy, na pewno. Zawsze pamiętaj o innych przyczynach choroby, nigdy o jednej, a na pewno nie popełnisz błędu.

- Zmarłem w wieku 35 lat, ale agonia przyszła o wiele wcześniej, jakieś dziesięć lat temu. Na początku była łagodna, powolna, nawet przyjemna. Nie zdawałem sobie sprawy, że umieram. Może zszedłem ze świata zbyt wcześnie, ale naprawdę, miałem inne plany życiowe niż umieranie w połowie drogi.... Cóż, śmierć przyszła po mnie i tyle.
Nie mogę powiedzieć, że niespodziewanie, bo byłoby to nieprawdą. Bardzo często mijałem się z nią, niejednokrotnie chciała mnie przytulić do siebie, czasami jej się to udawało. Ale ostatkiem sił wyzwalałem się z jej uścisku. Nie byłem gotowy na odejście. Gdy ostatnim razem tak sobie umierałem, bez wyraźnie określonego celu, moja zszarzała twarz nie wyrażała niczego. Oczy zgasłe, zastygłe, zdawały się być ślepe. Przez zsiniałe i popękane usta [...]