Poeta napisałby, że dryfuje po tęczy. Romantyk nazwałby to miłosnym uniesieniem, porównał do nikłego światła świecy. Ale ja kłamać nie będę.
Gdy pierwszy raz sięgnęłam po marihuanę, nie poczułam nic; obserwowałam tylko uśmiechniętych przyjaciół rozmawiających o prostych sprawach w taki sposób, jak gdyby rozwiązywali ogromny problem polityczny. Nazywali to "rozkminianiem". Drugiego razu nie zapamiętałam. Za trzecim jechałam w lesie, nocą, samochodem prowadzonym przez najmłodszego - wówczas piętnastoletniego i najbardziej "zjaranego" - z nas, a krajobraz stawał się w moich oczach czymś w rodzaju dżungli. Przebiegały przez nią na zmianę żyrafy i całe armie amerykańskich wojsk, raz po raz wyglądających zza drzew; bałam się i cieszyłam jednocześnie.
Mogłabym stwierdzić, że wkrótce związałyśmy się ze sobą w szczerze oddany związek: ja i [...]

chorzy na odrębność i zmiany
na pławienie się tęczą zalaną deszczem Normalności
cierpią na leczenie konieczne refundowane
z rąk życzliwych których zaraza ominęła
Normalnych

epidemicko zamknięci w izolatce gwałtu
karmieni lekami z nadmiarem Normy
przykuci do łóżek łańcuchami odrzucenia
wypomnieniem swojej
Niemoralności

chorzy na miłość nieuwzględnioną w rutynowym światku
wpisanym w to co wypada i powinno
zarażeni modą na zboczenie i nicnieróbstwo
niezdolni do prokreacji
bezużyteczni

dziś wychodzą na ulicę z parasolami przeciwnawistnymi
silniejsi więksi mocniejsi o płaszcze fobioodporne
dumnie kroczą naprzeciw wiejącej zawiści
gwałtem rwącej materiał
parasola

powiedz że wiesz o czym mówię
gdy łączę wolność i dumę
odcedziwszy od wstydu i strachu

powiedz że znasz zapach powietrza
na poziomie wysoko podniesionego nosa
w obliczu zawiści

powiedz że słuchasz tej samej muzyki
wieszczonej głosami silnymi jak wojska
wojska aniołów

powiedz że rozumiesz gdy płaczą z bólu
sępią o szepty w hałasie przemocy
psychiczo-fizycznej

czerwone
pomarańczowe
żółte
zielone
niebieskie
fioletowe

uczucia zamknięte w słowach
niewypowiedzianych