Twórczość, Zamyśloma

„Moc bowiem w słabości się doskonali” 2 Kor 12, 9

Oddalone słońce gaśnie,
Dzień zakończa bieg strudzony.
Wiatr opodal mknie figlarnie,
Noc przyodziewa płaszcz żałoby.

Gwiazdy błyszczą hen na górze,
Księżyc wpływa na firmament.
Wrony śpiew swój tają w chórze,
Nędza wije się w ornament.

Raz kolejny dziś upadła,
Poraniła dłonie brudem czyste.
Mówisz jej, że nie umarła,
Ludzie Ci nie wierzą Chryste.

Ona budzi się powoli,
Łzy strumieniem mkną po twarzy.
Mówi, że ją serce boli,
O świętości dziś już marzy.

Choć upadła wiele razy,
Miała siłę by też powstać.
Kiedy upaść jej się zdarzy,
Krzyczy z trwogą by przy Tobie zostać.

Słabość ludzka jest nieunikniona,
Ty ją akceptujesz Boże.
Grzesznika bierzesz w obolałe ramiona,
I mówisz, że moc w niej doskonalić się może.

Ojcze nasz
Tatusiu, Ty jako jedyny umiłowałeś mnie do końca, zanim ukształtowałeś w łonie mej matki.
Któryś jest w niebie
marzę, by wraz z Tobą radować się i weselić przy filiżance pachnącej rajem kawy.
Święć się imię Twoje
pragnę głosić Twą nieskończoną miłość swym braciom i siostrom, którzy się jeszcze nie wtulili w Twe Serce.
Przyjdź Królestwo Twoje
abyśmy wraz z Aniołami mogli głośno śpiewać i radośnie tańczyć, uwielbiając Twe przyjazne i kochające Oblicze.
Bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi
Ty rozporządzaj mną jak zechcesz, gdyż wiem, że pragniesz dla mnie jedynie tego, co najlepsze i najpiękniejsze.
Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj
zadbaj nasz Stwórco o duszę i ciało, krusi i słabi potrzebujemy Twej Ojcowskiej i troskliwej opieki, ufamy Tobie.
I odpuść nam nasze winy
gdyż bez Twego miłosierdzia zginiemy w ciemnościach z ręki naszego największego i jedynego wroga.
Jako i my odpuszczamy naszym winowajcom
tylko dzięki Twojej niepojętej i niezmierzonej łasce, jesteśmy zdolni, by im przebaczać.
I nie wódź nas na pokuszenie
my grzeszni i głupiutcy bez Ciebie upadamy i ulegamy.
Ale nas zbaw ode złego
abyśmy wspólnie dostąpili chwały Nieba.
Amen
Wiernie mówię: Niech tak będzie.

Dzisiejszego poranka usłyszałam ciche i dźwięczne Talitha Kum.
Stanął przede mną i począł nauczać, jak opisuje to Pismo.
Mówię ci dziewczynko, wstań!- rzekł wyraźnie i stanowczo, napełniony lekkim powiewem Ducha.
Wyciągam do ciebie Swą przebitą i miłosierną dłoń.
Błogosławię ci nią, gdyż umiłowałem cię, gdy byłaś w łonie matki.
Podczas drogi na Miejsce Czaszki upadałem i za każdym razem cierpiałem mocniej myśląc o tobie.
Za to gdy wstawałem, byłem umocniony i przelany Miłością Ojca.
Później rozpiąłem Swe obolałe ramiona na raniącym krzyżu, okrutnym narzędziu mordu, który stał się symbolem miłości i przebaczenia.
Zrobiłem to, byś ty odnalazła drogę, którą Ja ci dawno temu wyznaczyłem.
Spełniłem wolę Najwyższego, by móc podnosić cię za każdym razem, gdy upadniesz.
Wcześniej przyjąłem od ciebie całe twoje upokorzenie, ból i strach.
Czy podasz Mi teraz swą delikatną dłoń?
Pozwolisz Mi dziś wejść do twojego serca, zamieszkać w nim i je odmienić?
Powiedz, pragniesz bym był twoim drogowskazem?
Ja Jestem cierniową Drogą, prowadzącą wprost do Boga.
Ja Jestem jedyną Prawdą, biczującą Swym Miłosierdziem każdy grzech.
Ja Jestem wiecznym Życiem, zwyciężającym duchową śmierć.
Zaufasz Mi?

Przyniosę Ci ją w podzięce, za monotonną i wytrwałą walkę.
Symbol czystości i piękna u Twych strudzonych stóp.
Jak zwykle weźmiesz mnie marną i kruchą w obolałe ramiona.
A z Twego Serca spłynie strumień miłości i wybaczenia.
Pragnę Ci dziś zawierzyć każdą trudną chwilę i cudowne zdarzenie.
I choć ciężko uwierzyć, żeś zszedł do mnie grzesznej z wysokości,
Pokochać Cię pragnie me dziecinne serce.

Przychodzi niespodziewanie i ukradkiem
Sypie piachem snu w oczy i odchodzi
Przenosisz się do krainy Twojej wyobraźni
Powieki bezwiednie opadły a ciało napięte wcześniej jak struna
stało się wiotkie i błogo odprężone

Gdzie jesteś tej nocy
Uwiodły Cię magiczne istoty w owocowym sadzie
Zgubiły Cię lęki i demony Twojej nieustannej nostalgii
A może jesteś gdzieś pośrodku nie wiedząc co się dookoła Ciebie
dzieje i pragniesz się już wybudzić

Przyznaj nie jest to proste
Budzisz się zlany lepkim i cuchnącym potem
Boisz się poruszyć choć to takie irracjonalne
Szukasz chociaż płomyka światła i nie możesz go odnaleźć
W ciemnym korytarzu imaginacji

Kolejny niezrozumiały koszmar
Kolejne krzyki gdy zmierzch zapadnie
Kolejne nieprzespane długie godziny
Kolejna noc za Tobą
Kolejny zbawienny poranek

Nastała chwila jedyna i ostateczna.
Decyzja została ogłoszona w moim świecie.
Bój stoczę waleczny z ideą wygranej.
Strach trawi me trzewia i pali też serce.
Umysł będzie walczył do końca rozgrywki.
Krwawe dni nastały, wiatr niesie zapach śmierci.
Noc czarna przede mną stoi i się śmieje.
Czyż spłatasz mi figla i w ciemność przepędzisz?
Choć boję się Ciebie nie poddam się łatwo.
Dziś ze mną jest wódka tak czysta i kusząca.
On wydał już wyrok i pustka nastanie.
A rankiem żałować będę kroku równego.
Ileż to ofiar poniesie ta bitwa?
Niech Wszechświat oceni mnie oraz straty.

Na rozdrożu życia dziś przyszło mi stanąć.

Na padole łez oddałam ostatnie tchnienie.

Martwe, słone łzy płyną po wykrzywionej smutkiem twarzy.

Myśli rozrywają zamotany strachem organ.

Dłonie wprawione w dzikie konwulsje przestały mnie słuchać.

Usiadłam na marmurowym parapecie z kubkiem kawy.

Lękam się życia, więc może powinno dobiec już końca?

Stanąć na mecie i wyrzec przepraszam.

Śmierć jest wygraną, stoi w laurze, wieńcu zwycięskim.

Raduje się cicho, a mi już wszystko jedno.

Nie ma ratunku i nadziei od dawna.

Zostanie wspomnienie i kilka łez zawisłych w burgundowej próżni.

Przed siebie idzie śmiało z uniesioną głową.
Opasany promieniami sierpniowego słońca.
Ubrany w zbyt duży mundur w kolorach zabrudzonej trwogą trawy.
I hełm przepasany niewinnością dziecka oraz krwią poległych braci.
W małych dłoniach trzyma maszynową śmierć.
Ile masz lat chłopcze?
No tak, to dziś już nie jest ważne.
Wybiła Godzina W, tak wyczekiwana i przerażająca.
Twoja Matka łączniczka zaszlocha przez chwilę w biegu,
a wiatr rozwieje jej połamane i zniszczone walką włosy.
Twe nogi stają się coraz cięższe a powieki opadają.
Wiem, że jesteś tak bardzo zmęczony, lecz proszę, nie poddawaj się.
Tęsknisz za domem i panującym w nim prawdziwym poczuciu bezpieczeństwa.
Za wygodnym łóżkiem, teraz luksusem jest kawałek twardej i błotnistej ziemi.
Za ciepłym posiłkiem, choć wiele byś oddał za kroplę mętnej i zimnej wody.
Walczysz o przyszłość milionów rodaków.
O niepodległość ukochanej matki- Ojczyzny.
I choć kula wystrzelona z ręki okrutnego niemca,
przebiła Twe ogromne i waleczne serduszko na wskroś,
Wiedz Mały Powstańcu, że każdy Polak ma Twe podniosłe
czyny w pamięci.

Pamięci Małych Powstańców, pozostających anonimowymi patriotami!

Upadła, brudząc się piekielnym błotem.
Po raz kolejny nie dała rady.
Dziś pragnie walczyć w pojedynkę.
Marzy o śmierci, która ją wyzwoli.
Weszła w poczet potępionych nędzników.
Boi się nastającego zmierzchu.
Lęka się nadchodzącego ranka.
Podła istota
Otacza ją szaroczarny, klaustrofobiczny świat.
Odgłos wron żebrzących o ludzkie mięso stał się dla niej poezją.
Kroczy równo, w rytmie upiornej nuty brzmiącej gdzieś w oddali.
Zmierza do lepszego świata, krainy, w której istnieje tylko ona.
Nigdy tam nie dojdzie, droga zbyt daleka.
Nienawidzi siebie i wszystkiego co mozolnie stwarza.
Nie rozumie ludzi oraz tego co ją przygniatając otacza.
Nędzna dusza
Już nigdy się nie podniesie, nie oczyści z piekielnego błota.
Nikt nie wyciągnie dłoni wiedząc, iż jest nim naznaczona.
Myśli o kropelce szczęścia w oceanie rozpaczy.
Nigdy jej nie otrzyma w prezencie od nieznajomego.
Tańczy więc dostojnie i zmysłowo pośród innych-
Oni są tacy sami jak ona, potępieni po wsze wieki-
W swoim zamkniętym i szczelnym kryształowym umyśle.

Odpalę papierosa
Zapłaczę przy kłębie unoszącego się dymu
Popatrzę na mroczne niebo zamkniętymi oczami
Usłyszę łomot swojego kamiennego serca
Pomyślę o straconej przyjaźni która trwać będzie wiecznie
Wspomnę jesienne liście które wraz z Twym odejściem przestaną mieć znaczenie
Opuszczę raz jeszcze powieki aby ujrzeć Twoją uśmiechniętą twarz
Odgaszę papierosa
Wraz z jego dymem i Ty odpłyniesz
Nie potrafię
Zostałaś
Przyjaźń nie jest lotna

I jeszcze zaparzę melisę by przyniosła ukojenie od strachu przed budzącym się mrokiem