Rozdroże

Na rozdrożu życia dziś przyszło mi stanąć.

Na padole łez oddałam ostatnie tchnienie.

Martwe, słone łzy płyną po wykrzywionej smutkiem twarzy.

Myśli rozrywają zamotany strachem organ.

Dłonie wprawione w dzikie konwulsje przestały mnie słuchać.

Usiadłam na marmurowym parapecie z kubkiem kawy.

Lękam się życia, więc może powinno dobiec już końca?

Stanąć na mecie i wyrzec przepraszam.

Śmierć jest wygraną, stoi w laurze, wieńcu zwycięskim.

Raduje się cicho, a mi już wszystko jedno.

Nie ma ratunku i nadziei od dawna.

Zostanie wspomnienie i kilka łez zawisłych w burgundowej próżni.