Twórczość, WolfSoul

Oczyść swój umysł,
Słowa jak krople deszczu,
Spokój wnet odnajdź.

𝕂iedy zamykam oczy, zaczynam wśród wspomnień wędrówkę.
Zahaczam się o każdy gest, słowo, spojrzenie.
Miłości miałam wiele, jednak nie do siebie.
By nie patrzeć w lustro, znajdując zawsze wymówkę.

𝕄ój plecak zawierał sporo kamieni,
Sceny, które trafiały pod moje powieki…
Na udane związki wystawiałam czeki,
Bez pokrycia, z nadzieją, że czas to zmieni.

𝕄imo to żaden nie opuścił mnie samorządnie,
Byli gdy pożar trawił relację.
Choć traktowałam ich surowo chłodnie
Mieli nadzieję, że jeszcze wrócę.

𝔼fuzja moich uczuć, nieustanne bycie w drodze.
Lęk przed odsłoną swoich pragnień.
Mijały godziny, później dzień za dniem,
Widziałam na zachmurzonym niebie zorze.

𝕂ażdy z wybranych, podarował mi cenną lekcję.
Każdy z nich wniósł również szczęście,
I o tym pamiętać będę najwięcej,
Doświadczając uczuć, których wcale nie chcę.

𝔾dy czasem w rękę wpadną mi kartki,
stare listy, wyblakłe obrazki.
Wiem jaki prąd życia jest wartki
Będąc produktem pierwszej ćwiartki.

𝕄imo to nadal mam zacięcie,
By dać z siebie jeszcze więcej,
Przemawiam do strony swej zwierzęcej.
By zważała w jakie ciągnie mnie miejsce.

W mgnieniu oka, w błysku chwili.
Stajemy się tacy jakbyśmy się narodzili.
Nieporadni, samotni nadzwyczaj,
A zegar nieubłagalnie wciąż tyka, tyka i tyka.

Ruchy powolne, radość gdy możliwe,
aby swe wnuki przytulić - choć tyle.
Plany ustępują miejsca wspomnieniom.
Szczęście gdy jeszcze widzisz tych co je dzielą.
Z chorobą zmagasz się latami.
Z nieugiętą wolą życia.
Pozostałeś już Ty jeden.
Niczym pomost do mego dzieciństwa.
Zapytałam wczoraj Mamę,
Jak się czuje z tym, że przemijasz.
Wierz mi, że jest gotowa.
Być z Tobą w najtrudniejszych chwilach.

Chociaż nie poznajesz już naszych twarzy.
W świecie innym niż my żyjesz.
Wiedź, że będę Ci zawsze wdzięczna.
Za to, że pokazałeś mi tyle…

Za naukę łowienia ryb,
i łódką pływania,
Za grę na gitarze,
choć jej nie umiem - mimo starania.
Za wspólne rowerowe podróże,
z rożkiem czekoladowym w ręku.
za cierpliwość do mnie,
bo bywałam małą udręką.
Za to, że pokazałeś mi,
jak silnym można być,
i że jeśli nie chcę to,
nie muszę w miejscu tkwić.

Dla mnie pozostaniesz na zawsze wzorem spokojnego człowieka,
który kiedy nie może iść, to nie podda się, na lepszy moment poczeka.

Dziękuję najukochańszy 𝔻𝕫𝕚𝕒𝕕𝕜𝕦.

Dziecięca wrzawa
Nostalgia dorosłego,
Otwarte okno.

Nadchodzi burza
Powiew silnego wiatru,
Potok słonych łez.

Wśród kwiatów trwa
Cicha refleksja dnia,
Słońce zapada.

Miła, grzeczna, podporządkowana…
Masz być taka bo będziesz - sama.
Nie miej zdania ani drogi własnej.
Bądź interesująca, zawsze wtedy gdy zachce.
Przestań myśleć tyle i tak zrobisz co każę!
Nie za chwilę, nie zaraz, lepiej uważaj!
A co do kochania? Nie ma nic za darmo.
Musisz zasłużyć by zyskać swą godność,
Dawać powody, bym mógł być dumny,
Choć i tak ofiaruję Ci uśmiech sztuczny.

Mijają lata, nie ma już Ciebie.
Nie ma mych bliskich, jest tylko wspomnienie.
Nawet odwagi, by wiadomość napisać.
Brakuje tak bardzo zeszłego życia…

A może nie cierpię? Może mam życie,
o którym nigdy nie usłyszycie,
Bo choć fundament nie był szczery,
uczucia lekceważą dobre maniery.

Wyjmijmy plusy chowając urazę,
Pokazałem Ci świat jakiego nie chciałem!
Kontrolę nad wszystkim przy życiu trzymałem,
Bo ja się po prostu o Ciebie bałem…

Nie prosiłem, zawsze kazałem.
Miałem córkę choć ojcem…
być nie umiałem.

. . .

- W porządku, złość została za drzwiami,
Nie rozglądam się już za Twoimi cieniami.
Nikt Ci nie pokazał, czym jest ciepło i miłość.
Gdy byłeś dzieckiem, ciężko Ci się żyło.
Wiedz, że nie mam żalu, serce się już wygoiło,
Nie obwiniaj siebie za to co już kiedyś było.
Rolę odegrałeś jak tylko potrafiłeś,
Jestem silną kobietą, taką mnie uczyniłeś.

Tak wiele myśli pod palcami się ukryło.
Trzeba było dorosnąć, przestać żyć chwilą.
A Ty mi Wiosno nostalgicznie przypominasz,
Którą wersją siebie z największą radością byłam.
Rozsadzam wspomnienia, na balkonie, z bratkami,
Zazdroszcząc synowi czasu gdy byliśmy tacy mali.
Weno proszę pozwól mi to napisać…
Kursor miga, tańczy namiętnie walczyka.
Zamykam oczy, napełniam płuca powietrzem,
Delikatne promienie słońca muskają – chcę więcej!
I nagle czuję jak mnie w sercu skręca…
Bo bez Ciebie nie ma już słońca i nie ma powietrza.
Słońce za chmurami, uczucia za słowami,
temperatura spada, marcowe poranki.
Hibernuję by przetrwać, jeszcze jeden moment
Jesteś jak ocean, gdy mam unieść - tonę.

Wtem spojrzę jeszcze na drzewa,
Ptaki wiją już gniazda.
I pomyślę jak się miewasz,
Wspomnę przeszłości czas nasz.

Jesteśmy wodą
nasz czas nieustannie płynie
gdy ktoś za nami tęskni
potrafimy ożywiać pustynie.

Wpadamy w ramiona
tym którzy nas kochają
Wpadamy też na tych
którzy parasol otwierają.

Nie ma reguły
można sobą przesiąknąć
gdy jedni przy nas gniją
innym pomagamy wzrosnąć.

Jednak gdy tylko
potoki z oczu ronimy
ból piętrzy się jak tsunami
nie tracimy chwili.

By raz się wznosić
na powierzchni dryfując
tak zaraz po dnie
grząsko spacerując.

Jesteśmy jak żywioł
klęski tworzymy
gdy nas za mało
a czasami zbyt dużo.

Niech będzie Wam dane
rozróżniać człowieka
który chciałby się napić
lub tylko brudy swe uprać.

Bo nie sposób zapomnieć
gdy silne pragnienie
życie Wasze w innym świecie
może znaleźć swą cenę…

Czuję jak nawołują do pisania,
Mimo lęku przed słowami,
Wręcz rozdzierają mi serce,
Bezsennymi nocami.

Najpierw chciałam z nimi walczyć,
Powiedziano mi: - zaakceptuj!
A one nachodzą mnie niechciane,
Jakby los mnie zjadł i wypluł.

Gdzieś po drodze zgasł entuzjazm,
Wewnętrzne dziecko zastąpiła pustka.
Nie wiem kiedy to się stało,
Samej siebie wciąż za mało.

Choć trudno dojść do ładu,
Które marzenia były moje,
Czasem samej siebie nie znam,
Czasem nawet się i boję.

Nigdy nie sądziłam,
Że tak wiele mogę unieść,
Nie dano mi wyboru,
Nauczono mnie by ulec.

Wiem, że tracę wiele czasu,
A w nim sama się zatracam
Gdy zamykam swoje oczy,
Awantury… ciągły raban...

I przyszło Ci teraz żyć bez tego czym gardziłeś,
- Nie odkryję nic nowego, Ty sam przecież to zniszczyłeś.
I nie zdadzą się na nic twoje żale i roszczenia,
Co miałeś stracić, straciłeś - mimo ostrzeżenia...

Nieplanowana ciekawość jest jak kot,
przechodzi przez cień i
tracisz go z wzroku
jednak on Ciebie zyskuje...