Twórczość, WhyNot

Jeszcze tylko chwile mogę nucić (choć wcale nie tak cicho),
jedną ze swoich ulubionych piosenek.
Jeszcze tylko chwilę mogę śmiać się na głos,
choć tylko noc mnie usłyszy.
A potem przekraczam próg teatru.
I znów muszę grać role, której nienawidzę.
Spektakl trwa w najlepsze, a ja daję z siebie wszystko.
Jestem w tym naprawdę dobra.
Scenariusz nie przewiduje przerw
więc gram aż do końca.
A co potem?
A potem wychodzę, przekraczam próg teatru
i zaczynam nucić (choć wcale nie tak cicho).

Możesz mi zabrać wiele ale nie odbierzesz mi tej cholernej satysfakcji, że wszystko co robię, robię dla siebie.

Dziś będę zabijać.
To takie proste.
Kilka słów,
stanowczych dotknięć.
Bez litości.
Każde uczucie,
każde wspomnienie,
w sobie zabiję.
Poczuje ulgę,
czując śmierć w sobie.

Mimo, że stale
idę do przodu
co kilka kroków
patrzę za siebie.
A przecież to wszystko
co za mną zostało,
już nie jest moje
nie Twoje, nie Nasze.
I choć chcę wrócić
to wrócić nie mogę.
Więc tylko czasem
gdy patrzę za siebie
pozwalam tęsknocie
na krótką chwilę
owładnąć myśli
i serce i ciało.
A potem znowu
idę do przodu.
Daleko od Ciebie
uciekam przed bólem.

Zbyt dużo myśli panoszy się w mojej głowie.
Chociaż ze wszystkich sił staram się ubrać je w słowa
nic to nie daje.
To ten rodzaj myśli,
które istnieją same w sobie,
bez żadnego kształtu czy koloru.
Po prostu są.
Nie da się wyrzucić ich z umysłu.
Zalegają jak nie potrzebne śmieci,
nie pozwalają zasnąć.
Są mieszaniną bólu i rozpaczy,
strachu i niezmierzonego smutku.
Nie mogę krzyczeć
bo nie znam języka krzyku
który pomógły mi wyrzucić z głowy
ten cały syf.
Co więc mi pozostaje?
Pogodzić się z losem i ogłosić się przegranym.

Nie ma na świecie słów tak bardzo smutnych
aby opisać uczucie które w sercu mym drzemie.
I choć się staram to nie potrafię w zdania poskładać
całego bólu przez który nocą śnić mi nie dane,
nie ma też słowa od pustki pustrzego
które opisze świat mój bez Ciebie.
Teraz me życie to wieczna tęsknota
za czymś co nigdy nie miało odwagi by wykiełkować
Za czymś co ogień piekielny strawił
i łzy którego powstrzymać nie mogły.
Tyle po Tobie w mym życiu zostało
i tak umieram codziennie więcej
za bardzo tchórzliwa by umrzeć do końca

Dziś już nic nie mam
Zostałam sama
A mgła bezsensu me życie spowiła
kiedy odszedłeś
gdy na rozstaju
wybrałeś drogę
tak różną od mojej
A kiedy czasem
zupełnie przypadkiem
w mgłę moją wkraczasz
idąc w swą stronę
tak bardzo boli
widok Twej twarzy
tak obojętnej
tak nie podobnej.
Dopiero wtedy
w pełni rozumiem
że to już koniec
że Twoja droga
wciąż biegnie dalej
kiedy ja sama
we mgłę spowita
umieram z rozpaczy

Każdego ranka nim oczy otworzę gorliwie się modlę
by słońce w końcu wstać dziś nie chciało
i bym tak mogła w marzeniach ukryta życie przeczekać
i by znów zasnąć ten raz ostatni
lecz sen nie wraca i z bólem ogromnym
oczy otwieram na życie które jest moim wrogiem
i znowu wstaję
znowu oddycham
z ciągłą nadzieją, że może jutro bedzie dniem w którym
słońce wstać w końcu nie będzie chciało.

Zanim zaczniesz upodabniać się do innej osoby pamiętaj że ona zawsze bedzie od Ciebie lepsza ponieważ pozostaje sobą.

Słowami rzucanymi na wiatr
utkałeś mi bajkę.
Była w niej królewna
i był rycerz na białym koniu.
Była noc i gwiazdy na niebie.
Zakochany świetlik
tak żałośnie dawał o sobie znać.
A kiedy byłam już całkiem pewna,
że to nie bajka, złe wróżki przybyły,
wiatr zawiał mocniej, deszcz z nieba lunął,
utonęły Twe piękne słowa,
szargane wiatrem odpłynęły w świat.