Teatr

Jeszcze tylko chwile mogę nucić (choć wcale nie tak cicho),
jedną ze swoich ulubionych piosenek.
Jeszcze tylko chwilę mogę śmiać się na głos,
choć tylko noc mnie usłyszy.
A potem przekraczam próg teatru.
I znów muszę grać role, której nienawidzę.
Spektakl trwa w najlepsze, a ja daję z siebie wszystko.
Jestem w tym naprawdę dobra.
Scenariusz nie przewiduje przerw
więc gram aż do końca.
A co potem?
A potem wychodzę, przekraczam próg teatru
i zaczynam nucić (choć wcale nie tak cicho).