Twórczość, ToWszystkoNaNic

Tych co największy smutek noszą w sercu,
zdobią najpiękniejsze uśmiechy.
Zawieszeni...
gdzieś w przestrzeni,
walczą ze swoimi demonami.

Na ekranach ich uśmiechy wyróżniają się najbardziej
A ich serca?
Od krwawienia, są już prawie martwe...
Mimo ciszy do okola, nie usłyszysz głosu.
Ta szczęśliwość udawana, zagłusza krzyk o pomoc.
Widzisz zęby?
W morzu marnym, tonie marny uśmiech. O przepraszam. To nie uśmiech... Z oczu płynie strumień. Błyszczą się z powodu wody, ale jest w nich pustka.
Ktoś tu pragnie dziś oddychać
Jakby miało nie być jutra
Już się dusisz,w klatce ucisk, to kolejny atak.
Twarz pobladła, serce trzaska. Myślisz że to koniec świata.
Tlen ucieka Ci przez palce, myśli tworzą wątły obraz.
Jeśli trzeba jestem tutaj. Oddam Ci ostatni oddech.

Ach, długo jeszcze poleżę
w szklanej wodzie, w sieci wodorostów,
zanim nareszcie uwierzę,
Że mnie nie kochano, po prostu.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Pocałunki

Ciągle tylko czekamy, aż w końcu nadejdzie ta chwila, nadejdzie ten moment, kiedy w końcu przyjdzie czas na zmiany... Jak myślisz? Ile tych chwil i momentów już przegapiliśmy? Ile tego czasu już odeszło, bo ciągle wydaje nam się, że on nadejdzie 😉

W końcu przyszedł okres... tak w końcu, bo napięcie było już trochę nie do zniesienia i coś mi się wydaje, że nie tylko dla mnie. Z racji tego niesamowitego i zarazem znienawidzonego przeze mnie wydarzenia, budzi się we mnie wrażliwość. Potrafię rozpłakać się oglądając ckliwe filmiki na fejsie. Budzi się też we mnie trochę zła. Naszło mnie ostatnio takie przemyślenie... Być może Wy, nie macie w swoim życiu osoby, którą darzycie szczerą nienawiścią w stężeniu milionapięciuset procent na mililitr. Ja taką mam. Jeśli nie macie to zazdroszczę, chociaż z drugiej strony fajnie jest mieć kogo zbesztać w myślach od najgorszych, a nawet gorszych niż najgorszych. Wracając do tej osoby. Możliwe, że swoim z pewnością niemoralnym czynem podarowała mi drugie życie, z którego od jakiegoś czasu korzystam i daje mi sporo satysfakcji. Jednak raczej nigdy nie powiem "dziękuję". Tak sobie myślę, że gdyby panna o... (tak małe o, na wielką literę nie zasluguje) no więc gdyby tak panna o na moich oczach się topiła to kto wie...może mimo tego, że kompletnie nie umiem pływać, nauczyłabym się tej czynności w ciągu 10 s. Nie! Nie po to żeby ją ratować.... Oczywiście, że nie. Przecież wspominałam, że budzi się we mnie zło... Nauczyłabym się pływać raczej po to, żeby podpłynąć i dorzucić jej do kieszeni tak ze trzy kamienie. Z nadzieją, że pójdzie na dno odrobinę szybciej. Oczywiście nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła i nawet nie życzę jej źle, ale pomyśleć w taki sposób jednak czasami miło :D

Jeśli się nie boisz. Daj mi rękę i chodź ze mną.
Zabiorę Cię na spacer po krainie zbudowanej z moich snów
Ahhh.. Uśmiechasz się... Piękna kobieto z błyszczącymi oczami. Uważasz, że to romantyczne. To dlatego, że nie masz pojęcia, ile mroku czai się w mojej głowie. Jak paskudne potrafią być moje sny. Nie zrobię Ci tego. Jednak nie zabiorę Cię tam. Jeszcze nie teraz... Jeszcze nie dziś... . Jesteś tak niewinna. Patrzysz na nich wszystkich jakby zło nie istniało. Jesteś piękna na zewnątrz i piękna w środku. Nie mogę Ci tego zrobić. Wybierzemy się na inny spacer. Pojedziemy nad rzekę. Zabiorę koc, a po drodze wjedziemy do maca. Nie mogę Ci niszczyć tego pięknego świata, w którym żyjesz, bo chyba jesteś ostatnią osobą, która widzi to w ten sposób. Niech to trwa tak długo jak to tylko możliwe.

Słyszę ten szept... To gdzieś w mojej głowie...
-Chodź tu do mnie. Podejdź blisko, ale tak bardzo... bardzo blisko. Spójrz mi w oczy..
Co widzisz?
-Ahh... Widzę to bystre spojrzenie i ten błysk
- Masz rację to jest w tych oczach, ale sproboj spojrzeć trochę głębiej
-Widzę smutek...
- Smutek?
- Tak widzę go... To spojrzenie jest przesiąknięte bólem. Widzę w nim sporo bólu
-I nie zmylił Cie ten uśmiech?
- Nie, ale to prawda... Potrafię nim sporo zamaskować.
- Ktoś Cie skrzydził?
- Tak
- Kto to był?
- Ktoś kogo uważałam za przyjaciela...
- I aż tak Cię to zabolało?
- Tak. To zrujnowało mój światopogląd. Już nie patrzę na ludzi tak ufnie. Wydają się bardzo interesowni i mało interesujący. Nie widzę w nich dobrych zamiarów, ani tego ciepła, które dostrzegałam wcześniej. W sobie też widzę go już z resztą coraz mniej.. . Chcę już sobie pójść.
- Poczekaj chwilę. Popatrz jeszcze kilka sekund. Przyjrzyj się dobrze. Widzisz ją?
- Tą mała iskierkę?
- Dokładnie, tą małą iskierkę... Jest prawie niewidoczna, ale to nadzieja.
-Tak wiem. Mam nadzieję. Nadzieję, że to kiedyś się skończy. Ludzie znowu będą wyglądać jakoś bardziej przyjaźnie. Jakoś bardziej na godnych zaufania. Jakoś bardziej ludzko, albo chociaż niech wyglądają jakoś mniej nijako.
- Już w porzadku. Pamiętaj też, że dziś sobota. Jak będziesz szorować łazienkę, nie zapomnij o mnie. W końcu jestem Twoim lustrem. Popsikaj mnie płynem do szyb i przetrzyj papierem, by to odbicie było czyste jak te łzy, na które razem ostatnio patrzyliśmy.

Nie chcę poznać kogoś kto nie będzie widział świata poza mną. Chcę poznać kogoś, kto przy mnie zobaczy, że jest jeszcze piękniejszy niż dotychczas.