Twórczość, Toma

-Ja umieram Robert- powiedziała do słuchawki- Nie, nie za tydzień ani nie za miesiąc, rok- chwila ciszy- teraz, zaraz, już- znowu przerwała, bo nie miała siły.
-Chciałam do Ciebie tylko zadzwonić i usłyszeć Twój ciepły głos. Bo jak zawsze mi zimno. Mi jest zawsze zimno- uśmiechnęła się lekko. Boję się.
Teraz cisza zapadła po obu stronach słuchawki i nie było już słów do wypowiedzenia ani żadnych gestów do wykonania. Były tylko oddechy. Jeden przyśpieszał, drugi zwalniał. Jeden stawał się coraz bardziej łkający drugi, z każdą minutą spokojniejszy. Aż wreszcie umilkł. Nie było krzyków ani błagania o jeszcze jedną minutę. Tylko nagła pustka w środku. I koniec. I dalej nic.
Gdzieś w oddali śpiewał ptak. Ludzie przechodzili obojętnie po chodniku. Słońce prażyło z całych sił a miasto próbowało walczyć z tym żarem. Autobusy i samochody utknęły w popołudniowych korkach. Dzieci krzyczały, że jeszcze nie chcą wracać do domu i bawiły się na placach zabaw.
A po środku tego wszystkiego powoli na kolana osuwał się człowiek. Nikt nie zauważył, że nagle znika, marnuje się w oczach, twarz pokrywają mu zmarszczki. Ale zanim jeszcze upadł, głowa mu posiwiała, a oczy wypełniły się wielkim żalem i smutkiem. Bo oto odeszła jedyna osoba, którą kochał, z którą chciał być. Reszta się nie liczyła. Reszta umarła a jego otoczyła ciemność.

Widziałam kobietę
patrzyła w okno
smętnie, tęskno
Jakby straciła największy skarb
A może tylko wydawał mi się?
Widziałam kobietę
Powieki miała zamknięte
I taki uśmiech cudowny na ustach
Tak jakby odzyskała swój skarb
I tak pięknie wyglądała
otoczona bielą drewna
i marmurowymi krzyżami
w świetle znicza

Egzamin dojrzałości oblałam zaraz na wstępie. I dalej codziennie wstając z łóżka mam wrażenie że go oblewam. Nie wiem czy dam radę podchodzić codziennie do poprawek. Tyle błędów już naprawiłam. Ogrom przede mną nie daje spokoju.

Zbiór myśli niepoukładanych
Zbiór słów, nigdy niewypowiedzianych
Zbiór czynów niewykonanych
Zbiór łez dawno wypłakanych.

Pozwól mi dobry Panie uciec od tego wszystkiego. Wszystkiego i wszystkich. Przepraszam Was bardzo. Albo i nie! Musze w końcu mieć czas dla siebie! Potrzebuję go. Chcę mieć spokój. I zabierzcie ode mnie te dwie obroże. Niech nikt ani nic mi już nie przeszkadza. Tylko przez tydzień. Albo nie. Przez jeden, słoneczny, długi i samotny dzień. Tak będzie dobrze.

Normalnie. Później wrócę do Was i uśmiechnę się jak dawniej. Będę udawała że nic się nie stało. Wszystko jest dobrze. Spałam po prostu cały dzień bo nie miałam ochoty wstać.

Na koniec zniknę z waszego życia. Powolutku małymi kroczkami odejdę. Bez wybuchów i zbędnych szumów. Bez kłótni i awantur. Delikatnie tak, że nawet się nie spostrzeżecie. A ja zniknę. Bo tak właśnie chcę. Bo tak musi być i nikt tego nie zmieni.

Nie. Nie żałuję niczego. Tylko jednego człowieka chcę z całego serca przeprosić. Ciebie, mój drogi, że nie powiedziałam Ci wszystkiego. Że tak naprawdę to nic nie wiedziałeś. Przepraszam. Obiecuję że więcej nie będę.

Artykuł z gazety ********* z dn. 2 czerwca 2010r.
od redakcji: dziewczyna która udzielała tego wywiadu zmarła godzinę po jego zakończeniu.

codziennie zmagamy się ze swoimi demonami przeszłości. Kwestia jest tylko jedna: jak to znosimy

Czasami kiedy idę sama korytarzem, zaczynam biec i podskakuję tak wysoko żeby dotknąć sufitu. I nigdy nie obchodzi mnie czy to kamienica czy blok. Po prostu podczas lotu chcę poczuć swoją wiarę w siebie, wiarę w zwycięstwo nawet w najprostszych rzeczach.

Idzie sobie oberwaniec. W przetartych spodniach i niedziałającym suwakiem w kurtce. Rękawiczki ma podarte. Nawet okulary wyglądają już na stare i rozwalone. Ma pełno dziur. Ale nie w sercu. Nie w duszy.
Idzie sobie Oberwaniec. W ręku zwykła bułka którą je w drodze donikąd. Ale jest szczęśliwy jak nikt w tym mieście. Ma przecież wszystko a nawet więcej niż potrzeba.