Twórczość, Szeherezada

A.,
wiem, że szukając mnie trafisz i tutaj.

I chciałabym zamknąć to wszystko co czuję w krótką wiadomość dla Ciebie, ale nie potrafię...

Przepraszam.
Wciąż kocham.
Jeszcze bardziej tęsknię.

Twoja P.

chyba Cię tracę
z każdą sekundą odsuwasz się
milimetr wszechświata ode mnie
coraz mniej z twoich palców
wplątanych w moje
coraz mniej spojrzeń
uśmiechów blade odbitki
wyblakłe listy myśli
cienie rozmów

chyba cię tracę
Najmilszy
nie pozwól.

Kochanie

zgubiłam się kiedyś
wypadłam ci z rąk

twój cień był nadzieją
że spojrzysz
że znajdziesz

Kochanie

nie dam się podnieść
nikomu innemu

Kiedyś ktoś wykrzesa ze mnie szczęście i rozpali uśmiech, a wtedy będziesz żałował, że to nie ty grzejesz się w jego cieple.

Zostaw mnie dziś samą z moimi słabościami,
rozprawię się z nimi.
I może nawet ze mnie coś jeszcze zostanie...

Powiedzcie mu, że go kocham.
Że nieważne, gdzie i z kim teraz jest, nie wyleczyłam się z niego.
Choruję na przewlekłą tęsknotę, mam na oczach zaćmę w jego kształcie, a na nadgarstku odcisk jego dłoni.

Serce chciało przebić mostek i wbić się w jego pierś, prosto w jego tłoczący krew mięsień, jakby stanowiły rozdzieloną niegdyś całość. Nie odpowiedziała już nic, nie mogła, nie pozwalał jej. Zacisnęła mocno powieki i poddała się zachłanności jego warg, próbując walczyć z nim o dostęp do wnętrza ust. Zjechała dłońmi po jego torsie, marszcząc pod palcami materiał koszulki, szarpiąc za nią znacząco - pozbądź się tego, wyrzuć ją w kąt, chcę cię czuć, chcę spłonąć na twojej piersi - złóż ze mnie ofiarę na ołtarzu swoich ramion...

Pragnę czterech desek zbitych w trumnę,
- trupowi niepotrzebne ciepło,
albo taką piękną urnę,
by zdobiła ze mną piekło...

To jest ten moment, w którym jest ci wszystko jedno.
Patrzysz pustym wzrokiem na świat i wiesz, że mogłabyś bez żalu z niego odejść, zostawiając za sobą jedynie zdziwionych ludzi.
I oby z tego zdziwienia już nigdy nie domknęły im się pyski.