Twórczość, Specy

Bycie wrednym jest latwiejsze niz bycie milym. Mili ludzie staraja sie zrozumiec druga osobe, a wredni odrzucaja ja, bo latwiej im jest rozumiec siebie .

Stałem przy dużym, oprawionym wstążkami oknie. Opuszkami palców odsłaniałem długą kotarę, aby móc dostrzec co się dzieje na zewnątrz. Jeszcze kilka dni temu, siedziałem przy biurku i zanurzając pióro w kałamarzu, wypisywałem zaproszenia. Jak dotąd nie zdawałem sobie sprawy, ile zacnych rodzin mieszka w Londynie. Oczywiście nie mówię tego, przez pryzmat pieniędzy, które będę musiał wydać na bal – ich miałem pod dostatkiem. Zaproszenie dla rodziny Rossiniego, zostawiłem na sam koniec. Długo zastanawiałem się nad jego treścią, aż w końcu poprzestałem na tym:

Szanowna Lady Rossini!
Ze znana mi uprzejmością, pragnę serdecznie zaprosić Panią oraz jej najbliższych, na skromny bal, który odbędzie się 20 grudnia w mej posiadłości na All Street. Byłbym zachwycony, gdyby Lady Amelia, również zaszczyciła mnie swoją [...]

Ruszyłem w stronę jednej z ciemnych uliczek. Zazwyczaj swoje ofiary poznawałem w ekskluzywnych lokalach, jednak dzisiaj nie miałem na to najzwyczajniej ochoty. Chciałem się po prostu napić.
Za trzy godziny miało wzejść słońce, więc musiałem się pospieszyć. Przystanąłem i starałem się uspokoić myśli, które skutecznie zagłuszały wszystkie dochodzące mnie z zewnątrz odgłosy. Już po chwili słyszałem rozmowy prowadzone na drugim końcu ulicy. Kobieta, dziecko i mężczyzna.
Zerknąłem na sklepienie i ujrzałem Tryjony. Westchnąłem w zachwycie. W ciągu mojego życia tylko one nie uległy zmianie.
Moja predylekcja do krwi była nie do opisania. Właśnie ona skłoniła mnie ku temu, aby wejść do mieszkania tych ludzi. Na początku zdawali się mnie nie zauważać, dopiero, kiedy wszedłem w światło, rzucane przez lampę oliwkową, [...]

Prolog

Siedziałem w ciemnym pokoju i patrzyłem w księżyc. Obserwowałem go z pewną dozą strachu i pasji. Nie potrafiłem od niego oderwać spojrzenia. Pozwalał mi zapomnieć o tym, co zaraz miało się wydarzyć. Jeden punkt. Jeden, jasny, cholernie okrągły punkt. Nie potrafiło do mnie dotrzeć, że po raz ostatni go widzę. Dziwne, mrożące krew w żyłach uczucie przebiegło po mym ciele i umyśle. Biała lampka świecąca na niebie przez moje sześćset lat życia, miała dzisiaj zgasnąć. Miała zgasnąć dla mnie. Czułem, że nadchodzi - latarnik. Zaraz tu będzie i zgasi moją lampkę. Zgasi po raz ostatni. Zgasi moje życie.
Nie pomyliłem się, przyszedł. Długi czarny płaszcz, czerwone niczym ogień oczy i ten śmiech. Drwiący, wypełniony rządzą mordu. Podniosłem się i [...]

Pokój nie był ciemny, jak i nie był jasny. Po prostu był. Właśnie tak od jakiegoś czasu postrzegałem moje życie – po prostu było. Nigdy nie zapomniałem o tym co było ogniem i wodą w moim życiu. Nigdy nie zapomniałem prawdziwego powodu dla którego żyłem, powodu, który został unicestwiony tamtego dnia. Jednak czy to ma jakieś znaczenie? Oczywiście, że nie. Gorzkie słowa nieraz wypowiedziane, wspominane przeze mnie tysiące razy nie odnosiły innego skutku, niż tylko ból. Ból przeszywający moje serce – które, jak zawsze mi się wydawało nie istnieje. Ale po co? Po co się nad tym zastanawiać. Jej już nie ma. Nie ma rudych włosów zasłaniających mi cały świat niczym kurtyna, nie ma zielonych oczu przypominających mi cudowny zapach traw w lecie. Nie ma jej uśmiechu i zmarszczonego czoła, kiedy się ze mną nie zgadzała. Po prostu nie ma.
A jednak gdzieś, gdzieś w środku była. Piękna, cudowna, i jak fascynująca od innych. Czymże to wszystko jest. Czemu miałbym zapomnieć? Czemu mam zapomnieć o ludziach, których kocham? Czemu mam się wyzbyć człowieczeństwa? Ono nie istnieje.