Twórczość, Sekwoja

Jakiś czas temu byliśmy u córki w odwiedzinach.
Siedziałam z Wiktorką przy stole, ona jadła naleśniki.
Smarując sobie powoli dżemem w pewnej chwili nie podnosząc wzroku z nad talerza powiedziała
- Wiesz babciu co powiedziała babcia Ewa?
- Nie, nie wiem, a co powiedziała?
- Że ty uczysz mnie złych rzeczy.
- Tak powiedziała? A jakich to złych rzeczy cię uczę? - zapytałam.
- Hm, no właśnie nie wiem, ale jakich możesz mnie złych rzeczy uczy? Nie rozumiem. - Spojrzała na mnie takim pytającym, mądrym wzrokiem.
- Musisz zapytać babcię Ewę co to za złych rzeczy cię uczę, może powie.
Podeszłam do wnuczki ucałowałam w czubek głowy i zapytałam.
- Smakują ci naleśniki?
- Są przepyszne. Lubię twoje naleśniki. - Odpowiedziała.

Rozpadało się w mej duszy
Czy jest ktoś co szum ten usłyszy
Już dziesiąty dzień pada
W ciemności smutek się skrada.
Deszcz nie ulewny, nie gwałtowny
Lecz cichutki, malutki, spokojny
A jednak kropla za kroplą
w mej duszy niepokój tworzą.
I choć uśmiech na twarzy
Blask słońca policzki rozświetla
dusza ma w mrocznym deszczu
bezradna, opuszczona, samotna.

Dzisiejszej nocy uciekałam z mężem i wieloma innymi ludźmi przed wojną.
Jechaliśmy autobusem, ludzie krzyczeli do kierowcy aby uważał na leje po bombach.
On robił co mógł, jechał slalomem dość szybko i jeszcze musiał zwracać uwagę na lecące bomby. W koło nas wybuchały spadające bomby. Waliły się budynki, było dużo dymu i ognia. Było strasznie, bałam się. Mówiłam do męża, że zginiemy, że nie mamy szans,
że za dużo lata samolotów, on mnie pocieszał.
Na niebie było coraz więcej bombowców, można by rzec, że jeden obok drugiego, wyglądało to jak chmara ptaków, i mnóstwo spadających bomb.
W pewnej chwili niestety jedna z nich trafiła w nas. Widziałam jak spada wprost na nasz autobus, pomyślałam wtedy tylko, że to już, że nic więcej się nie wydarzy, że nie zobaczę dzieci, wnuków, nie uściskam, nie ucałuję. Było mi strasznie smutno, ale byłam z tym faktem pogodzona. I stało się. Usłyszałam wielki huk i zobaczyłam przez ułamek sekundy wielki błysk. Wszystko zgasło, ustało, ogarnęła mnie przenikająca cisza i ciemność, spokój, przestałam oddychać...

Po nie wiem jak długiej chwili dotarło do mojej świadomości, że przecież nadal oddycham, że czuję dłoń męża na moim brzuchu, słyszę jak równo i spokojnie oddycha.
Przekręciłam się na bok, przytuliłam do niego i ponownie zasnęłam.
Żyję.

"Ktoś powinien wielu ludziom powiedzieć, że nie ma podatku od uśmiechów, ani od słów „dziękuję”, „dzień dobry” i „miłego dnia”. "
znalezione w sieci

Pracuję w sklepie zoologicznym jest to spory sklep, nie jakiś osiedlowy, taki przy galerii handlowej.
Chciałam tylko napisać i "poskarżyć się" na dość liczną liczbę klientów, którzy wchodzą, idą z koszykiem do półki, biorą co potrzeba. Przy kasie pokazują kartę, czyli będą płacić kartą, często się zdarza, że rozmawiają przez telefon, płacą i wychodzą.
Sprzedaż odbywa się bez słów, żadnych. Bez dzień dobry, do widzenia, bez uśmiechu.
Nie żeby mi to jakoś bardzo przeszkadzało, ale... , no właśnie wypada powiedzieć chociaż te dwa słowa. Złości mnie tylko to, że ja mówię dzień dobry gdy ktoś podchodzi do kasy, a on/ona nie słyszy :(
To tak na tyle dziś.
Miłego dnia/wieczoru :)

To był dzień walantynek czyli całkiem nie dawno w poniedziałek.
Było już po 17, ósma godzina mojej pracy, a do końca dnia jeszcze cztery godziny. Dzień jak każdy nie wyróżniał się niczym aż do tej siedemnastej z minutami.
Weszła pani klientka, poszła w regały wybierać dla kota karmę (sklep jest samoobsługowy)
Trochę to trwało zanim podeszła do mnie, do kasy.
- Ile to kosztuje? - Pyta podając mi puszkę karmy dla kota
- 3,80. - Odpowiadam
- A to? - podaje smaczki
- 7 złotych.
- A ta puszeczka
- 3,50.
- A pasta?
- 11 złotych.
- A ma pani może multivitaminę dla kota w sosiku?
- Mam, ale ostatnie trzy sztuki.
- Po ile?
- Dwa złote za [...]

Cytat z książki "Tamtego dnia zginęło sześć osób, a jedna została ranna. Do pierwszej grupy należała Mama i Babcia. I student, który rzucił się powstrzymać mężczyznę. I dwaj panowie po pięćdziesiątce, którzy szli w pierwszym szeregu parady Armii Zbawienia. I policjant. I w końcu napastnik, który z jakiegoś powodu postanowił, że będzie ostatnią ofiarą urządzonej przez siebie krwawej łaźni. Pchnął się nożem w pierś i tak jak pozostali zmarł, zanim nadjechała karetka. Ja tylko się przyglądałem.
Stałem tam z pustym spojrzeniem, jak zawsze."
Polecam przeczytać tę książkę, może nie jest jakaś super, ale czyta się dość szybko.
Jest to życie chłopaka, Koreańczyka , który urodził się z małym defektem mózgu, cierpi na aleksytymię, która sprawia, że chłopak nie odczuwa żadnych emocji takich jak : smutek, radość czy strach.
Jestem w połowie czytania i powiem, że mnie wciągnęła ta historia, bardzo jestem ciekawa jej końca. I może jeszcze jeden cytat
"- Przestań. Nie umiem dać ci tego, czego chcesz.
- Co? - zapytał zdyszany Gon.
- Musiałbym udawać, że daję ci to, czego ode mnie chcesz, a coś takiego jest dla mnie bardzo trudne. Niemożliwe wręcz. Dlatego proszę, daj spokój. Wszyscy się zachowują, jakby się ciebie bali, ale tak naprawdę tylko śmieją się z ciebie. "
ALMOND to tytuł tej książki.

Jak dawno mnie tu nie było, koniecznie muszę to nadrobić, ale tak mało czasem mam czasu dla siebie. Takie monotonne te dni, dom - praca, praca - dom.
Tylko czasem światełko rozjaśnia szarą rzeczywistość moje serduszko - Wiktorka i jej siostrzyczka Weronika, no i oczywiście ich mama, a moja najukochańsza córcia.

Dzisiejszej nocy miałam "straszny" sen. Śniło mi się, że wybuchła wojna.
Panika w mieście, spadające bomby na budynki, ulice, parki. Ludzie uciekający w popłochu, krzyk, lament. Coś strasznego.
Uciekałam wraz z rodziną, nagle za nami nastąpił wybuch, odwróciłam się i zobaczyłam jak jedna po drugiej składają się kamienice, jakby zapadały się pod ziemię. Złapałam córkę za rękę, a ona swoje dzieciaczki, uciekałyśmy ile sił w nogach, mój mąż za nami. Kontem oka widziałam syna z synową wraz z dziećmi. Wszyscy biegliśmy gdzieś, nie wiem gdzie. I nagle, jak to we śnie bywa, zatrzymaliśmy się wszyscy przed naszą kamienicą. Stała cała, nie naruszona. Nasze okno pokoju było otwarte i wiała z niego biała firanka. Powiedziałam.
- Jakie szczęście, nasz dom stoi. [...]

Dziś miałam miłą niespodziankę w pracy, otóż odwiedziła mnie córka z wnuczką. Mała jak mnie tylko zobaczyła to od razu krzyknęła.
- Baba! - i przybiegła. Ja rozłożyłam ramiona kucając. Przytuliłam dziecko mówiąc.
- Witaj mój skarbie, to ci niespodzianka, przyjechałaś z mamą?
- Ta. - odpowiedziała. - mama brym, brym.
Tuliła się do mnie przez chwilę, a gdy zobaczyła rybki wyciągnęła rączkę dając mi do zrozumienia abym podeszła do akwarium.
- Plum, plum. - Mówiła pokazując na rybki, a dłonią machał tak jak macha ryba ogonem.
Pracuję w sklepie zoologicznym więc atrakcji jest dużo, i mamy też gabinet weterynaryjny. Nie ma u nas co prawda innych zwierzątek, ale za to ile zabawek, piłek, misek, kocich kuwet. Wszystko nadawało się [...]

Gdy nocujemy u córki tulę wnusię do snu i tak jej wtedy śpiewam.
Słowa za każdym razem inaczej mi się komponują, ale jedno jest powtarzalne aaa kotki, Wiktorka lubi koty :)

Śpij aniołku,
śpij kochanie,
babcia będzie czuwać.
Śpij oczka swoje zmruż.
Aaaa, kotki dwa
takie małe, szare dwa
Spójrz kochanie trzeci kotek
biegnie się przytulić.
Aaaa, kotki trzy małe bure dwa
trzeci szary, patrz już czwarty biegnie.
Aaaa kotki cztery małe bure dwa
jeden kotek szary, a ten czwarty biały.
Aaaa, i już pięć kociaków do Wiktorki tuli się
Aaaa oczka swoje zamknij już
kotki szare, rude, bure i ten biały śpią
I Ty zaśnij już kochanie
Babcia będzie czuwać
abyś miała piękne sny
i do rana smacznie śpij.

W minioną sobotę byliśmy z mężem u córki na wsi.
Wyprowadziła się ze swoim mężem i roczną córeczką, moją wnusią.
Na początku było mi ciężko, bo w domu zrobiło się nagle pusto i cicho.
Nie było płaczu dziecka, radosnego gaworzenia, nocnego wstawania, by córka mogła choć trzy godziny przespać. Ucięły się rozmowy.
Przyznam szczerze, że każdej nocy płakałam w poduszkę i zadawałam sobie pytanie dlaczego na wieś, czemu tak daleko, czy sobie poradzi ona dziewczyna z miasta. Dała radę właśnie mija rok, i nie jest tak źle z dojazdem 55 minut to nie daleko.
- Mamo przecież nie wyprowadzam się w Bieszczady. - mówiła gdy wyprowadzała się rok temu. - Będę dzwonić i obiecuję codziennie przesyłać Ci zdjęcia Wiktorki.
Na [...]