Twórczość, rocketq

I była nadzieja, że czas spędzimy razem.
Że porozmawiamy jak nam tam w tym świecie.
Że wszystko tak magiczne przed będzie magiczne w trakcie.
Nie będzie niezręcznych pytań.
Niezręcznych spojrzeń.
Niezręcznych niedopowiedzeń.
Że wujek wytrzyma do północy.
Że babcia się nie obrazi że kolejny ktoś się spóźnił.
Przecież pierwsza gwiazdka.
Że będzie smacznie.
Miło.
Świątecznie.
Jak w reklamie!
Nie. Ja jestem tu, a Ty tam.
Nie wiem co u Ciebie. A u mnie sama nie wiem jak.
Magicznie wszystko się skończyło.
Wszyscy patrzą, niezręczność pyta.
Wujek nie dotrwał. Babcia czeka.
Pierwsza gwiazdka.

Czasem na Ciebie patrzę
i myślę, że to był sen,
że razem się śmialiśmy
i opowiadaliśmy sobie jak nam minął dzień.

Jakoś ciężko mi uwierzyć,
że coś między nami było.
Dlatego sama już nie wiem
czy to było prawdą czy może mi się śniło?

Podobno rozmowy zaczynaliśmy za dnia
i kończyliśmy za dnia, ale kolejnego.
A teraz nie gadamy, ledwo patrzymy.
Jak doszło do tego?

Najsmutniejsze, jest to, że wiem, że tak było.
Naprawdę było i się skończyło.
To stało się tak nagle, więc jedno wiem,
że wolę myśleć, że to był sen.
Zbyt bardzo boli świadomość tego,
że było minęło…
Nie wracajmy do tego.

Nie ma co zadzierać zbyt wysoko nosa, bo droga bywa nierówna i wyboista, więc łatwo się potknąć o własną dumę. A nie zawsze gra jest warta świeczki, zwłaszcza wtedy, kiedy pogubisz się w jej zasadach i już nie wiesz czy strzelasz gola czy może samobója.

Butelkowa zieleń.
Bardzo modny kolor.
Trochę jej w kuchni
i trochę w pokoju.
I na butelce potknęła się dusza,
a w gardle susza.

Smutek spopielił się w popielniczce.
Chyba z pięćdziesiąt tych smutków było.
Na sam widok mnie odrzuca.
Ah moje płuca!

I tylko tyle po Tobie zostało.
A ja się zgadzam by tak się działo.

Wystarczyło niewiele,
a wiele się zmieniło.
Gdyby nie jeden gest,
jedno słowo.
Za długa kąpiel w wannie.
Zbyt krótka rozmowa przez telefon.
Wiele się zmieniło,
a jednak już niewiele mnie to obchodzi.

Zmieniło się.
Stało się to czego się nie spodziewałam.
Gdybym zrobiła zakład
bez wątpienia bym przegrała.

To było coś czego byłam pewna.
Do ognia bym wskoczyła.
Zastawiłabym swą rękę.
Dziś bym ją straciła.

Co znowu poszło nie tak.
Gdzie szukać winy.
Mam czasem wrażenie,
że to jakieś kpiny.

"Jak do tego doszło?"
Zadaje wciąż pytanie.
Odpowiedzi nie ma.
I chyba tak zostanie..

Pewnych rzeczy nie da sie naprawić.
Słów nie da sie cofnąć.
Deszcz zawsze będzie sprawiał,
że ktoś będzie moknąć.

Czas na kolejny plaster,
A już kilka mam na ciele,
Każdy nosi ich imię.
To moi "przyjaciele".

Chciałam wprowadzić w Twe życie światło.
Chciałam przybliżyć Ci świat.
Uczyłam Cię kroków w nieznane.
Pokazałam jak dłoń ścisnąć w pięść.

Dzisiaj Ty gasisz mi światło.
Podkradasz to czym się podzieliłam.
Drepszczesz po piętach na moich drogach.
A pięść wymierzyłaś we mnie.

Minęło już trochę czasu,
sama w to jakoś nie wierzę.
Myślałam, że to niemożliwe
by się wyleczyć z Ciebie.

Już nie myślę co robisz,
co Cię uszczęśliwia, co smuci
już nawet przestałam
naszą piosenkę nucić.

Zapominam Cię powoli,
i nie wiem co by było
gdybym spotkała Cię przypadkiem..
bo nie raz mi sie to śniło.

Więc im mniej Cię widzę
Tym mniej Cię chce obok.

i

Już Cię wcale nie chce..
Bo chce być czysta na umyśle..

Tylko dlaczego to piszę i znowu o Tobie myślę..

Ja wcale tego nie chciałam.

Nie wyśniłam.
Nie wymarzyłam.
Nie wywzdychałam.
Nie wypłakałam.

A teraz...
Wciąż śnię.
Wciąż marzę.
Wciąż wzdycham.
Wciąż płaczę.

Bo mój świat w zaledwie parę chwil
zmienił kierunek biegu.
Serce bije innym rytmem.

I chociaż nie prosi się o coś
czego i tak dostać nie można...
To ja i tak dziękuję.

Łatwiej stracić coś
czego tak naprawdę nigdy się nie miało...

Zawsze można wyobrazić sobie,
że to kiedyś będzie Twoje..

...nie zaznając smaku porażki.

-Bo między ludżmi musi być chemia.
* A między nami jest chemia?
-Cała tablica Mendelejewa...

Przy Tobie właśnie tak się czuję.
Jak na wadze.
Na fali emocji.
Unoszę się i opadam.
I raz kocham ten stan uniesienia
tak różny od tego co znam z każdego dnia,
a za chwilę się go boję.
I lękam się tego co stać się może
i tego, że stracić mogę nad sobą kontrolę.
Że wszystko co znam
w gruzach legnie
na rzecz tego co dopiero poznaję.

A gdy mija ta chwila bezdechu
trzeźwo spoglądam na to co się wydarzyło.
…
I znowu nie wiem.
Nie wiem czy tego chce
Nie wiem czy to jest to czego pragnę

*

Bo ile można żyć na emocjonalnych bezdechu
To nie sztuka wstrzymywać powietrze
lecz odważnie oddychać pełną piersią.
A przy Tobie nie wiem czy mogę,
czy potrafię.
Bo nie o to chodzi
aby ten cholerny oddech wstrzymywać razem,
ale aby oddychać w tym samym rytmie
żyć
kochać
śmiać się
płakać
ZAWSZE
Bez lęku i pytania:
Czy aby na pewno na Ciebie właśnie czekałam.