Twórczość, Refer

Prawda, to zawsze jakaś szansa. Mniejsza czy większa, mieć czy być, iść czy stać.
A może prawda to zwyczajniej, wybór.

Wielu chciałoby cofnąć czas, wielu go zatrzymać.
A ja?
Chciałbym go ruszyć do przodu. Niechby gnał leśną drogą, między zaspami śniegu, między łez strumieniami, między wiosną a latem wdzięcznym. Między ludźmi szczęśliwszymi od szczęścia.
Niechby gnał i spełnił to, o czym ja sam już zapomniałem.

Obejrzałem stare
zdjęcia. Czasem chce się wrócić do tego, czego już nie można mieć,
albo do tego kim się było.

Uciec.
Od spojrzeń nieczułych.
I słów z tektury.
Uciec.
Od przeciętności dni.
I nocy, których nie było.
Uciec.
Zamienić w kamień.
Wszystko jedno, kto mną rzuci.
Pod niebo.

Podreptać nocą gdzieś tam, gdzie nie ma strachu, gdzie gorycz nie przeleje czary, podreptać w czas, spytać, czy jeszcze warto...
Utopić w krzyku ciszy marzenia,
rozłupać ból istnienia, a potem obudzić się ze złego snu - potrzeba mi...

Głowę mam w niebie, ale stoję w piekle. I nie wiem jak, nie wiem kiedy. Ręce już nie chcą brać, nogi iść. Droga na skróty zawiodła, ta dłuższa mi nie pasuje. A w ogóle nic mi nie pasuje. Kręcę się wokół siebie, im bardziej, tym szybciej.
Kierat pracuje na siebie. Wypaść i polecieć, polecieć w życie, świeże, dobre, ładne.
Chciałbym.

Byłem już w tylu miejscach, że nic mnie nie rusza z punktu zaczepienia. A chciałoby się czegoś spróbować ponad...

Depresja, mój niemy świadek wewnętrznego rozpadu. Zabiłbym albo zapił, gdybym miał jakiś powód...