Twórczość, Ravexn

Spoglądałam na nich z góry. Minęło kilka godzin od mojego osobistego końca i jak mniemam, również w jakiś sposób, ich końca. Obserwowałam świat bardzo dokładnie, starając się wyłapać najmniejszy nawet szczegół, którego nie byłam w stanie dostrzec wcześniej. I wiecie co? Ziemia się nie zmieniła, czas nie zatrzymał, a życie nie stanęło. Tylko płakali. Ale przestaną, prawda? Kiedyś na pewno, tak myślę. W ten czy inny sposób będą zmuszeni pogodzić się z moim odejściem, otrzeć łzy, zaszyć najgłębsze rany, odstawić tabletki uspokajające i po prostu pójść dalej. Bo, moi kochani, tego właśnie się od nas wymaga; mamy być silni, niezwyciężeni, twardzi jak skała. Koniec końców, i tak życie jest zbyt krótkie by przejmować się śmiercią. W szczególności moją.

Rodzimy się z buteleczkami w sercu, ilość ich jest indywidualna, zależy od człowieka. Są to małe, szklane pojemniczki, szczelnie zamknięte korkiem od wina. W środku, delikatnie, milionami białych ogników mieni się bladoróżowy płyn. Można by rzec, że przepełniony jest emocjami, bo mimo swej jasnej barwy, niespokojnie burzy się wewnątrz naczynia, emanuje światłem, rażącym o stokroć mocniej od promieni słonecznych oraz ciepłem, topiącym nawet najgrubsze powłoki lodowe.

Za wszystkie te naczynia odpowiedzialna jest mała istotka, trudno powiedzieć czy człowiek, czy raczej wytwór moc nadprzyrodzonych, ona po prostu jest. Zawsze nosi ze sobą procę wykonaną z drewna sosnowego i malutkie krzemyki, a co należy jeszcze uwzględnić - nigdy nie pudłuje. Chce dla nas jak najlepiej, lecz nie jest nieomylna. Zdarzają się jej dni gorsze, lepsze, te, podczas których nie ma ochoty na nic, jak i te, kiedy bywa nadpobudliwa, przez co strzela nadzwyczaj często. Celuje w buteleczki, tylko i wyłącznie, takie jest w końcu jej zadanie, po to się narodziła.

Gdy flaszka zostaje rozbita, bladoróżowa substancja rozlewa się w sercu, rozgrzewając je i nadając blasku. Mięsień zaczyna pracować szybciej, płyn dostaje się do tętnic, by dalej płynąć żyłami, aż do narządów i kończyn. Ciało człowieka ogrzewa się, oczy nabierają blasku miliona drobinek, uśmiech potrafi rozpromienić cały świat i zatrzymać każdą wojnę, nogi oraz ręce odmawiają posłuszeństwa.

Czym więc jest bladoróżowa substancja? Trucizną, a może narkotykiem?
Zakochaniem.

Wszyscy przeżyli kiedyś swój własny koniec świata. Dla niektórych było to kilka zbyt ciężkich słów, płynących z ust ukochanej osoby, dla innych śmierć bliskich, a dla kolejnych z pozoru zupełnie błahe wydarzenie, delikatny gest, niby nie robiący różnicy. Takich "końców świata" było i jest miliony, zupełnie inne sytuacje, które łączy jedna rzecz - na zawsze zmieniają życie człowieka, doprowadzając go do łez bądź szaleństwa, zaczynając lub kończąc etap życia, a czasami i całe życie.

Każdy, wierz mi, każdy, kto twierdzi, że nie potrzebuje miłości, pragnie jej najmocniej ze wszystkich.

Często myślimy, że nie powinniśmy żyć. Że to życie winno być podarowane komuś, kto umiałby korzystać z niego i cieszyć się każdą jego chwilą.

Twoja udawana obojętność umiera, roztrzaskując na miliardy uczuć, które tak skrzętnie usiłowałeś ukryć.

Istnieją na tym świecie ludzie, którzy nie widzą przyszłości, nie wierzą w teraźniejszość, a o przeszłości wolą zapomnieć.

Niektórzy z nich mają za sobą tragiczną przeszłość, z dzieciństwa pamiętają jedynie kłótnie rodziców, dni spędzone w towarzystwie babci, litry alkoholu i papierosów, wyzwiska oraz szarpaniny. Inni nigdy nie poczuli się rozumiani, wiecznie odrzuceni przez rówieśników, nękani, w myślach każdej nocy przemyka im obraz dzieciaków krzyczących „Dziwak”. Część doświadczyła miłości, by za chwilę ją stracić. Dziesiątki zostały zdradzone przez pseudoprzyjaciół, porzucone, zostawione na pastwę losu nie miały gdzie szukać pomocy.
Miliony różnych historii, tysiące innych sytuacji, setki wspomnień. Łączy ich jedna rzecz - ból.