Spoglądałam na nich z góry. Minęło kilka godzin od mojego osobistego końca i jak mniemam, również w jakiś sposób, ich końca. Obserwowałam świat bardzo dokładnie, starając się wyłapać najmniejszy nawet szczegół, którego nie byłam w stanie dostrzec wcześniej. I wiecie co? Ziemia się nie zmieniła, czas nie zatrzymał, a życie nie stanęło. Tylko płakali. Ale przestaną, prawda? Kiedyś na pewno, tak myślę. W ten czy inny sposób będą zmuszeni pogodzić się z moim odejściem, otrzeć łzy, zaszyć najgłębsze rany, odstawić tabletki uspokajające i po prostu pójść dalej. Bo, moi kochani, tego właśnie się od nas wymaga; mamy być silni, niezwyciężeni, twardzi jak skała. Koniec końców, i tak życie jest zbyt krótkie by przejmować się śmiercią. W szczególności moją.